Decemberdrukte: het is een jaarlijks terugkerend onderwerp om over te schrijven. Ondertussen moeten we toch de beste manier hebben gevonden om hier mee om te gaan, zou je zeggen. Maar niets is minder waar. Als ik heel eerlijk naar mezelf kijk: kunnen we de maanden november en december niet gewoon afschaffen?
Tics
Maud is 10 november jarig en dan begint de drukte. Sinterklaas komt dat weekend in het land en in ons dorp. Vervolgens is de spanning voelbaar in huis. We hebben al een pittig half jaar achter de rug. Floortje een nieuwe school en met de taxi. Dit liep in het begin niet soepel en gaf veel paniekaanvallen en spanningen. Uiteindelijk ging dit beter en konden we op adem komen. Voor Maud is het ook veel. Ze huilt veel en haar spreekwoordelijke emmertje is vol. Floortje heeft in dat half jaar zoveel tics gehad dat haar hele lichaam pijn doet. Alle tics van de afgelopen jaren kwamen in die paar maanden naar buiten. En dan keer drie, zoals we dat hier zeggen. Die waren bijna weer onder controle toen november begon.
Dwanghandelingen
Hoe staan we er nu voor? December is begonnen, de tics van Floortje gaan redelijk, maar de dwanghandelingen… Pffff, ik mag het niet zeggen, en gelukkig zegt ze het zelf al: “Om gek van te worden!”
Alles moet tot het goed voelt. Dus soms is dit keer 27!
Een voorbeeld: Een kus en knuffel van je kind is heerlijk. Dat zal ik nooit ontkennen. Bij Floortje gaat het zo. Drie kusjes op mijn linker wang, drie kusjes op mijn rechter wang, drie kusjes op mijn voorhoofd, gevolgd door een dikke harde stevige houtgreep-knuffel die bijna mijn ribben breken. Want het moet wel hard genoeg zijn. En als laatste drie klopjes op mijn billen. Dan moet ik het bij haar doen en hopen dat het goed gegaan is anders moet het overnieuw. Hierna hetzelfde ritueel bij Maud. Dit dus elke ochtend als ze weg gaat en als ze thuis komt weer. Als ze naar bed gaat en als ze zomaar eens een knuffel nodig heeft, omdat het gewoon moet midden op de dag.
Aanraken
Dat is nog maar één ding. Als we haar per ongeluk aanraken, moet dit drie keer precies zo nog eens. Doen we het niet goed genoeg, dan moet het net zo lang tot het goed is. En zo kan ik nog wel even door gaan. Dan heb ik het niet eens over de voor ons normale dingen, zoals over een drempel stappen of een kastdeurtje openen en oh ja, een lamp aan zetten. Dan is het disco in huis.
Vermoeiend
Zelf vindt ze het doodvermoeiend allemaal. Vaak doet ze de dingen huilend, omdat het niet goed genoeg gaat en voelt. Voor het slapen gaan, komen de opdrachten voor ons allemaal. Alles wat overdag niet goed gegaan is op school moet nog even rechtgezet worden. Gelukkig weet ze dat dit niet altijd goed is wat ze doet en wil. Zelf buigt ze dingen zo dat het voor iedereen haalbaar is. En sommige dingen werken wij niet aan mee, dus zou ze zelf een oplossing moeten vinden. Ze weet heel goed dat niet alles kan, zoals het in haar hoofd zit. Wij zijn geen poppetjes om mee te spelen, zeggen we dan.
Januari
“In januari wordt het allemaal beter.”
Dat is wat ze ons steeds vertelt. Gek genoeg denk ik dat dit ook zo is. Ze heeft nu eenmaal controledwang en dit schooljaar heeft ze nergens controle over. Tel daar de feestdagen bij op. Ze heeft haar dwang gewoon nodig om niet in paniek te raken. Dwang geeft haar op haar manier rust. En voor ons? Die feestdagen kunnen mij gestolen worden. Ik vier ze het allerliefst lekker rustig alleen met mijn gezinnetje in ons huisje.
Maar toch geniet ik van mijn meiden met Sinterklaas. En zie ik die blijde snoetjes graag. Thuis zorgen we wel voor veel rust en ritme en doen we vooral zo weinig mogelijk extra’s buiten de deur. Dan wordt het vanzelf eind december en kunnen we weer opladen voor alles wat komen gaat.
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.