Deze week kregen we de schoolpsycholoog op bezoek. Floortje had zelf aangegeven dat ze het niet meer weet en hoe ze verder moet. Trots op haar dat ze dit uit zichzelf aan gaf. De eerste stap naar verbetering, zeiden we. De e-mail was snel gestuurd. Na dit weekend wisten we dat er iets moest veranderen.
Zwaar weekend
Het weekend was echt wel heel zwaar en confronterend voor haar. Ze heeft zoveel last van haar dwanghandelingen dat het geen normaal leven meer is. Ook wij moeten er aan geloven door min of meer toch mee te werken in haar dwang. Tuurlijk weten we dat het haar niet helpt als we haar helpen met dwanghandelingen. Maar we zijn de hele dag aan het overwegen waar we helpen en waar we het laten voor wat het is. Met een paniekaanval tot gevolg. Het was wel duidelijk dat het zo niet langer gaat.
Niet naar buiten
Ze komt ondertussen door haar angst en dwang al heel lang niet buiten. Uiteindelijk ging ze mee om haar zusje weg te brengen, op de voorwaarde dat de terugweg precies zo zou gaan. En hoe onverwacht kan het gaan: opa kwam op bezoek met zijn grote auto. Maud zou het super vinden als opa haar op kwam halen. Alleen klopt het nu niet voor Floortje. Besloten dat we hier niet in mee gingen, wat voor een pittige paniekaanval en een goed gesprek met papa zorgde. Samen besloten dat dit niet langer gaat. Dus de e-mail de deur uit naar de psycholoog. Misschien kan ze meedenken.
Langskomen
En al snel kwam het bericht dat ze langs wilde komen. En afgelopen maandag was het zover. Natuurlijk gaat alles prima en is er niks aan de hand. Tot ze vraagt of Floortje haar oude therapieboekjes wilde pakken van boven. ‘Maar dan moet ik door het hekje, die zit dicht, en ik mag hem niet open maken. Dus mam?’. En zo zat ze een kwartier even te zweten, tot ik haar mocht helpen. Volgende probleem. De trap op en af. In één keer. En de lade open en dicht in één keer. En ga zo maar door. Het was duidelijk. Dan hadden we het nog niet eens over de tics gehad.
Weer naar school
We besluiten dat het misschien goed is als ze na de vakantie, volgende week, gewoon weer voor vijf dagen naar school gaat. Het ritme van het naar school gaan er weer in krijgen, hoe lastig ook. Kijken hoe het gaat en ondertussen pakken we de oude boekjes van de therapieën er weer bij om onze geheugens op te frissen. Kijken of het lukt de welbekende knop om te zetten. Goed gesprek en vooral Floortje heel blij en opgelucht dat ze weer gewoon naar school mag.
Paniekaanvallen
Die opluchting duurde een dag. Toen kwam de angst. Gevolgd door paniekaanvallen en door de stress verergeren de dwang en tics. En dat allemaal omdat ze over twee weken weer naar school mag. De school stuurde al een e-mail dat ze weer open gaan voor alle leerlingen omdat er meer met problemen thuis zitten. Maar er komen wel regels aan. Dus helemaal normaal zoals altijd naar school gaan, wordt het niet. En dat maakt haar bang en onzeker. Wat logisch is.
Wonderen?
Heeft het hele gesprek geholpen, vraag ik me nu af? Of heeft het juist voor meer gedoe gezorgd? Oké, het moet eerst erger worden voor het beter wordt. Maar pffff, kan het nog erger? Eerst nu maar een week even helemaal geen school. Geen thuiswerk, geen laptop, helemaal niks! Kijken hoe dat gaat en hopen dat ze rust kan vinden. Stiekem weet ik ook wel dat ik dit hoop. Ik weet dat ze zich nu alleen maar meer druk maakt op wat komen gaat. Maar we blijven van het positieve uit gaan. Het zonnetje gaat weer schijnen deze week, dus lekker genieten en wie weet zijn de wonderen de wereld nog niet uit.
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.