Ik kan uren kijken naar het televisieprogramma ‘Say yes to the dress’ en zet mij bij een willekeurig huwelijk neer en ik huil de tranen uit mijn kop. Trouwen, ik hou ervan. Het heeft zoiets magisch en liefdevols. Twee mensen die zichzelf verliezen in elkaar en in het moment, woorden die uitgesproken worden met pure liefde met als bekroning dé kus van je leven. Mijn trouwdag was er dan ook zo één uit het boekje. Hét moment van de trap afdalen in mijn ouderlijk huis, een sluier die volgde, familie en vrienden vol ontzag in de huiskamer en manlief met een prachtig boeket vol met onze lievelingsbloemen. Daarna foto’s maken in het bos, in een geleende cabrio naar de kapel, weggegeven door papa op klassieke muziek en onze fantastische balkonscéne na afloop, met beneden op het plein 450 kinderen die schreeuwden ‘kussen, kussen’! Ja, dat krijg je wanneer je allebei leerkracht bent en je trouwt in de kapel die naast school ligt. We deelden ons balkon met een gebarentolk die alles wat wij zeiden vertolkte voor de kinderen uit de klas van manlief, die op een school voor dove en slechthorende kinderen werkt en beneden werden er witte duiven losgelaten, want één van mijn leerlingen had een vader die duivenmelker was. Geloof me, je had er een film van kunnen maken en Maxima en Willem Alexander waren er niks bij.
Film
En wat zou het fijn zijn wanneer ik nu had kunnen schrijven dat de film alleen maar mooier werd en eindigde met een knalfeest en een laatste nummer vol lichtjes en lampionnen, met een kring van vrienden en familie om je heen en al wuivend wegrijden in diezelfde cabrio om geld te gaan tellen en een huwelijksnacht te beleven. Helaas, zo’n scenario werd het niet. Heel eerlijk, zo’n scenario is het nooit geweest, ook niet toen ik de trap afdaalde die ochtend, nadat mijn moeder mijn sluier had vastgemaakt. Niet toen we op het balkon stonden en zelfs niet tijdens het jawoord.
Want waar woorden heel mooi zijn en een prachtbeeld kunnen neerzetten is mijn werkelijkheid dat ik er geen klap van heb meegekregen. Dat ik opstond in een waas die dag, dat ik met slappe benen de trap afliep en dat mijn focus vooral lag op mijn misselijkheid onderdrukken. Dat ik een beetje opgelucht adem haalde toen we op onze locatie aankwamen, ergens in de middag, met slechts 25 daggasten die cadeaus wilden geven en een taart, gemaakt door schoonvader. Dat ik toen even dacht dat het goed zou komen, maar dat ik het diner op de wc doorbracht. Hangend boven de pot, terwijl mijn moeder mijn haar aan de kant hield. Terwijl ze liefdevol zei dat het de zenuwen waren, dat ik gewoon lekker moest genieten, alles was geregeld en tot in de puntjes voorbereid, nu mocht ik het loslaten en feest gaan vieren.
Ik pepte me nog op voor het feest begon en de eerste gasten weer arriveerden. Inmiddels 8 paracetamol en een lading valeriaan en Bachdruppels verder heb ik het overleefd tot 22 uur, nog net het lied van mijn collega’s kunnen horen en toen gingen mijn lichtjes uit. Ik ben op een bed gelegd in het huis van de eigenaar van de locatie, mijn jurk is losgemaakt en een oom die huisarts is kwam nog mijn pols en hartslag voelen. Niks medisch aan de hand, ‘gewoon’ overprikkeld en op. Na maandenlang voorbereiden, er naar toe leven en het zó verschrikkelijk graag willen had mijn lijf zijn grens aangegeven. Had ik toen maar geweten wat ik nu allemaal weet; angst, paniek, dwang, snel overprikkeld, een vol hoofd dat nooit stopt met denken, een lijf dat ziek wordt wanneer je dat negeert. No way dat ik het dan hetzelfde zou doen. Mijn Tourette is geen vrienden met trouwen in de variant die ik van kinds af aan voor ogen had.
