Vakantie met een kind met Tourette. Dat is een hele uitdaging elke keer weer en toch blijven we volhouden omdat we vakantie zo leuk vinden. Hoewel, deze keer was toch wel kort en heel stressvol voor iedereen. De vakantie heeft welgeteld drie nachten geduurd.
We blijven het proberen. Met vakantie gaan, al is het 9 nachtjes, omdat 9 goed voelt voor Floortje. Met onze eigen vouwwagen, met haar eigen kussen en deken. Wel elk jaar een andere camping, maar dat komt omdat we de juiste nog niet gevonden hebben. Liefst zo rustig mogelijk, met een schone toiletruimte en speelplekken voor onze jongste dochter Maud. Daar gaan we toch vaak de mist mee in, het is voor Floortje snel te druk. Dit jaar wat verder weg in Nederland. Op tijd geboekt zodat er gewend kan worden.
Toen kwam de Corona. Gevolgd door stress en paniek bij Floortje. Is het slim om toch te gaan? Ze wil heel graag even het huis uit, dus we gaan. Eenmaal op de camping is het moeilijk. Alles is anders en nieuw. De eerste dag is altijd niks waard. Snel alles opzetten, zodat ze haar veilige plekje heeft. Maud rent meteen naar het strandje, grenzend aan ons veldje en speelt de hele middag met haar nieuwe vrienden en vriendinnen. Heerlijk lekker haar eigen ding doen.
En dan komt de avond. We moeten nu toch echt naar de wc’s. Een stukje lopen van twee minuten, maar dat stukje moet Floortje negen keer heen en weer. Dan pas voelt het goed. Onderweg stapt ze van het gras naar tegels, daar moet ze elke keer negen keer extra over heen. Die kuil in de weg moet zorgvuldig ontweken worden, anders moet alles weer opnieuw. Haar tics mogen niet gezien worden en dus is het een hele opgave. Toch zet ze door en we laten haar haar ding doen.
De nacht is goed gegaan, nu genieten. Guus, onze hond, is mee. Lekker rondje lopen en knuffelen. In en om de tent bijkomen van de afgelopen dagen. Het wc-ritueel valt de buren ook op. Uiteindelijk vertelt Floortje heel dapper dat ze Tourette en een dwangstoornis heeft en weet je? De mensen zijn er bekend mee en vinden het niet eens gek! Wat een opluchting voor haar. Vanaf dan laat ze alles gaan. Ook haar tics. Ze is helemaal vrij. Nu kan ze genieten. Hoe alle andere mensen denken, maakt haar niet meer uit. Zo is ze nu eenmaal en ze loopt vrolijk elke keer weer heen en weer. Wat een opluchting en wat een leermoment.
De volgende ochtend gaan we ergens een stuk wandelen. Tot we bij de auto komen en papa een misstap maakt en door zijn rug gaat. Hij zakt door zijn benen en daar ligt hij, naast de auto. In de auto gehesen en naar de dokter met hem. Ondertussen een Floortje met een flinke paniekaanval en een huilende Maud. Bij de dokter aangekomen, hielden de meiden zich groot en papa heeft spit. Met een doosje pijnstillers terug naar de camping. Het is alweer 15.00 uur. Papa ligt in bed en daar begint Floortje. Paniek. Gevolgd door veel tics en dan die dwang. Het is gedaan met de rust. We zijn samen wel honderd keer naar de wc heen en weer geweest. Ik ben de tel kwijt geraakt, maar ik weet wel dat het opeens 12 uur ‘s nachts was toen de meiden eindelijk in hun bed lagen.
’s Ochtends vroeg een huilende Floortje. Die kan niet meer. Alles moet anders, niks lukt en ze is doodop. We besluiten voor rust te kiezen en de vakantie af te breken. Maud mag nog even met de buurtjes mee iets leuks doen, terwijl Floortje en ik alles opbreken. Eenmaal thuis slaakt ze een diepe zucht. Eindelijk weer thuis. Eindelijk veilig. De tics staan op ontploffen, net als haar dwang, maar ze is nu wel weer in haar eigen omgeving en dat voelt toch het fijnst.
Volgend jaar weer? Zeker weten, maar dan wel dichterbij huis. En hopen dat er geen Coronastress aan vooraf gaat. Achteraf gezien stond ze al op ontploffen. Vakantie was net te veel deze keer.
Voor nu rust en allemaal bijkomen. Lekker thuis in de achtertuin.
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.