Onze Benjamin had geluk. Hij zit op de mytylschool en daar zijn de klassen kleiner. Dus ook al zat hij vorig jaar in de een na laatste groep van de basisschool, toch mocht hij toen al meedoen aan de eindmusical. Nou, mocht, mocht, meer een moeten, want met 8 kinderen een eindmusical houden is niet te doen, dus alle hens aan dek om er een mooi plaatje van te maken. Alhoewel, dat mooi is dan misschien ook weer anders dan dat de gemiddelde persoon verwacht bij een eindmusical. Niet het ‘mooi’ dat op insta en Facebook rondzweeft, maar mooi omdat je voelt en ziet hoeveel plezier de kinderen eruit halen. Hoe tof en knap het is dat je meedoet in een voorstelling waarin je alles kan zijn, waar je rolstoel, je spalk, je astma of je epilepsie weggeschminkt zit onder een laagje kleur. En waar je dus ‘gewoon’ een groep 8-musical doet terwijl je in so 4-7 D zit.
Brok in de keel
Noem mij gevoelig, overdreven sentimenteel, maar ik krijg daar dus een brok van in mijn keel. Wanneer de gewone dingen van het leven, die typische mijlpalen in een kinderleven, ineens ook beschikbaar zijn voor mijn kind. Al eerder schreef ik een blog over fietsen, uit eten en op vakantie en deze past in dat rijtje. De eindmusical, met auditeren voor rollen, kleding en attributen verzamelen, liedjes oefenen, decor schilderen en toeleven naar dat ene moment van in de spotlight staan. Met klappende ouders en vrienden in de zaal, bloemen en snoep om te vieren hoe knap je was en nagenieten van filmpjes en foto’s. Nou, en onze Benjamin had dus ‘geluk’, want hij mocht na een soort van generale van vorig jaar nu dus voor het echie.
Kortsluiting
Had ik al gezegd dat vorig jaar een drama was? Dat wij een zoon hebben die na weken van oefenen, verkleed als opa, een nepkunstgebit in een glas water moest laten vallen en totale kortsluiting kreeg toen tijdens de voorstelling bleek dat het glas van school te klein was voor het kunstgebit? Die in de laatste vier weken voor de voorstelling élke dag, minstens drie keer over de musical begon en dat hij écht niet ging meedoen en dat hij écht niet de kleding ging dragen en dat het schreeuwen dan door ging totdat hij uitbarstte in een grote huilbui en we hem dan met zachte woorden weer konden vertellen dat het heus wel goed kwam? Nee, ik zie nu dat ik dat nog niet gezegd had. Ik was even afgeleid door de mooie droom die bestaat rondom zo’n musical. Ik was al berichten aan het maken voor mijn socials, waarin ik vraag of iemand twee trompetten en een astronautenpak te leen heeft, omdat onze zoon dit jaar zijn musical heeft en ook nog eens een heuse dubbelrol. Dat hij als Rob Oordop muzikant mag spelen op een cruiseboot en als Adrie de astronaut steeds het podium afgetrokken wordt met een dik touw om zijn middel en een papegaai op zijn schouder die Houston heet. En als iemand spullen te leen heeft dat ik die dan met liefde bij je kom ophalen, want hé, dat is wat “gewone” ouders die laatste weken van een schooljaar doen toch?
Grens
Wat ik ook nog niet heb gezegd, en wat ik eigenlijk niet durf te zeggen, is dat we voor een zoveelste keer wéér een grens zijn overgegaan. Na het drama van vorig jaar, wat zich overigens niet alleen in de weken voorafgaand aan de musical afspeelde, ook de voorstelling zelf heeft zowel ons als Benjamin drie jaar van zijn leven gekost, hebben manlief en ik tegen elkaar gezegd dat we dit dus nooit meer gingen doen. Wat hadden we onze jongen aangedaan en wat had het een hoop energie gekost. Wat waren er veel boze woorden gevallen, ook van onze kant. Ik heb menig keer mezelf horen schreeuwen dat het geen optie was om te stoppen, we konden oma toch niet alleen op dat podium zetten? Wie moest zijn rol van opa dan overnemen? En hij moest maar even doorzetten en niet zo moeilijk doen en gewoon even doen wat al die andere kinderen ook doen! Om vervolgens na mijn boze bui ook de tranen over mijn wangen te voelen rollen en met manlief en Benjamin het zoveelste gesprek voeren dat het echt allemaal wel goed komt. Dat dus nooit meer, dus we namen ons plechtig voor te bedanken voor welke vorm van musical dan ook. Voor ons geen pruiken, liedjes en scenes meer, hooguit een rol als lichtknopbediende.
