Dat is onze wens voor alles en iedereen: ‘Een gezond en vooral coronavrij 2022!’
Want we zijn alweer een jaar verder. En nog steeds hangt Corona in de lucht. Zal het dit jaar eindelijk beter worden? Want het leren leven met Corona is toch echt heel lastig hier in huis. Hoe positief we ook blijven en hoe we nog steeds de dans ontglippen. Ondertussen doen we hier in huis ons best om positief te blijven en elke dag te genieten van de kleine dingen die we samen meemaken. Maar van ons mag het wel weer ‘normaal’ worden. Nu is het niet eens de Corona waar we last van hebben, maar alles er omheen.
Niet wennen
Als ik naar onze dochter kijk, heeft ze het echt heel zwaar en kan ze niet wennen aan het nieuwe ‘normaal’. Er zijn nog maar weinig dingen die gestructureerd gaan, weinig houvast en ritme en regelmaat is ver te zoeken. Van online les naar weer naar school en dan gaan de scholen toch maar weer dicht. De drukke menigtes vermijden we, maar waar is het tegenwoordig nog echt rustig? Zelfs in de natuur waar we graag tot rust komen, is het nu echt heel druk. En volgens de persconferentie moet je juist de drukte vermijden, want ziek worden wil niemand. Van Corona word je tenslotte doodziek! En dat veroorzaakt meteen flinke angsten en paniekaanvallen.
Recht zetten
Met de dwang probeert Floortje alles recht te zetten in haar hoofd. En ja, dit mag zeker niet uit de hand lopen want dan slaan we door. Dus zoeken we elke dag weer naar die gulden middenweg zodat het evengoed goed blijft voelen. Dan heeft ze ook nog die vervelende tics.. Horen nu eenmaal bij haar, maar zijn niet makkelijk. Vaak heeft ze zoveel pijn dat ze aan het eind van de dag echt niks meer kan. En dan die ‘neus ophaal’-tic, die vervolgens zo heftig is dat je hem in het openbaar niet in kan houden. Zeker niet als je weet dat hij echt niet gedaan mag worden, omdat mensen dan raar naar je kijken. Dat is wel het laatste wat je wil. Het liefst blijft ze veilig thuis en gaat ze nergens heen. Wij mogen liever ook nergens heen, maar met wat pijn en moeite laat ze dit toch los. Het leven draait toch door. Dus als ze weer naar school mag, gaat ze stoer de taxi in. Maar ook op school is het moeilijk. Zoveel andere regels, zieke docenten, veranderingen in het rooster, lesuitval (dus tussenuren of vrije dagen).
Taxi
Met de taxi gaat ze naar school en ook hier zijn er wisselende regels en zieke chauffeurs. En door de wisselende chauffeurs vergaten ze haar gewoon mee naar huis te nemen! Stond ze dan netjes te wachten op de taxi die niet kwam. Mama aan het werk en papa een uur bij haar vandaan. PANIEK! Gevolgd door veel verdriet. Angst om maandag toch weer de taxi in te stappen. Voor altijd alleen thuisblijven, zittend op de stoel, omdat het veilig voelt, is geen optie. Zo zie je helemaal niemand meer. De sociale contacten en de bijbehorende gezelligheid zijn de enige reden dat ze elke keer toch weer haar best doet om de deur uit te gaan. Hoe moeilijk het ook is. Ze doet echt haar best over haar angst heen te stappen.
Opluchting
Wat een opluchting toen Floortje te horen kreeg dat ze een week langer schoolvakantie had. Even de angst vooruitschuiven en denken aan de komende feestdagen. Want ook dat blijft een ding: de decembermaand. Op 1 januari zijn alle versieringen hier dan ook snel de deur uit om nog even een week tot rust te komen.
Maar daar begint de paniek alweer. Maandag moeten we weer naar school. Met de taxi. Welk rooster hebben we? Welke docenten zijn er? Zullen er extra regels bijgekomen zijn? Extra lijnen over de grond? Hoelang zal het goed blijven gaan tot er weer een lockdown komt? Hoelang zal Corona hier buiten de deur blijven? Of eigenlijk: wanneer zijn wij aan de beurt om ziek te worden?
Niet te lang over nadenken en vooral nu nog even dingen doen waar we blij van worden en energie van krijgen. Maandag ochtend? Die is voor nu nog even ver weg.
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.