Maar helaas verliep het dus zo en kan ik dat niet meer terugdraaien, wat me heel veel tranen heeft gekost. Naar een trouwfeest gaan blijft moeilijk en de foto’s liggen onaangeroerd op het verste plekje van de zolder. En natuurlijk zijn er ergere dingen dan ‘ziek’ zijn op je eigen trouwdag, en natuurlijk is de liefde voor manlief er niet minder om (misschien zelfs een beetje meer!), maar dat neemt niet weg dat het wel mijn grote verdriet is.
Pleister
Tot vandaag. De dag dat ik dit blog schrijf, is de dag dat er een pleister is geplakt. Vandaag zijn man en ik 17 jaar samen, 8 mei is onze verkeringsdag en deze dag is voor ons waardevoller dan onze trouwdag in september. En vandaag werden we om 8 uur gewekt door onze zoon Benjamin. Hij stuiterde rond het bed, had kleding voor ons klaargelegd: “Nee, niet je joggingbroek mama!”, en hij borstelde mijn haren. Hij praatte aan een stuk door, vooral tegen zichzelf en ergens hoorde ik het woord lakei vallen. We werden enigszins hardhandig de donkere woonkamer ingeduwd door hem en daar werden we overvallen door iets prachtigs. Terwijl YouTube lovesongs afspeelde op de tv keek ik om me heen naar de vele kaarsjes en kerstlichtjes. Aan het plafond zilveren slingers waar met wasknijpers onze trouwfoto’s aan vastgemaakt zaten. Ik die de trap afdaal, papa die me weggeeft, onze balkonscéne, dé kus en nog veel meer. En in het midden van de kamer dochterlief, met daarachter opa en oma die ook uit bed getrommeld zijn. Ze stamelt wat woorden die uit de film komen: “Wil jij, Anika, trouwen met Marc tot de dood jullie scheidt?” Ze giechelt en doet een beetje gek erbij, ze weet zich geen houding te geven. En wanneer Benjamin dan op zijn knieën aangekropen komt met de hondenmand in zijn handen waar twee ringen in liggen, lachen we allemaal. En wanneer ik na mijn ja-woord de sleutelhangerring om mans vinger doe, voel ik oprecht dat dit een heel bijzonder moment is. Ook deze kinderen roepen ‘kussen!’ en dat doen we dan ook, vol overgave en vol échte liefde. Onze kinderen, die het verhaal kennen van papa’s en mama’s trouwdag, die weten van het verdriet dat daaraan vastzit, hebben bedacht het dan maar eens over te doen. Hun gevoeligheid pikte ook dit weer feilloos op.
En terwijl we daarna samen op de bank ontbijten en onze Disneyfilm verder afkijken besluit ik de slinger met trouwfoto’s te laten hangen. Ik bekijk elke foto tot in detail en probeer een herinnering op te halen of een beeld erbij te plakken. En wanneer dat niet direct lukt, kijk ik om me heen naar mijn nieuw gemaakte herinneringen die naast en voor me zitten. Ik pak Marc’s hand en prijs me gelukkig. Misschien ga ik morgen mijn trouwjurk nog eens passen…
Over Anika (1979):
Anika Verschuur woont in Gelderland met man en 2 kinderen. En met Tourette, want Tourette is zo sterk aanwezig in hun gezin dat het inmiddels bij de familie hoort. Daarom besloot Anika er maar eens over te gaan schrijven. Iets wat zo veelvuldig in je leven aanwezig is kun je beter maar omarmen. En met 2 kinderen met Tourette, een man met OCD en ADHD en zelf Tourette valt er genoeg te vertellen over huize Verschuur. Op het hobbylijstje staan naast het schrijven van blogs ook nog het schrijven van gedichten, creatief bezig zijn en lezen. Alhoewel de meeste hobby’s het toch vaak verliezen van ‘Netflixen’, dus dat is misschien wel haar lievelingsbezigheid. Als rasechte pessimist en kundig piekeraar houdt ze je graag op de hoogte van haar roerige leven.