De school is ondertussen alweer drie weken begonnen. Dat hij is begonnen, is duidelijk! Dat het niet makkelijk zou zijn, wisten we maar dat het zo zou zijn. Oef, die valt tegen kan ik je zeggen. De keuze voor speciaal onderwijs was en is nog steeds de beste. We wisten ook dat het in het begin pittig zou worden, daarom had papa de laatste en de eerste nieuwe schoolweek vrij. Dit hadden we zeker nodig. In ons achterhoofd spookten de verhalen van de taxibusjes die niet op komen dagen of niet op tijd rijden (etc.). Geen probleem, dat lossen we op. Dat Floortje een periode extra tics en dwang zou krijgen, was ook duidelijk en in onze planning opgenomen. Maar dan.
Taxi
Dan komt die eerste echte schooldag. Geen taxi en een jongste dochter die naar de basisschool gebracht moet worden, Floortje die in een woede-/paniekaanval schiet en zie dan maar rustig te blijven. Taxi bellen: “Sorry, we zijn je vergeten”. School bellen dat ze later komt en dan snel in de auto, want die eerste schooldag willen we niet missen. Wat een vervelende start.
Wennen
De rest van de week kwam de taxi gelukkig wel op tijd, soms zelfs te vroeg, wat ook voor paniek zorgde. School vindt ze super leuk en ze heeft het echt naar haar zin. Het is alleen heel erg wennen en alles is nieuw en werkt anders. Helaas zijn er, door een interne verhuizing en wisseling van personeel, behoorlijk wat papieren van gesprekken die we gehad hebben, kwijt geraakt. Nare start voor de mentoren, maar zeker ook voor ons. Gevolg is dat we veel bellen en mailen om het voor Floortje zo helder mogelijk te hebben. Zelfs haar vorige meester helpt hierin mee. Zo fijn, maar wat een extra geregel en bijkomende zorgen.
Meer tics en dwang
De afgelopen weken haalden we haar een aantal keer van school, omdat het te veel werd en ze lastig uit haar paniekaanvallen kwam. Maar ook de taxi loopt niet altijd even soepel. Thuis merken we dat ze veel vervelende en vooral pijnlijke tics heeft en dan die dwang. Ook eet ze weinig en slaapt ze slecht. Kortom: ze is niet zichzelf. We lopen nu zo’n beetje allemaal op onze tenen en dat is echt wel heel erg vermoeiend.
Kracht
In het weekend samen uitrazen in het bos is een welkome afwisseling. Met onze hond Guus zoeken we dennenappels en genieten we van de rust om ons heen. En net als je denkt: ‘Hoe nu verder en komt het ooit nog goed?’, hadden we deze week een kort gesprek met haar mentoren. Wat blijkt? Ze doet het super goed! Ze kan goed meekomen en ze heeft een leuke klik met haar klasgenoten. De taxi is nog even een dingetje. Die geeft haar heel veel stress en paniek. Zodra ze op school is, wordt ze opgevangen en na een uurtje is ze weer redelijk zichzelf. Langzaam krabbelt ze op en maakt al snel grappen en grollen in de klas. Ondanks alles heeft ze de eerste 9 voor rekenen alweer binnen en kan ze goed meekomen met het niveau. Dit verbaast ons niks, omdat we altijd al geweten hebben dat ze meer kon. Als ze de rust maar heeft. Dit korte gesprek gaf ons ouders zoveel kracht en rust! Vanaf nu krabbelen we langzaam weer omhoog, de positieve dingen tegemoet.
Nu nog zorgen dat Floortje zelf de rust weer vindt. We gaan in elk geval de goede kant op.
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.