Even een waarschuwing vooraf: wanneer je dit blog leest en later een nare of onaardige opmerking plaatst, dan zijn de gevolgen voor jou! Want je weet dan immers wat ik van nare en onaardige opmerkingen vind, dus dat kan dan geen verrassing zijn. Doorlezen is dus op eigen risico en ik kan niet aansprakelijk of verantwoordelijk worden gehouden voor de gevolgen. Zo, dan kan ik je nu vertellen wat er gisteren gebeurde toen ik met man en dochter naar de bouwmarkt reed.
Onze caravan staat te koop. Een klein, charmant Kippetje (want merk is Kip dus Kippetje werd al snel geboren) met een hefdak, een zalig groot bed en vooral met duizenden herinneringen. Eerst alleen de herinneringen van mijn schoonouders, later werden het onze herinneringen en daarmee sloten we Kippetje helemaal in ons hart. Maar de kinderen worden groter, we zijn toe aan een groter exemplaar met een stapelbed, een Haan zullen we maar zeggen, dus Kip is met veel liefde en uitleg op Marktplaats gezet. Binnen 5 minuten had ik al twee telefoontjes en de biedingen kwam binnen. Ik beantwoord alles netjes, stuur extra foto’s van banden voor de profielkenner en bedenk me dat het hard werken is, zo’n advertentie op Marktplaats. Eén meneer biedt het hoogst die dag, in de avond stuur ik hem een berichtje dat er veel reacties komen en dat we na het weekend zullen beslissen. Wel zo aardig toch, even reageren op zo’n allervriendelijkst bod.
Tot mijn verbazing komt er snel een reactie terug, waarbij de meneer, laten we hem Vincent noemen, want zo heette hij ook, mij vertelt dat ik “mooi te laat ben”. Hij heeft al een andere gekocht en dat komt er nou van als je op een paar tientjes meer gaat zitten wachten. Hij doet niet meer mee en “eigen schuld”. En terwijl ik dit registreer, knalt mijn hoofd al bijna uit elkaar van de reacties die ik terug zou kunnen geven. Verwoed begin ik te typen, haal het weer weg, begin opnieuw, bedenk een ander woord voor klootzak en kom dan tot de conclusie dat ik even adem moet halen. Vervolgens stuur ik dit: “Wow, u bent echt onaardig! Ik ben blij dat ik u niet hoef te gaan ontmoeten, laat staan dat ik onze caravan aan u had moeten verkopen. Hartelijke groet, Anika”. Zo, dat lucht op. Vincent reageert nog terug met “Ba, vieze soepkip”. Daar moet ik eigenlijk heel hard om lachen, maar de boosheid overwint en ik stuur terug: “Bah met een H, bedoel je”, waarbij ik nog wel een lachende smiley geef, zodat het lijkt alsof we er samen hard om kunnen lachen, als een paar oude vrienden.
En dit lees ik dus voor, terwijl we met z’n drieën naar de bouwmarkt rijden. Vol energie en met extra overdrijving in mijn stem, want zo ben ik, zet ik alle woorden nog wat kracht bij. Dochter lacht en kan mijn monoloog wel waarderen, maar man wordt boos. Vanachter het stuur dat eens extra stevig wordt vastgepakt roept hij: “Waarom doe je dat nou weer?”. En er komen opmerkingen dat ik geen haar beter ben, dat het nergens voor nodig is, dat ik dat nou altijd doe, dat ik overal wat van vind, dat ik ook wel eens niks kan zeggen en ga zo maar door. En zelfs terwijl we parkeren en man de deur al open heeft, sputteren we door, zodat dochterlief zich verstopt op de achterbank.
Want ja, ik vind overal wat van, dus ik vind ook zéker iets van alles wat er nu tegen me gezegd wordt! Ik, onaardig? Ik, die te ver ging? Nee joh, hoe kom je daar nu bij! Dan heb je het niet begrepen! Ik zeg het gewoon wanneer iemand onterecht onaardig doet, ik laat de ander dolgraag weten wat dat met mij doet en ik schroom niet om daar heel veel woorden aan vuil te maken. Iemand moet het toch doen? Anders heeft die beste Vincent géén idee wat zijn woorden voor de ander betekenen. Hij mag me wel dankbaar zijn! Door mij weet ie ook dat ‘Bah’ met een h is, staat ie ook niet meer voor paal wanneer ie dat verkeerd doet. En no way dat ons kippetje naar onaardige mensen gaat, dat snapt man toch zeker wel?
