Soms heb je geluk. Dan glip je tussen allerlei regels en maatregelen door, is er niemand met een snotneus of blafhoest, is er wel een vulkaanuitbarsting, maar net niet in de buurt van jouw hotel en kun je dus gewoon met je hele familie, 10 man sterk, met het vliegtuig naar Mallorca. Juist op het moment dat hier de regen met bakken uit de lucht valt en de bladeren zich ophopen op straat, pak jij je bikini en zomerjurkjes weer terug uit de nauwelijks gebruikte zomerdoos om met je ’10 kilo koffertje’ af te reizen naar vliegveld Weeze, waar RyanAir je naar Palma de Mallorca vliegt. Na acht maanden billen knijpen, kunnen we wel, kunnen we niet, was het afgelopen herfstvakantie toch zo ver. Onze cadeaureis naar Mallorca. Mijn ouders zijn binnenkort 50 jaar getrouwd (jazeker, het bestaat! En Marc en ik hebben daar ook voor getekend!) en daarom mocht de hele familie mee. Mijn broer en schoonzus met onze twee neven van 15 en 16, wij met ons gezinnetje en de feestvarkens zelf. Nog nooit vlogen wij naar een eiland in de zon en nu zou ik heel wenselijk maar tegelijkertijd ongeloofwaardig kunnen schrijven dat ik daar heel veel zin in had en me totaal niet druk maakte over van alles en nog wat, maar dat is natuurlijk glashard gelogen. Natuurlijk maakte ik me als deskundig piekeraar overal zorgen om. Over de vlucht met zitplaatsen verspreid door het toestel. Over de koffertjes met kleren waar geen plek is voor 10 knuffels. Over het all-inclusive eten met oneindige buffetten en dus keuzestress voor Benjamin. Over Corona krijgen en niet terug kunnen vliegen, over elke nacht paniekaanvallen van onze Jules, over ziek worden van een listeriabacterie, over starende ogen naar onze Benjamin, slecht weer, lekke rolstoelbanden, vergeten medicijnen, drugs in mijn koffer en nog honderden beren meer op mijn weg naar de Spaanse zon.
Oefensessie
Maar soms heb je gewoon nog een keertje geluk. Soms blijkt dan ineens dat je stiekem toch veel van al je therapieën geleerd hebt en lukt het je om redelijk relaxed al je piekergedachten voorbij te laten varen. Je merkt ze op, je schenkt er even aandacht aan, maar laat ze daarna meevoeren op de herfstwind die rondom je huis raast. Misschien komt het ook doordat we volop in de intensieve thuistherapie van Jules zitten. Drie keer per week hebben we twee fantastisch fijne therapeuten van Karakter in huis die ons helpen te werken aan haar angststoornis en het vermijdende gedrag dat daarbij hoort. Iets dat ik volkomen herken, dus we therapieën er samen op los om te leren dat de buitenwereld niet alleen bar en boos is, maar ook een feestje van ontdekking kan zijn. En dan komt zo’n grote reis naar het verre Mallorca eigenlijk op een heel goed moment en grijpen we dat maar aan als één grote oefensessie.
Er zelf op uit
En dus wordt dat ellenlange buffet in zo’n eetzaal met decoratieve ananassen en wuivende palmplanten een hulpmiddel om er zelfstandig op uit te trekken! Eerst nog met moeders langs de bakken die vertaalt wat er op de Spaanse kaartjes staat, maar na twee maaltijden trekt dochterlief er zelf op uit. En een bezoekje aan de hotelkamer van opa en oma, iets wat voor een andere 13-jarige heel normaal lijkt, werd voor onze meid een expeditie waar Robinson een puntje aan kan zuigen! Want voorbij het zwembad met hangjeugd, langs de bar, hallo zeggen tegen de aardige receptionist, twee lange gangen door, een brug over naar het andere gebouw, drie trappen op en de juiste deur kiezen is zeker net zo moeilijk als vier uur op een balk staan of een geitenoog wegwerken, dus ik zeg ‘de immuniteit is voor jou, jij mag blijven!’
Balans
En terwijl Jules dus aan haar overleving skills werkt en ik met haar meestrijd, loopt Benjamin tegen de normale dingen des levens aan. We proberen structuur aan zijn dag te geven, maar dat valt natuurlijk niet mee. We maken afspraken over de hoeveelheid eten die verorberd mag worden en weten weer waarom we nooit (maar dan ook nooit!) naar een buffetrestaurant gaan. We plonzen om de beurt met hem in het veel te koude zwembad, omdat de eerste poging in de zee niet gelukt was. De slush puppy van de lunch kwam er na één hap zout water in een grote golf weer uit, dus dat was einde zee. We balanceren tussen bewegen en rusten en moeten elke dag een beetje eerder terug naar de kamer omdat zijn spieren teveel pijn doen en het hoofd te vol is met prikkels. We zien en voelen de blikken van mensen om ons heen die natuurlijk kijken naar onze veel te luidruchtige, soms boze, soms verdrietige zoon, die de ene keer in een rolstoel voorbij komt rijden en dan weer rennend op het zwembad afstormt voor een van zijn bommetjes.
Genieten
En Marc en ik doen maar één ding tussen al die momenten door, wij genieten ons een slag in de rondte. We genieten van de zon, de blauwe zee, onze dochter die veel vaker lacht dan thuis en onze Benjamin die gewoon Benjamin is. Maar vooral genieten we van onze familie om ons heen en het kunnen doen wat voor zoveel mensen gewoon is: samen vakantie vieren. En oh ja, weet je nog die listeriabacterie, waar ik zo deskundig over piekerde voor vertrek? Die kwam er op dag vijf. Nou, of het de listeria of een van zijn neefjes was, weet ik niet precies, maar hij kwam in ieder geval. Eerst bij Marc, een dag later bij mij. Dit blog is godzijdank te kort om alle gruwelijke details met jullie te delen, maar neem maar van mij aan dat het hel was. En zelfs dát kon er niet voor zorgen dat ik nu, één week na deze vakantie, met een rotgevoel terugkijk op ons Mallorca-avontuur. Nee, ik geniet met terugwerkende kracht van ieder moment, zelfs van de uren van innige omhelzing met de mooie blauwe wc-pot. En eergisteren kwam er zomaar een cadeautje achteraan.
Van broer en schoonzus kregen we een prachtige bos bloemen. Op de vraag waar we die aan verdiend hadden kwam het ontroerende antwoord: “Tja, omdat we nu eigenlijk pas zagen wat het betekent om ouders van Benjamin en Jules te zijn. En omdat we vinden dat jullie dit verdienen.”
En die bos bloemen legde dus een strikje om het cadeautje van deze reis. En elke bloem in het boeket straalt niets dan kleur en liefde uit. #dankbaar
Over Anika (1979):
Anika Verschuur woont in Gelderland met man en 2 kinderen. En met Tourette, want Tourette is zo sterk aanwezig in hun gezin dat het inmiddels bij de familie hoort. Daarom besloot Anika er maar eens over te gaan schrijven. Iets wat zo veelvuldig in je leven aanwezig is kun je beter maar omarmen. En met 2 kinderen met Tourette, een man met OCD en ADHD en zelf Tourette valt er genoeg te vertellen over huize Verschuur. Op het hobbylijstje staan naast het schrijven van blogs ook nog het schrijven van gedichten, creatief bezig zijn en lezen. Alhoewel de meeste hobby’s het toch vaak verliezen van ‘Netflixen’, dus dat is misschien wel haar lievelingsbezigheid. Als rasechte pessimist en kundig piekeraar houdt ze je graag op de hoogte van haar roerige leven.