Het is nu 12 weken geleden dat corona begon. Als ik nu dit momentje pik om terug te kijken, kom ik tot de conclusie dat we het zo gek nog niet doen. De meiden volgen hun school. En genieten van het mooie weer. Met twee buitenkinderen is het heerlijk ontladen in de buitenlucht. Dankbaar dat we in een dorp wonen in een huis met een tuin. Nee, ons hoor je niet klagen. Toch moet ik toegeven dat het niet makkelijk is.
Floortje is vandaag voor het eerst weer naar school. Officieel zijn ze nog dicht, maar voor sommige is het goed om even uit huis te zijn. Is het in ons geval slim? Geen idee, maar proberen kan altijd. Als het niet goed gaat, blijft ze gewoon weer thuis. Hoe langer de corona duurt, hoe meer tics en dwang Floortje krijgt. Tics door de stress. En met haar dwang probeert ze de controle terug te krijgen, maar deze zorgt er ook voor dat er minder angsten in haar hoofd zitten. Kortom: het wordt er voor haar en ons niet veel beter op helaas. ‘Hoe houden jullie dat vol? En hoe blijven jullie zo positief?’
Die vragen kreeg ik deze week. Het antwoord is heel simpel: We moeten door! Hoe negatiever je bent, hoe moeilijker het wordt. Eén van de afspraken hier in huis is: Hoe vervelend de dag ook is, waar krijg jij een lach van op je gezicht? En dat elke dag. Als je het samen doet, help je elkaar herinneren. Ook al is alles moeilijk en niet leuk. Die kleine momenten zijn goud waard.
Zo weten wij ondertussen waar iedereen blij van wordt hier in huis. Die heerlijke knuffel in bed, papa uitzwaaien onderweg naar zijn werk, die ene rode aardbei in de tuin, die duik in het kanaal aan het eind van de dag, die vrolijke lammetjes in de wei of dat ene trucje van Guus, onze hond. Ook de dwang en tics nemen we vaak op de korrel.
Zo heeft Floortje ondertussen een nieuwe tic. Het duurt altijd even voor ze hem aan ons laat zien. Ze kan namelijk heel goed toneel spelen en dingen verbergen. Net zo lang tot ze de tic onder controle heeft. Deze tic zit verpakt in een dansje. Op haar telefoon kijkt ze geregeld ‘Tiktok’-filmpjes. En ja, ook deze filmpjes zijn triggers voor nieuwe tics. Het viel me op dat ze steeds vaker dezelfde bewegingen maakte. Een nekbeweging, in combinatie met een zwaaiende armbeweging, verpakt in een dansje. Niemand die het opvalt. Of in elk geval niemand die het storend vindt. Gevolg is dat ze heel de dag gezellige dansjes doet. Voor de buitenwereld gezellig, voor haar minder want de bewegingen zijn zo heftig dat ze er een dikke nek/schouder aan over houdt. Toch zorgt dit dansje voor een lach op haar en ons gezicht. Vooral als hij op van die fijne niet handige momenten komt.
Of die keren dat we van buiten naar binnen lopen. Floortje voorop, ik er met volle handen achter aan, en vervolgens de deur tegen me neus krijg. Omdat ze nu eenmaal eerst de deur open en dicht moet doen. Weer open en dicht en dat drie keer. En ik dit elke keer weer vergeet. Grote ergernis, maar eigenlijk altijd gevolgd door een slappe lachbui.
Als Guus uitgelaten moet worden en hij nergens op let en eigenlijk elke keer Floortje in de problemen loopt. Guus linksom, de lantaarnpaal en Floortje rechtsom. Of Guus die een kat ziet lopen aan de andere kant van de straat en Floortje in de knoop loopt. Stiekem haar kleine zusje uitdaagt en dus gevolgd door grote lach (oké, soms ook risico op grote ruzie).
Maar ook papa, die per ongeluk (expres) twee kusjes geeft en dan snel weg loopt of er niks aan de hand is. Een gillende Floortje er achteraan, want het aantal klopt niet. En dus een grote stoeipartij tot gevolg. Zo kan ik nog wel even door gaan.
Al deze momentjes zijn meer dan GOUD waard. De coronaperiode vreet aan ons allemaal, maar elke dag een lach op ons gezicht geeft kracht om door te gaan.
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.