Dochter springt in en sust de boel: “Laten we nu eerst even schroeven kopen”, maar ik ben boos en boos betekent even afkoelen. Zeker niet in een volle winkel achter man aanlopen, terwijl mijn hoofd overuren maakt. En dat afkoelen gaf wat inzicht. Achter elkaar door passeren allerlei voorvallen in mijn hoofd; de vrouw van GroenLinks met haar column over rolstoelen en andere hulpmiddelen, dat we deze in Nederland veel te snel geven en dat ze in andere landen ziet hoe mensen ervan opknappen als ze zo lang mogelijk zonder rolstoel door het leven gaan. Rumag, die een trui op de markt bracht van Tourette, natuurlijk in combinatie met het schelden. Het onderwijs in Nederland, wat leerlingen van het HAVO en VWO wél de gelegenheid geeft een tussenjaar te nemen na het behalen van het diploma, maar VMBO-ers niet. Dat vrouwtje op Instagram, dat tijdens het songfestival het nodig vond een gemene opmerking te maken over “onze” Fallen Angel met zijn Tourette. Allemaal heb ik ze bestookt met opmerkingen, berichten die bijna een boek werden en zelfs vaak nog een persoonlijk bericht in Messenger. Zonder scheldwoorden, altijd vanuit mijn gevoel, maar daardoor vaak ook heftig en direct. Ik deel hun berichten vaak door, om maar duidelijk te maken aan de wereld wat ik ervan vind en hoe fout het in mijn ogen is. In de hoop dat er iets verandert natuurlijk, maar plotseling zie ik ook het patroon waar man het over had.
Ik vind overal wat van. En ik kies ervoor om dit te melden aan de ander. En vaker nog kies ik ervoor dit te melden aan iedereen. Dat is iets dat ik doe en wat begint te lijken op het redden van diertjes, wat ik ook altijd deed, maar waarvan ik heb afgesproken met mijn psycholoog dat ik dit niet vaker dan drie keer per jaar mag doen. Niet elke vogel hoeft kost wat kost ingeslapen te worden bij een dierenarts wanneer de poes hem te pakken heeft gehad en niet elke duif wenst gered te worden na een botsing met de trein.
Wanneer man en dochter terugkomen, deel ik dit meteen en man verzucht dat dat inderdaad precies is wat hij bedoelt. Dat hij ook vaak vreest voor mijn welzijn, want ook wanneer we in een drukke winkelstraat lopen vind ik iets van een ouder die zijn kind vastgrijpt of een deftige mevrouw die een papiertje op de grond gooit. En net wanneer ik met het schaamrood op mijn kaken steeds verder weg zak in de stoel bedenk ik me iets wat mijn eer nog kan redden. Ja, ik vind overal iets van en deel dit ook, maar dat doe ik ook met positieve dingen! Ik strooi met complimenten, vertel de caissière van de Jumbo dat ze mooie make-up heeft, loop met een oud vrouwtje mee die te veel bij de Action kocht, heb altijd hondenkoekjes bij me, en ben de eerste die stopt bij een fietser met een lekke band. En ik vind oprecht dat de wereld daar leuker van wordt!
Goed, nu weet je het dus, maar ik weet het eigenlijk ook. Af en toe op mijn tanden bijten en even nadenken voor ik typ, scheelt al een hoop. En zorgen dat het positieve in de meerderheid is, dan is af en toe zo’n sneer al wat minder erg. En daar ga ik vanaf vandaag mee beginnen. Dus kom maar door met de valsheid en negatieve opmerkingen. Ik ga gewoon een boekje beginnen waar ik alles in kwijt kan voor mezelf, en zal voorbeeldig zijn waar ik dat kan! #doeslief
Over Anika (1979):
Anika Verschuur woont in Gelderland met man en 2 kinderen. En met Tourette, want Tourette is zo sterk aanwezig in hun gezin dat het inmiddels bij de familie hoort. Daarom besloot Anika er maar eens over te gaan schrijven. Iets wat zo veelvuldig in je leven aanwezig is kun je beter maar omarmen. En met 2 kinderen met Tourette, een man met OCD en ADHD en zelf Tourette valt er genoeg te vertellen over huize Verschuur. Op het hobbylijstje staan naast het schrijven van blogs ook nog het schrijven van gedichten, creatief bezig zijn en lezen. Alhoewel de meeste hobby’s het toch vaak verliezen van ‘Netflixen’, dus dat is misschien wel haar lievelingsbezigheid. Als rasechte pessimist en kundig piekeraar houdt ze je graag op de hoogte van haar roerige leven.