Geweldigste juffen
Tja….en dan zit je in die laatste groep, en dan heb je de geweldigste juffen ooit, dan wordt de musical niet live opgevoerd, maar opgenomen en als film getoond, en dan besluit je na een goed gesprek met je juf dat je het wel aandurft. Je kijkt er zelfs op sommige momenten naar uit! Je lacht om de grappen die in de musical staan en die jij mag zeggen of uitvoeren, en eerlijk is eerlijk, die zijn ook hilarisch. En heel even denken we zelfs dat het wel gaat lukken, Dat je nieuwe medicijnen wel heel goed hun werk doen en dat je toeleeft naar dat magische eindmoment. Maar dan komen daar de barstjes. De eerste boze buien en de tranen. Het elke avond uit bed komen en het je zorgen maken om tekst, attributen en kleding. En terwijl wij de twee trompetten, het astronautenpak, een pak met vlinderstrik en de papegaai in huis hebben, met dank aan alle verre familie, vrienden en de man van de instrumentenwinkel uit het dorp, zak jij steeds verder weg in de poel van ellende die musical heet. De laatste week voor de dag van de opnames kun je zelfs niet altijd naar school, zo ellendig voel je je en zo slecht slaap je ervan.
Diepe zucht
Het is dan ook met een diepe zucht wanneer ik je op de dag des oordeels op de taxi zet. Je bent onderweg naar school, de opnames worden gemaakt en vanavond kunnen we rustig slapen. Ook oma zwaait je mee uit en zucht met me mee. Godzijdank delen we jouw boze buien en frustraties en gedeelde smart is halve smart, niet waar?! Gedurende de dag denk ik vaak aan je en hoop ik dat je ondanks alles plezier beleeft aan het maken van de grappen, die we zo hard geoefend hebben. Je thuiskomst is zoals verwacht; overprikkeld, doodop en bozig. Je schreeuwt dat álles is mislukt, dat je heel hard hebt moeten huilen en dat de wereld stom is. Je gaat liggen op je bed, koptelefoon op, iPad aan en afsluiten maar. Wanneer ik rond 18 uur de deur uit ga wil je er nog niet over praten. Wanneer je juf me om 18.10 uur in de auto belt, begrijp ik waarom.
Mis
Alles is inderdaad mis gegaan. Je hebt kortsluiting gekregen, hebt met een trompet gesmeten, keihard gehuild en je kon vervolgens geen woord meer zeggen. De Benjamin die wij kennen, maar die ze op school nooit zien, kwam vandaag ineens uit zijn astronautenpakje tevoorschijn. De juf vreest voor de opnames en vraagt zich af wat er van gemaakt kan worden. We houden er rekening mee dat de film ineens een paar scenes korter is geworden.
En wij? Wij slaan onszelf voor onze kop. Hoe hebben we zó stom kunnen zijn om te geloven dat het nu anders zou gaan. We wisten zo duidelijk waar jouw grens lag en toch is deze weer overschreden. Hebben wij deze laten overschrijden. Wat een slechte bewakers zijn wij en wat hebben we je daardoor toch aangedaan. En hoe kan het toch zo moeilijk zijn om jouw grenzen te bewaken.
Douane
Zoals jij geen Jochem Meijer wordt, zullen wij nooit bij de douane gaan, dat is in ieder geval helder. Wel beloven we je bij deze plechtig dat je nooit, maar dan ook nooit meer hoeft mee te doen aan een musical, voorstelling, optreden, bonte avond of wat dan ook, tot het moment dat je wat meer zicht hebt op jezelf en je wensen aan kan geven. Die grens gaan we in ieder geval nooit meer overschrijden. Al staat Albert Verlinde himself voor de deur!
Over Anika (1979):
Anika Verschuur woont in Gelderland met man en 2 kinderen. En met Tourette, want Tourette is zo sterk aanwezig in hun gezin dat het inmiddels bij de familie hoort. Daarom besloot Anika er maar eens over te gaan schrijven. Iets wat zo veelvuldig in je leven aanwezig is kun je beter maar omarmen. En met 2 kinderen met Tourette, een man met OCD en ADHD en zelf Tourette valt er genoeg te vertellen over huize Verschuur. Op het hobbylijstje staan naast het schrijven van blogs ook nog het schrijven van gedichten, creatief bezig zijn en lezen. Alhoewel de meeste hobby’s het toch vaak verliezen van ‘Netflixen’, dus dat is misschien wel haar lievelingsbezigheid. Als rasechte pessimist en kundig piekeraar houdt ze je graag op de hoogte van haar roerige leven.