En dan is het opeens zover. Kleine meisjes worden nu toch echt groot. Vorige week hebben we het hoofdstuk basisschool voor Floortje afgesloten. Na de vakantie starten we met een nieuwe periode: speciaal voortgezet onderwijs welteverstaan.
Het heeft wat bloed, zweet en tranen gekost, maar het is gelukt. Dat we in een klein dorp wonen en de school klein is, heeft haar hierin geholpen. De laatste jaren waren echt niet gemakkelijk, maar ze heeft de school gewoon af kunnen sluiten met veel plezier en vriendinnen.
Het vervolgonderwijs moet anders
Het werd twee jaar geleden wel duidelijk dat het vervolgonderwijs anders moest. Meer duidelijkheid, ritme en vooral structuur. Dat is wat ze nodig heeft. En dan begin je met ‘vechten’ voor het beste voor je kind. Floortje laat van de buitenkant niks tot weinig merken, en ze weet zich prima staande te houden overal. Maar thuis? Gelukkig kregen we na lang zoeken en regelen alle medewerking. En dan krijg je al die verplichte gesprekken en regeltjes, maar het is ons dan gelukt. Helaas is de enige passende school nog een heel eind fietsen van hier, maar fietsen is geen optie i.v.m. haar angsten en tics. Maar ook dat hebben we kunnen tackelen. Ze wordt opgehaald door een taxibusje, net als alle andere kinderen op haar school.
En dan begint die laatste maand van school. Zo blij dat het vakantie is! Een maand lang stress en ellende. Beginnend met elke dag een stuk of twee paniekaanvallen, gevolgd door vele tics die over gaan in pijn natuurlijk. Slecht slapen en allemaal spookbeelden over de musical, het afscheid, de laatste gymles enz. Daar kwam de laatste week ook de dwang nog eens om de hoek kijken. Doodvermoeiend als je het mij vraagt! Maar onze kanjer heeft het geflikt! Wat stond ze te shinen op het podium en wat maakte ze er een mooi dansje van, gecombineerd met haar tics. Weinig mensen hadden door wat ze allemaal extra doet, maar wij ouders zagen het al van mijlen ver aankomen. Na alle verplichte momenten stopten haar benen er mee. Zomaar opeens.
“Mijn benen doen het niet meer”
De avond is voorbij en als iedereen afdruipt, komt ze naar me toe en kruipt in mijn armen: “Mam, je moet me nu goed stevig vasthouden, want mijn benen doen het niet meer. Maar ik moet fietsen naar huis, want anders klopt het niet meer!” Dus daar fiets ik dan met een mooie dochter achterop, haar armen stevig om me heen geklemd, en tranen in mijn ogen.
De volgende dag nog even naar school, maar vraag vooral niet hoe. Ze heeft zichzelf er doorheen gestrompeld en om 12 uur stortte ze neer op de bank. Vanmiddag nog een laatste feest met een BBQ en logeren in een tent. Met tranen in haar ogen en deze keer met dwang van papa en mama, heeft ze hiervoor toch maar vriendelijk bedankt. Haar lichaam is helemaal op!
Eerder die week mocht ze ook nog een dag meedraaien op haar nieuwe school en wat straalde ze! Hoe vermoeiend al die gesprekken en dat geregel ook zijn, het is zeker de moeite waard. Vanaf nu kan ze alleen maar nog meer zichzelf zijn en hopen dat ze nu minder stress zal hebben.
Voor nu hoop ik dat het snel rustiger wordt in haar koppie, want de dwang en tics vreten nog elke dag zoveel van haar lichaam. En van ons. Maar wat zijn we trotse ouders en zusje. Zien dat ze zo haar best doet en doorzet om alles goed af te kunnen sluiten en vooral ook te genieten!
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.