Daar lopen we met ons gezinnetje. Het is donker, het stormt en het begint ook nog eens te regenen. Alleen maar om Floortje te helpen iets recht te zetten. In ons hart weten we dat het niet altijd goed is om toe te geven aan je recht-zet-momenten. Zo voeden we ze juist. Maar tegelijkertijd hoor ik de psychologen zeggen dat we sommige momenten juist wel moeten helpen., omdat het gewoon te moeilijk en te veel is. ‘Pick your battle!’ Maar dan, wanneer is het helpen?
Feit is: we doen het samen als gezin. Maar, deze keer is hij echt niet leuk. Maar we bedenken ons allemaal dat het voor haar nog vervelender is. Dus lopen we samen door het gezellige weer heen en doen braaf wat ons opgedragen wordt. Vanmorgen op de fiets boodschappen gedaan. Samen fietsen in de natuur, dat helpt met rustig worden. Maud heeft een nieuwe fiets gekregen, die natuurlijk getest moest worden. In ons achterhoofd weten we dat boodschappen doen en fietsen al genoeg zijn op een dag voor Floortje. En al helemaal op zaterdag. Toch zoeken we het bewust soms op om te oefenen.
Skeeleren
Die thee en koekjes bij thuiskomst maken veel goed. Rond de middag komt haar vriendin en gaan ze skeeleren in het dorp. Niks mis mee. Ook Menno en Maud gaan de hort op. Heeft deze mama heel even het rijk alleen om domweg in een tijdschrift te bladeren. Oh nee, daar komt mijn vriendin binnen, dus worden het kopjes thee. En daar komt Floortje alweer. Ze blijft buiten staan en aan het hele koppie zie ik dat het mis is. Ze mag de deur niet open doen en kan dus niet binnen komen. Ik help haar naar binnen en ze loopt meteen naar boven. De hint is duidelijk en dus ronden mijn vriendin en ik ook af. Floortje gaf aan even niks te willen, dus laat ik haar even. Ondertussen zijn Maud en papa ook thuis en is het etenstijd. Na het eten word pas echt duidelijk waar ze mee zit.
Gevallen
Tijdens het skeeleren is ze flink gevallen en heeft dikke knieën. Tourette, dwang en skeeleren gaan niet goed samen. Je kan niet rollend over een streep of oneffenheid op de weg en tegelijk weer heen en weer, omdat het drie keer achter elkaar precies zo moet. Of opeens bedenken dat het toch nog even deze kant van de lantaarnpaal langs moet en vergeten dat je op wieltjes staat. Kortom: het is al vaker mis gegaan. Toch vergeet ze dit elke keer weer en gaat dapper op weg. Of misschien weet ze het wel, maar is ze wat eigenwijs? Of hopend dat het deze keer wel goed gaat?
Dwang
Dan het volgende grote probleem. Floortje heeft de vervelende dwang dat ze altijd dezelfde route heen en terug moet. Daarom houdt ze niet van draaideuren of rotondes. Gelukkig weet ze dat het niet altijd mogelijk is en zo is er mee te leven. Maar als ze een slechte dag zoals vandaag heeft, is dit heel moeilijk. De route die ze genomen hebben, hebben ze terug ook gedaan maar toen hebben ze de rollen omgedraaid. Floortje op de fiets heen met een hangende vriendin op skeelers er achter. Terug andersom. En daar is het probleem. De route moet precies zo nog een keer, maar dan de terugweg. Maar hoe dan? Het is nu donker en ze wil haar vriendin niet lastig vallen, dus mogen wij haar vervangen. Maar ze wil ons helemaal niet lastig vallen en dus is ze al een hele tijd aan het dubben in dat koppie en wordt alles alleen maar moeilijker!
Poging
Toch deden we een dappere poging. Maar het voelde niet goed voor haar en dus besloot Floortje dat ze dit helemaal niet wilde doen. Met dikke tranen en een flinke paniekaanval midden op straat, besluiten we dat we het morgen nog eens proberen. Thuis wordt er een plan van aanpak gemaakt, zodat het beeld uit haar hoofd is. Een beetje dan. En nu? Wordt Floortje rustig onder de douche. En praten wij met Maud nog even na wat we de volgende keer anders zouden doen. Helpen we haar hiermee? Of was dit die ene keer dat het niet helpt haar hier vanaf te helpen, maar houden we onze mond en volgen we?
We komen tot de conclusie dat het echt wel zwaar is voor ons allemaal, maar voor Floortje nog meer. Want haar koppie draait de hele nacht door en wij duiken onze bedjes in en slapen als een roosje tenminste.
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.