Allereerst wil ik iedereen nog even veel rust, geluk, liefde en goeds toewensen voor dit komende jaar. Zoals ik eerder al vertelde, zijn de maanden november en december niet de fijnste maanden van het jaar. Het liefst laten we deze maanden snel aan ons voorbij gaan. Maar, eerlijk is eerlijk, het is toch ook wel gezellig allemaal. Dus nemen we de tics en dwanghandelingen op de koop toe, wetend dat het in januari beter wordt.
Vuurwerk
De laatste dag van het jaar moest er nog een belangrijk dingetje van de bucketlist van Floortje afgestreept worden. Ze is namelijk heel erg bang voor vuurwerk en de bijbehorende knallen. Zo bang zelfs dat ze voorheen onder haar dekens, onder het bed verdween, tot alles voorbij was. Vorig jaar, of eigenlijk het jaar daarvoor, waren we uitgenodigd door buren en hadden we onze hond Guus voor het eerst. Dit bleek een goede combi te zijn, want Floortje durfde uit het raam te kijken en zelfs even buiten te staan. Dit jaar wilde ze natuurlijk buiten staan, maar ook zelf vuurwerk afsteken. Dat stapje vindt deze mama dan weer een beetje heftig, dus beginnen we met sterretjes. Heel stoer begon ze haar laatste dag van het jaar met het kijken van heel dichtbij hoe haar vriendje een grondbommetje af stak. Later op de dag stak ze zelf een sterretje af en zo heeft ze heel wat kleine momentjes overwonnen voor zichzelf. ’s Avonds stond ze dan ook gezellig buiten te kijken en te genieten van al het mooie vuurwerk. Guus? Dat is zo’n kanjer. Die bleef zo relaxed dat Floortje gewoon kon genieten. Als Guus dat doet, kan ik dat helemaal. Guus was zelfs zo relaxed dat we even op visite zijn geweest bij zijn vriendinnenhondje, dat helemaal in paniek was. Wat een super-hond is Guus toch.
Goed begonnen
’s Ochtends natuurlijk weer veel te vroeg wakker, maar lopend tussen alle vuurwerkrommel kwamen we samen tot de conclusie dat we het jaar goed zijn begonnen. “En het is januari, mam. Alles wordt nu weer beter.”
2 januari hebben we dan ook meteen alle kerst in huis opgeruimd. Alles weer bij het oude vertrouwde en nog een paar dagen rustig worden tot we weer naar school moeten. Maandag heeft Floortje nog een studiedag, dus een dagje extra die we mee pikken. En wonder boven wonder werden de dwanghandelingen inderdaad al snel minder. Ze zijn zeker gehalveerd en ze kan er tegen vechten voor zichzelf. Zo knap hoe ze dit helemaal zelf herstelt! De tics nemen ook af en ze geniet van de rust.
Ziek
Tot, het kan ook niet lang goed blijven gaan, lijkt het wel. Zaterdagavond kregen we een telefoontje dat mijn oma heel erg ziek is en is opgenomen in het ziekenhuis. ’s Avonds rennen Menno en ik naar het ziekenhuis om haar nog even te zien. Hoe moeilijk ook, Floortje en Maud blijven bij de buren thuis. Ik wilde eerst zien hoe ze was voor de meiden mee mogen. Maar ze is zo ziek, en zit aan allemaal toeters en bellen. Zo willen we niet dat ze herinnerd wordt. Gelukkig vraagt ze aan mij of ik de meiden nog een knuffel wil geven en zondagavond valt ze in een diepe slaap. Ze is niet meer. En dat doet heel veel verdriet bij ons allemaal.
Tranen
Er volgen heel veel tranen, maar tegelijkertijd weten we ook dat het goed is. Ze was dement, had een slecht hart en dit ging nu alleen maar verder achteruit. Dat gun je niemand. In ons hoofd zagen wij de dwang en tics hard terug komen, maar dit blijft tot nu toe nog rustig. Oké, haar tics zijn behoorlijk aanwezig maar niet anders dan anders. En zo zie je maar weer, Floortje is zo sterk en heeft meer geleerd dan wij soms denken. Zelf bleef ze geloven dat het in januari allemaal beter zou worden en het is nog waar ook.
Vrijdag is de crematie en de meiden willen beiden mee. Hopen dat we na vrijdag nog iets meer de rust kunnen vinden om even bij te tanken voor we de volgende hobbels tegen gaan komen.
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.