Ken je dat gevoel van wakker worden met een liedje in je hoofd? En dan één zo’n regel tekst die de hele dag blijft hangen en waarvan je net de laatste woorden niet weet? Of zo’n memobericht dat zich de hele dag opdringt in je hersenpan, omdat je ergens tegen jezelf hebt gezegd dat je moet onthouden om de zwemles te betalen? Irritant hè! Ik weet inmiddels dat mijn hoofd dit dubbel en in het kwadraat doet en dat dat niet normaal is. Zou toch handig zijn wanneer je ergens aan het begin van je puberteit een overzichtje krijgt van ‘normaal’ gedrag, zodat je weet wanneer je afwijkt en daar niet op je 40e hoeft achter te komen. Dan had ik me niet suf hoeven te piekeren hoe het kan dat de andere vrouwen van mijn popkoor gewoon wel op vrijdagavond konden repeteren zonder daarna knettergek te worden van gedachten in het weekend met een tsunami van teksten en melodieën in hun hoofd.
Bewustzijn
Mijn bewustzijn is ook zo’n dingetje. Blijkbaar is het bewustzijn nooit bedacht om je van alle details en uiterlijke kenmerken van de ander en de omgeving op de hoogte te brengen. Wist ik niet… Ik dacht dat het ons oerbrein was, dat ervoor zorgt dat je álles en iedereen ziet en hoort en proeft en voelt en daarna opslaat in je langetermijngeheugen, voor het geval het ooit handig is in een overlevingssituatie. Ik begreep nooit dat anderen het niet lastig vonden en ik vond mezelf maar zwak en suf, omdat het mij blijkbaar niet lukte om er gewoon mee om te gaan.
Gedachten
Nu weet ik het wel. Ik weet nu dat door een winkelstraat lopen en etalages bekijken voor andere mensen leuk kan zijn, omdat zij niet gestoord worden door 1 miljoen gedachten en misschien zelfs wel even 2 seconden helemaal niks denken of vinden. Zij hebben geen stem in hun hoofd die terug praat of meepraat of zingt of oordeelt. Die vraagt en antwoordt, beledigt en piekert en nooit even pauze neemt. Zelfs niet wanneer je een kaasbroodje neemt bij de Hema.
Ik weet ook dat supermarkten prikkelrijk voor mij zijn en feestjes een kwestie van doorbijten. Dat een museumbezoek me kan opladen, mits niet te lang en met niet teveel. Dat Netflix en boeken mijn kaasbroodjes voor thuis zijn die wél werken. Me verliezen in een verhaal sluit alles even buiten. Zoals gamen dit doet bij onze zoon, zijn letters mijn verslaving, het dagelijkse shotje dat ik nodig heb om bij te tanken.
Impulsief
Impulsief noemt mijn psychiater het. Een impulsieve gedachtestroom die begint en stroomt en nergens heen leidt. Geen zee van rust aan het eind, geen strand om aan land te gaan. Hoogstens een dijkje in de nacht waarachter het water wat kalmer ligt. Niet tegen te houden en zonder getij. Nu ik het weet en kan verklaren is dat in ieder geval iets. Het helpt me om keuzes te maken en me minder schuldig te voelen. Ik leer te duiken in de stroom en weer boven te komen. Als een Willem Alexander werk ik aan mijn eigen deltaplan, zodat ik steeds minder overspoeld word door de golven van mijn eigen creaties. Ik was altijd al een waterrat, dat scheelt.
Over Anika (1979):
Anika Verschuur woont in Brabant met man en 2 kinderen. En met Tourette, want Tourette is zo sterk aanwezig in hun gezin dat het inmiddels bij de familie hoort. Daarom besloot Anika er maar eens over te gaan schrijven. Iets wat zo veelvuldig in je leven aanwezig is kun je beter maar omarmen. En met 2 kinderen met Tourette, een man met OCD en ADHD en zelf Tourette valt er genoeg te vertellen over huize Verschuur. Op het hobbylijstje staan naast het schrijven van blogs ook nog het schrijven van gedichten, creatief bezig zijn en lezen. Alhoewel de meeste hobby’s het toch vaak verliezen van ‘Netflixen’, dus dat is misschien wel haar lievelingsbezigheid. Als rasechte pessimist en kundig piekeraar houdt ze je graag op de hoogte van haar roerige leven.