En toen was daar ineens de dag dat jij definitief geen brusje meer was. Tenminste niet zo’n brusje zoals wij die altijd benoemd hadden binnen ons gezin; alle zorg naar broertje Benjamin en jij, Féline Julie, was dus het brusje, het meisje dat mee zorgt voor haar broer en dat al vrij jong leert dat ons gezin anders werkt dan anders. Natuurlijk hadden wij al vrij vroeg in de gaten dat ook jij jouw dingen had. Je liftte mooi mee op de dagschema’s en pictogrammen van je broer en had baat bij de structuur die heerst in ons gezin. Je nachtmerries, dingen die je zag of hoorde, je moe of misselijk zijn, we gooiden het vaak op de heftigheid van ons gezin en jouw betrokkenheid daarbij. Want je bent tenslotte het zorgzame brusje, zo één die ouders vertelt dat Benjamin op tijd zijn pillen moet, vriendinnen niet uitnodigt omdat dit voor Benjamin te zwaar is en ’s avonds onze koffie wil zetten omdat wij daar te moe voor zijn.
Angsten
In groep 5 liep je vast. Schoolwerk ging achteruit, meer angsten en meer vermijdend gedrag. Een onderzoek volgde, want we wilden zeker niet de ouders zijn die het brusje vergaten en gunden jou alle hulp van de wereld. Conclusie: ADHD en een beschrijvende diagnose van Tourette, dat zoveel betekent als: we zien alle kenmerken maar te weinig zichtbare tics om de diagnose echt te stellen. Begrijpelijk, want je bent een kei in verbloemen, dat was je al vanaf het moment dat Benjamin geboren werd. Therapie en rekentraining volgden, we probeerden zelfs medicatie voor de ADHD, maar het bleek dat je geen prater was. Goh, ook dat hadden we al bij voorbaat kunnen bedenken. De therapeut kreeg er nauwelijks een woord uit, laat staan dat je wilde vertellen over je diepste angsten en gevoelens. Dat doe je alleen maar thuis bij ons, op de momenten dat het écht niet meer gaat, breek je en komt er eindelijk iets naar buiten wat ons ook helpt om jou te begrijpen.
Zwaard van Damocles
Maar toen kwam Corona. En Corona heeft ons brusje doen veranderen in een….tja, in een wat eigenlijk? In een tweede Benjamin denk ik dan maar….een zorgkind. De weken van thuisonderwijs bevielen je prima, het isolement waarin we onszelf geplaatst hadden vond je fantastisch. Niemand die wilde afspreken en waar je smoesjes voor moest bedenken, geen trainingen, geen feestjes, alleen maar dat hele heldere rooster van Google class room met het huiswerk van de dag. Wel de angst van de tv en de volwassenpraat om je heen. Het Coronanieuws volgde je nauwlettend en wanneer ik vroeg of je nog iets wilde weten of zeggen erover benoemde je altijd de angst om je opa en oma te besmetten. Je had immers gedroomd dat opa en oma snel na het intrekken bij ons in huis dood zouden gaan en dat hangt als een zwaard van Damocles boven je nog veel te jonge mooie hoofdje.
Paniek
Uit angst voor besmetting hield je daarom je adem in op de eerste voetbaltraining, die weer van start ging eind mei en waar we je letterlijk heen hebben moeten sleuren. Soms denken we namelijk dat je gewoon een zetje nodig hebt. Het bleek achteraf het begin van een periode met toenemende angst- en paniekaanvallen. Uit het niets lijkt er paniek te komen en wat volgt is een aanval waarbij je niet meer weet hoe je moet ademen of praten. Alles gaat op slot, je ogen schreeuwen paniek, maar je mond blijft dicht. Je lijf neemt het over, je valt flauw voor een aantal seconden en komt vervolgens weer bij met de paniek nog in je lijf. Wij blijven rustig en vertellen je dat dit niet erg is, je gaat niet dood, wij zijn bij je, laat het maar gebeuren. We geven je een ijsje, priklimonade, proberen te ademen met je, je aan het lachen te maken, of wat er dan ook logisch lijkt om te doen. Maar eigenlijk kunnen we alleen maar wachten, totdat je lijf vanzelf weer tot rust komt en de aanval wegebt. Soms duurt dit 20 minuten, soms een uur. Intussen hebben we van een vriendin een ‘doolhof’ gekregen, een ademapparaatje dat wordt ingezet bij hyperventilatie. Soms helpt het je, soms ook niet. Die keer in de trein bijvoorbeeld, toen je te bang was om het uit je tas te halen. Je kon me wel bellen, maar vervolgens niks zeggen. Ik wist genoeg en racete naar het station om je op te vangen.
Stemmetje
Dus nu is dit het… Geen zorgen meer om jou als brusje, maar zorgen om jou; punt. Jij lieve dochter, elf jaar, net begonnen aan de brugklas in die verre vreemde stad, waar je heen moet met de trein, waar huiswerk en regels op je wachten, waar nieuwe kinderen zijn en prikkels, veel prikkels. Waar de dag ineens een stuk korter lijkt te zijn geworden, minder tijd bij ons thuis en minder tijd bij je broertje. Laatst huilde je na een paniekaanval en zei je letterlijk: “Er kan met mij niks zijn, want we hebben al Benjamin”. Ik huilde met je mee en overspoelde je met liefde, in de hoop dat je voelde dat jij er mag zijn, met alles wat je bent en hebt. Al is er zo’n zelfde stemmetje in mijn hoofd, dat ook vaak genoeg zegt dat er met mij niks kan zijn, want we hebben al Benjamin.
Dus ik snap je, ex-brusje en zusje van Benjamin. Ik snap je heel goed. En daarom komen we er wel. Tourette was al binnengeslopen in ons gezin en angst sluipt er nu even bij. No worries, liefde is genoeg!
Over Anika (1979):
Anika Verschuur woont in Gelderland met man en 2 kinderen. En met Tourette, want Tourette is zo sterk aanwezig in hun gezin dat het inmiddels bij de familie hoort. Daarom besloot Anika er maar eens over te gaan schrijven. Iets wat zo veelvuldig in je leven aanwezig is kun je beter maar omarmen. En met 2 kinderen met Tourette, een man met OCD en ADHD en zelf Tourette valt er genoeg te vertellen over huize Verschuur. Op het hobbylijstje staan naast het schrijven van blogs ook nog het schrijven van gedichten, creatief bezig zijn en lezen. Alhoewel de meeste hobby’s het toch vaak verliezen van ‘Netflixen’, dus dat is misschien wel haar lievelingsbezigheid. Als rasechte pessimist en kundig piekeraar houdt ze je graag op de hoogte van haar roerige leven.