Tijd voor een blog… Dat zingt al de hele week door mijn hoofd. Begonnen op maandag, gewist op dinsdag, woensdag besloten toch te schrijven wat ik bedacht had, om vervolgens op zondag met niks op mijn scherm en een lege kop koffie tot de conclusie te komen dat ik het nog steeds niet weet.
Lente voorbodes
Zuchterdezucht, waarom maakt mijn hoofd alles zo ingewikkeld? Schrijf toch gewoon wat je denkt, zou je zeggen. Maar alles wat ik denk is negatief. Geklaag, gemopper, verdriet. Zwart als de nacht, terwijl we juist met z’n allen zo’n behoefte hebben aan de zon. Wanneer ik naar buiten kijk, zie ik de knoppen al aan de bomen, paarse krokusjes overal en onze net geplante viooltjes. Twee pimpelmezen in ons nestkastje en het enige dat nog aan de sneeuw van een aantal weken terug herinnert, is de sneeuwschuiver onder de veranda. En zeker wel, ik geniet van die lente voorbodes, heel hard zelfs! Misschien zijn mijn dagelijkse wandelingetjes door onze steeds groener wordende tuin wel mijn medicijn op dit moment, zijn de katjes aan de bomen en onze buitenpoezen mijn daily shotje oxytocines. In een periode dat mijn lijf schijnbaar alleen maar cortisol aanmaakt, kan ik dat wel gebruiken helaas.
Spagaat
Ik heb nooit op turnen gezeten, kan ik ook niet, maar toch zit ik al weken in een spagaat. Of een split, ik weet het verschil nooit. In ieder geval voelt het behoorlijk ongemakkelijk en lijkt het alsof ik uit elkaar getrokken wordt. Te veel dingen vragen mijn aandacht en het zijn geen leuke dingen. Schreef ik vorige keer nog over onze positieve start van de medicijn-afbouw bij onze Benjamin, kan ik nu alleen maar denken dat het een foute keuze is geweest. Die arme jongen verdrinkt in een wereld van tics en drukte, vliegt emotioneel continu uit de bocht en huilde vanochtend toen ik zei dat er vanaf vandaag weer een pilletje vanaf ging. Onze dochter zakt steeds verder weg in een moeras van angst. Getriggerd door Corona zijn we inmiddels bijna een jaar verder in onze strijd tegen haar paniekaanvallen en angsten. Ze hoort stemmen en ziet dingen die er niet zijn. Haar dwang neemt alleen maar toe en ik slaap inmiddels vaker bij haar boven in bed dan bij mijn lief. Hulp vinden lijkt onmogelijk. We hebben al drie kastjes en vier muren gehad (niet gelogen!) en hoorden van de week van onze laatste strohalm dat ook zij de situatie te complex vinden en ons opnieuw doorzetten naar een andere instelling. Gelukkig ben ik inmiddels wel zo recalcitrant geworden dat ik niks meer invul aan vragenlijsten vóórdat ik zeker weet dat een instelling ons ook daadwerkelijk gaat helpen. Dikke doei met je vragenlijst van 14 pagina’s, ik stop mijn energie die ik zo hard nodig heb voor andere dingen, wel in iets anders.
Online struinen
En terwijl man en ik balanceren tussen brainblokschema’s en paniekaanvallen, gesprekken met psychologen en therapeuten (waar ik per ongeluk van de week ook gewoon de eerste vijf minuten over dochter sprak en er toen op gewezen werd dat het over zoonlief ging (!), Coronatesten en stemwijzers (want stemmen is belangrijk, zegt mijn hoofd!), storten we ons daarnaast ook volledig op datgene wat ons op dit moment gewoon even blij maakt: de online veiling van BVA en Marktplaats! Lang leve materialisme en hiep hiep hoera voor spullen! Ons stationshuisje wordt steeds mooier en knusser en we kunnen ons verliezen in urenlang online struinen. We wachten met smart op de persconferentie waarin het sein weer op groen wordt gezet voor de kringloopwinkels. Maar tot die tijd spekken we Postnl en onze medemens door grootschalig kastjes, voetenbankjes, dekbedovertrekken, stoofjes en schilderijen te bestellen en af te halen. En planten! Ik ben inmiddels expert op het gebied van varens en rotsplantjes en heb drie bouwtekeningen liggen voor de moestuin.
Tuin
En zo komen we toch weer bij die tuin. Dat buiten zijn en dat groen, dat maakt me gewoon blij. En manlief ook. Daarin vinden we elkaar nu, komen elkaar nog eens tegen in die tuin. En dan krijg ik een knuffeltje of snuf gewoon even aan zijn jas en dan hoop ik heel hard dat het toch allemaal weer goed komt. Of dat ik wat leniger word. Dat ik als zo’n echte gymnast in zo’n strak pakje (uhh nee, dat beter niet!) met een knot op mijn hoofd in een perfecte spagaat kan vallen (of was het een split?). Zucht…
Over Anika (1979):
Anika Verschuur woont in Gelderland met man en 2 kinderen. En met Tourette, want Tourette is zo sterk aanwezig in hun gezin dat het inmiddels bij de familie hoort. Daarom besloot Anika er maar eens over te gaan schrijven. Iets wat zo veelvuldig in je leven aanwezig is kun je beter maar omarmen. En met 2 kinderen met Tourette, een man met OCD en ADHD en zelf Tourette valt er genoeg te vertellen over huize Verschuur. Op het hobbylijstje staan naast het schrijven van blogs ook nog het schrijven van gedichten, creatief bezig zijn en lezen. Alhoewel de meeste hobby’s het toch vaak verliezen van ‘Netflixen’, dus dat is misschien wel haar lievelingsbezigheid. Als rasechte pessimist en kundig piekeraar houdt ze je graag op de hoogte van haar roerige leven.