Het is 3e kerstdag wanneer ik dit blog schrijf. Met een buik die inmiddels tegen de tafelrand aankomt, nadat ik wéér met kerststol ontbeten heb. Nog drie stollen te gaan en dan begin ik echt! De kerstboom flonkert in de verte, dochterlief ligt onder een dekentje naar Nickelodeon te staren en onze Benjamin zit in zijn mancave met een controller in zijn hand. Man ligt in bad en komt daar naar alle waarschijnlijkheid komend anderhalf uur niet uit.
“Kijk eens jongens, het sneeuwt!”
En wat zou het fijn zijn om dan in alle zaligheid nu te kunnen zeggen hoe fantastisch de kerstdagen waren. Hoe we urenlang genoten van een 5 gangen diner aan chique gedekte tafels, met servetten gevouwen in zwanen, een kerstloper met gouden sterren, kaarsen in van die hoge 5-armige kandelaars en wederom zo’n Lidl-stol op tafel. Met een lachende opa en oma die vertellen over vroeger, zoete kinderen die genieten van macarons, terwijl man en ik liefdevolle blikken uitwisselen totdat iemand opkijkt en roept: “Kijk eens jongens, het sneeuwt!”, en dat we dan naar het open raam stuiven met op de achtergrond het deuntje van de Coca Cola-reclame.
Gevoelloos
Degene die dit lezen, zijn naar alle waarschijnlijkheid ergens verbonden met Tourette. Die weten dus waar ik mijn punt wil gaan maken. Mensen die per ongeluk hier terecht kwamen en eigenlijk op zoek waren naar iets anders (misschien googleden jullie op Lidl-kerststol?) herkennen dit beeld en heb ik met mijn sfeerimpressie weer even terug gebracht naar de kerst, geen dank hoor. Aan jullie wil ik misschien wel het meest vertellen over onze kerst. Zodat vooral jullie weten hoe die dagen waren voor ons. Waarom? Geen idee. Het zou er niet toe moeten doen. Het verandert niets. Toch is het mijn natuur om te vergelijken. Daar ben ik blijkbaar heel erg goed in. Man, ik kan me toch goed verschillen duiden, als daar toch eens wedstrijden in waren! Mijn ogen speuren de hele dag rond op zoek naar ‘zij wel en ik niet’. Ik hoef er niet eens mijn best voor te doen, het is er gewoon. Zie ik gras, dan zie ik ook direct hoe groen het is. En weet mijn hoofd de plekken te noemen waar het minder groen is deze dag. En geen enkele opmerking van man kan daar iets aan veranderen, al zijn ze wel heel goed. Daar heeft hij dan weer een talent te pakken. ‘Je weet niet wat er zich achter de voordeur van iemand anders afspeelt’. ‘Wat je ziet is niet altijd hoe het ook echt is’. Of de hele duidelijke ‘kap nou eens met dat vergelijken!’. Ik ben er gevoelloos voor. Met de beste wil van de wereld krijg ik mijn hoofd niet uit de ‘vergelijk-stand’ en in de ‘het is goed zo-stand’. Soms houd ik mezelf wel voor de gek en doe ik alsof het niet uitmaakt. Dat werkt even, ik ben makkelijk te foppen. Ook door mezelf.
1e kerstdag
Dus wat ik nu ga doen (en dat had ik zo niet bedacht) is jullie en mezelf foppen met vertellen hoe onze kerstdagen zijn geweest. Gewoon, omdat dat beter is. Geen punt maken over hoe wij alles zijn dat tegenovergesteld is aan zo’n kerstreclame. Niets vertellen over hoe de Tourette op het hoofdmenu stond.
