“Liefde is een werkwoord” hoor je een ambtenaar van de burgerlijke stand nog wel eens zeggen bij het sluiten van een huwelijk. En iets met rozen en schepen en een liefde die blijft bestaan komt ook regelmatig voor, al is het maar in een flut romannetje of op een kaart met Valentijn. Hartstikke afgezaagd dacht ik altijd en vreselijk zoetsappig, maar toch staat zo’n zelfde liefdesspreuk sinds januari 2018 aan de binnenkant van mijn linkerarm vereeuwigd.
Tattooshop
Woensdag 16 januari om precies te zijn, 18 uur in de avond, een druilerige en natte dag. Toch stap ik de tattooshop binnen in een jurk met korte mouwen en een hartslag van jewelste. Manlief heeft ook een t-shirt met korte mouwen aan, ook hij gaat eraan geloven. We hadden al besproken dat ik als eerste zou gaan. Want stel nou dat de pijn ondraaglijk blijkt te zijn bij Marc, dan durf ik vast niet meer en dat is geen optie. Even doorbijten dus, in de stoel stappen en mijn linkerarm op de beugel plaatsen. Ik praat nóg meer dan anders en spring van de hak op de tak, intussen de angstige gedachten aan pijn, mislukking en spijt krijgen negerend. En alsof het al echt gebeurd is springen de tranen in mijn ogen wanneer de woorden in het paars op mijn arm verschijnen
Slechts een afdruk van wat getatoeëerd gaat worden, maar al zo definitief. We bekijken kritisch de plek, de lettergrootte en dikte en de tatoeëerder vraagt nog een keer of ik zeker weet dat de letters naar mij moeten gericht. “Ja” antwoord ik voor de tweede keer, haast gepikeerd. Om er vervolgens wat liever achteraan te zeggen dat de woorden voor mij en voor mij alleen bedoeld zijn. Ik moet ze kunnen lezen en niemand anders.
Ineens waren daar die drie woorden
45 minuten later is het paars vervangen door zwart. Diep, donker zwart, bezegeld met bloed. Alsof het daarmee extra speciaal wordt, een bloedverbond dat eeuwig voort zal duren. De pijn was goed te dragen, het is perfect en niet mislukt en de enige spijt die ik voel is de spijt dat ik dit niet eerder heb gedaan. Vol liefde bekijk ik het uur daarna de arm van Marc, waar dezelfde woorden verschijnen. Vol trots blijven we vertellen over de reden van onze komst en praten we honderduit over ons gezin. Hoe de Tourette ons leven binnenkwam en hoe moeilijk en verdrietig het soms kan zijn. Hoe de zorg en het voortdurend “aan” moeten staan ons soms tot wanhoop drijft. Hoeveel fouten we maken op een dag en hoe graag we soms opnieuw willen beginnen. En hoe daar op een dag ineens die drie woorden waren. De woorden die ons helpen, de woorden die verzachten en de woorden die zeggen dat het goed is zo.
Amor est Satis…drie woorden met de impact van een heel mensenleven. Met de kracht van een hele familie en de waarde van goud. Amor est Satis, Latijns voor “Liefde is genoeg”.
Aan het eind van de dag is liefde alles wat nodig is en laten we dat nou gewoon in overvloed hebben. En mocht ik het even vergeten, is daar vanaf nu altijd die linkerarm om me eraan te herinneren!
Over Anika (1979):
Anika Verschuur is 39 jaar en woont in Brabant met man en 2 kinderen. En met Tourette, want Tourette is zo sterk aanwezig in hun gezin dat het inmiddels bij de familie hoort. Daarom besloot Anika er maar eens over te gaan schrijven. Iets wat zo veelvuldig in je leven aanwezig is kun je beter maar omarmen. En met 2 kinderen met Tourette, een man met OCD en ADHD en zelf Tourette valt er genoeg te vertellen over huize Verschuur.Op het hobbylijstje staan naast het schrijven van blogs ook nog het schrijven van gedichten, creatief bezig zijn en lezen. Alhoewel de meeste hobby’s het toch vaak verliezen van ‘Netflixen’, dus dat is misschien wel haar lievelingsbezigheid. Als rasechte pessimist en kundig piekeraar houdt ze je graag op de hoogte van haar roerige leven.