We zaten er al op te wachten: de lockdown. Thuis achter de laptops. Ondertussen zijn we alweer twee weken onderweg en is de lockdown nog eens verlengd.
Wennen
De eerste week was even wennen. Ook omdat ik als gastouder kinderen over de vloer heb. Geeft toch wat onrust erbij, maar het gaat goed. Onze jongste dochter doet het goed. Die begint, zodra ze wakker is, met huiswerk en als de kinderen er zijn, kan ze meespelen. Elke dag een uur online les en in dat uur zorgen wij dat we buitenspelen of muisstil zijn. Aan het eind van de dag maken we samen nog wat opdrachten en haar schooldag is voorbij.
En Floortje? Die volgt het Voortgezet Speciaal Onderwijs en voor haar zijn de dagen vooral duidelijk. Om 8.45 uur logt ze in op haar laptop en om 14.15 uur is ze klaar. Klinkt super, zou je zeggen. Niks mis mee. Maar dat is niet helemaal de waarheid.
Thuis
Ja, voor Floortje is het zeker beter dat ze thuis werkt. Ze mag naar school, maar komt dan in een klas bij alle andere kinderen, en tegelijkertijd volgen ze allemaal hun eigen online les vanaf de laptop met een koptelefoon op. Veel extra prikkels van buitenaf, dus voor deze optie hebben we vriendelijk bedankt. Thuis is het in elk geval rustig op haar eigen kamer. Voor veel kinderen werkt het goed. Maar voor Floortje is dit toch anders merken we.
Dwang
Ze begint de dag met de trap op en af te lopen naar haar kamer, laptop aan en weer uit en dat negen keer. Koptelefoon negen keer op en af en negen keer Meet openen en sluiten voor ze kan beginnen. Als ze dan begonnen is, mag ze de boel pas weer afsluiten aan het eind van de dag. Dus tot die tijd zit ze op haar stoel achter haar laptop, ook als de schooldag op vrijdag om 12.15 uur stopt. En ze moet wachten tot 14.15 uur, omdat ze dan nog even voor een kwartier online moet vertellen over haar week. Naar de wc of wat eten? Dat kan niet. Vandaar dat deze mama ook de trap vaak op en af loopt.
Paniekaanval
Van de week kwam ik boven en zag haar spierwit achter haar laptop zitten. Dikke tranen toen ze me zag en ze had overal pijn. Ze zat zo al een uur en mocht mama niet roepen van zichzelf. En toen kwam daar die paniekaanval. Waarom? Geen idee. Ze was kapot. Vrijdagavond was haar hele lichaam aan het trillen en ze had overal pijn. Ze kon niet meer op haar benen staan en had een knallende hoofdpijn.
Veel last
Ondertussen kan Floortje eigenlijk niet veel meer dan aanwezig zijn achter de laptop voor school en als ze dit niet hoeft, zit ze op haar stoel beneden. Er komt niks meer uit dan dat omdat ze nu eenmaal doodop is. Ze heeft heel veel last van haar tics en de dwanghandelingen zijn onwijs vervelend. Alles heeft een ritueel. En dan ook nog eens een heel uitgebreid ritueel. Haar koppie staat op ontploffen van allerlei gedachten en zo nu en dan komt het er in een paniekaanval uit.
Ze durft de deur niet meer uit, omdat ze bang is voor? En alle lijntjes op straat moet ze 27 keer overheen gestapt hebben. Schoenen aan trekken om naar buiten te gaan moet al negen keer, laat staan de rest. De makkelijkste weg is binnen blijven. Veilig op de stoel.
Vreselijk
Is het de pubertijd in combinatie met de Gilles de la Tourette? Of is het corona? Ik heb geen idee, maar ik weet wel dat wij het als ouders vreselijk vinden om onze dochter zo te zien worstelen. We doen ons best haar vooral te laten proberen niet te veel te leven naar haar dwanghandelingen. Gelukkig mogen we nergens heen en wordt er weinig van ons verwacht. Dat maakt dat de weekenden vooral rustig zijn hier in huis.
Prijzen ons gelukkig
We houden vol en prijzen ons gelukkig dat we nog gezond zijn, want eigenlijk is dat alles wat telt. Tussendoor genieten we van de momenten die wel goed gaan samen met ons gezin.
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.