Onze dagen waren heerlijk. In joggingbroek, dat wel. Want nieuwe pup klimt graag in panty’s en Benjamin draagt áltijd joggingbroeken, dus nette kleding is uit ons systeem geraakt. Bijkomend voordeel, joggingstof rekt lekker mee! We hebben genoten van al het lekkers! Schoonzus en broer hadden fantastisch eten bereid, waarbij ze vooral aan de kinderen hadden gedacht. Hoe lief is dat! Dus frietjes, gevulde eieren, gehaktballetjes, komkommer en stokbrood. Veel stokbrood. Met wel drie verschillende soorten kruidenboters in veelvoud óp de tafel. Dan hoefde je ook niet op te staan wanneer je dat niet wilde. En eigenlijk waren het wel vijf gangen, wanneer je de rustpauzes en onderbrekingen meetelt. Wanneer het even niet ging, mocht onze Benjamin gamen op de bank. Met soms nog drie gehaktballen in zijn broekzak verstopt. Hij dacht dat wij het niet zagen, maar ach, het was kerst, dus we besloten niets te zeggen. En er kwam zelfs een gang 6 met een zeer uitgebreid toetjesbuffet! En wat fijn dat er deze keer niet gespuugd werd aan het eind. Het leek even wel te gaan gebeuren, maar het bleef erin, halleluja, het kerstwonder geschiedde!
2e kerstdag
Tweede kerstdag hebben we na het kijken van een film, waar Benjamin gewoon zo’n drie kwart bij heeft gezeten, een spelletje gespeeld. Eerst zonder Benjamin, die was boos op zijn kamer, maar daarna is hij bij mij komen zitten en heeft meegekeken! Kon ik lekker snuffen aan zijn haar en hem weer even dicht bij me voelen, het fijnste dat er is. Daarna nog een uurtje gewandeld met de complete familie. Benjamin wilde eerst niet, maar al na zo’n 10 minuten was de boze bui verdwenen, bleven er dus 50 minuten over van wél samen wandelen met gezellige gesprekken en binnen gluren bij mensen (waar ik best veel reclametafereeltjes zag). Benjamin heeft 50 minuten fijn op zijn telefoon gekeken, na het kindje Jezus is YouTube toch wel het wonder van het leven voor ons.
Bij thuiskomst waren er kaasballetjes uit de airfryer en dineerden we met soep en worstenbroodjes. Allemaal in het straatje van Benjamin, dus die hoorden we niet. Kon ook door de vier kaasballen in zijn mond komen. En terwijl wij collectief de avond ingingen met De Slimste Mens zag ik in mijn ooghoek de kerstboom flonkeren en zat Benjamin in zijn mancave met een controller in zijn hand.
Fantastisch
En weet je, dat was fantastisch. Het was zoals het hoort te zijn. Bij ons, in huize Verschuur, vieren we zo kerstmis. Zo doen we dat al jaren en zo blijven we het naar alle waarschijnlijkheid altijd doen. We genieten van de reclame op de tv en schuiven nog een stukje stol naar binnen. We buiken uit onder een dekentje en kijken elkaar af en toe eens liefdevol aan. En nu ik dit zo schrijf, bedenk ik me oprecht dat ons gras best oké is. Het is groen en het groeit. En mijn voornemen voor het nieuwe jaar? Minder stol eten, want niet meer kijken naar andermans gras lukt me toch niet.
Ik wens jullie een fantastisch 2020, met en zonder Tourette. Boordevol liefde en fijne mensen om je heen. En met een prachtige groene grasmat voor de deur!
Over Anika (1979):
Anika Verschuur woont in Brabant met man en 2 kinderen. En met Tourette, want Tourette is zo sterk aanwezig in hun gezin dat het inmiddels bij de familie hoort. Daarom besloot Anika er maar eens over te gaan schrijven. Iets wat zo veelvuldig in je leven aanwezig is kun je beter maar omarmen. En met 2 kinderen met Tourette, een man met OCD en ADHD en zelf Tourette valt er genoeg te vertellen over huize Verschuur. Op het hobbylijstje staan naast het schrijven van blogs ook nog het schrijven van gedichten, creatief bezig zijn en lezen. Alhoewel de meeste hobby’s het toch vaak verliezen van ‘Netflixen’, dus dat is misschien wel haar lievelingsbezigheid. Als rasechte pessimist en kundig piekeraar houdt ze je graag op de hoogte van haar roerige leven.