Ik wist niet zo goed hoe te beginnen. Hoe spreek je iets aan dat je nog nooit hebt gezien? Geen mens van vlees en bloed, noch een dier of voorwerp. Niet te vangen in een hand, niet te pakken of te grijpen. Maar toch ben je al wekenlang dagelijks in ons leven. En niet alleen in dat van ons. Mijn buren kennen je ook. En de buren erna en die van daarna en dan en dan en dan…..de hele wereld kent je wel. Arm of rijk, dik of dun, ziek of gezond.
Co
Maar iets kennen is niet hetzelfde als iets begrijpen. Dat hebben we hier in huis wel gemerkt. We kennen je naam, we weten wat je bent, waar je uit bestaat en waar je naar zoekt. We weten nu al véél meer van je dan maanden geleden. Sterker nog, in 2019 hadden we nog nooit van je gehoord! En sinds februari van dit jaar ben je ineens het meest genoemde woord ooit ter wereld. Een twijfelachtige eer die je ten deel is gevallen, maar daar kun jij verder niets mee.
Maar begrijpen doe we je niet. Al kennen we jou tot in de puntjes en ontleden de slimste doctoren jou tot in je kern, je blijft ongrijpbaar en niet te peilen. En dat maakt ons nou juist zo angstig, Co.
Hoe?
Hoe verhoud ik mij tot iets dat ik niet snap? Hoe ga ik met je om? Hoe houd ik je te vriend of hoe vecht ik je aan? En als ík het al niet begrijp, hoe leg ik je dan in hemelsnaam aan mijn kinderen uit. Nog nooit eerder ontmoetten zij iemand zoals jij. En ik denk eerlijk gezegd ook niet dat ze ooit in hun leven nog iemand als jou gaan tegenkomen. Jij bent uniek, zo’n ‘once in a lifetime-ding’, maar dan niet zo een van leuke orde. Niet de variant waar je trots op bent en waarvan je later zegt “ik was erbij!”.
In de war
Je gooit een hoop in de war, Co. Je zaait onrust als onkruid. Overal schiet het uit de grond en het is niet te stoppen. Het woekert en groeit en ontneemt al ons zicht. We kijken niet meer verder dan jou en dat zijn wij vrije mensen niet gewend. Nooit eerder hadden we iemand die ons zo aan de ketting hield. Kinderen en huisdieren geven restricties, ja, maar jij, jij gaat veel verder dan dat. Jij laat ons schichtig om ons heen kijken wanneer we in ons eentje op straat lopen. Jij bepaalt wat we doen en vooral wat we laten. Jij heerst en regeert als een keizer, maar dan eentje die zichzelf gekroond heeft. Je had een broer van Napoleon kunnen zijn. Aan hem danken we het bestaan van de meter en de kilo en hebben we allemaal een achternaam, maar wat is jouw erfgoed? Wat houden we over aan jou?
Je put ons uit
Nu jij de scepter zwaait zien we de bodem van de kanalen in Venetië. Files zijn verleden tijd en we ademen de zuiverste lucht ooit. Vaders onderwijzen hun kinderen op een donderdagochtend en drinken met moeders kopjes koffie naast de laptop. We knuffelen degenen die we wel mogen knuffelen, met bergen meer liefde dan ooit en we voelen tot in onze diepste kern de pijn van het moeten missen. Maar wat daar tegenover staat, weegt niet op tegen jouw dictatuur. Je neemt zoveel levens, Co, zoveel… Je put ons uit en ontneemt ons de adem. Je laat ons weten wat verlies is en spaart niemand. Je dreigt en hijgt in onze nek en ik vraag me heel hard af of je ooit nog verdwijnt.
Afstand
Wat moet ik mijn kinderen zeggen, Co? Hoe noem ik jou? Vriend? Vijand? Het nieuwe normaal? Zolang ik het zelf niet weet, zeg ik maar niets. Wel heb ik besloten wat afstand van je te nemen. En je geen Co meer te noemen. En dat “beste” laat ik voortaan ook maar weg. Geen zin meer in beleefdheid, het is wat het is. Je bent in ons leven Covid-19 en ik noem je naam, maar verder dan dat ga ik niet. Ik knuffel mijn kinderen harder dan ooit en werp mijn beschermende moederhart om hen heen. We nemen een diepe hap lucht, zuiverder dan ooit, en gaan weer verder met ons thuiswerk. Veiliger dan ooit binnen de stenen van ons gezin.
Over Anika (1979):
Anika Verschuur woont in Brabant met man en 2 kinderen. En met Tourette, want Tourette is zo sterk aanwezig in hun gezin dat het inmiddels bij de familie hoort. Daarom besloot Anika er maar eens over te gaan schrijven. Iets wat zo veelvuldig in je leven aanwezig is kun je beter maar omarmen. En met 2 kinderen met Tourette, een man met OCD en ADHD en zelf Tourette valt er genoeg te vertellen over huize Verschuur. Op het hobbylijstje staan naast het schrijven van blogs ook nog het schrijven van gedichten, creatief bezig zijn en lezen. Alhoewel de meeste hobby’s het toch vaak verliezen van ‘Netflixen’, dus dat is misschien wel haar lievelingsbezigheid. Als rasechte pessimist en kundig piekeraar houdt ze je graag op de hoogte van haar roerige leven.