In mijn vorige blog vertelde ik over mijn volle hoofd. Sinds die tijd neem ik echt de tijd voor mezelf op de vrijdagochtend. Even niks moeten, alleen maar rust en wandelen met onze hond Guus. Deze week was het Floortje die een vol/chaoshoofd had.
Maandag berichtte ze me vanaf school dat ze tegen een paniekaanval aan zat, en dat ze heel graag nu naar huis wilde. Ze zit op het Speciaal Voortgezet Onderwijs in Heemskerk. Niet bepaald om de hoek voor ons. En op die dag had ik ook nog een huis vol met gastkinderen. Gelukkig begreep ze dit en hebben we even samen wat berichten heen en weer gestuurd en gebeld. Dit hield haar rustig en zo kon ze na de pauze meteen bij de docent langs om er over te praten. Vooral op deze momenten merk je hoe fijn het is dat we voor deze school hebben gekozen.
Ondertussen zit ik thuis, heb ik genoeg te doen, maar rustig zit ik niet. Op zo’n moment spring ik het liefst in de auto en ga ik naar haar toe. Ik weet tenslotte precies wat ze nodig heeft. Helaas lukt dit niet en ik moet het los laten. Eigenlijk is het alleen maar goed dat ze nu alleen is. Ooit zal ze hier ook zelf mee om moeten gaan. Gelukkig gaat al snel mijn telefoon en daar belt de meester. Ze is bij hem geweest en samen hebben ze de paniekaanval weten in te dammen. Voor nu is ze rustig en ze doet haar ding weer in de klas. Meester belde om dit te vertellen, maar ook om te vragen hoe wij haar het beste en snelste weer rustig krijgen op zo’n moment. Dat vond ik zo fijn om te horen. Hij vertelde dat ze zelf wel ideeën kunnen bedenken, maar waarom moeilijk doen als de ouders al precies weten wat helpt.
Thuis hebben we het er natuurlijk nog even over gehad. Samen hebben we een mindmap gemaakt. Een groot vel papier waarop we alles opschrijven wat er in haar hoofd omgaat. Waar denk je aan? Hoe voel je je? Welke tics en dwang heb je? Door het op papier bij elkaar te zien staan, word je bewust van wat er in je hoofd omgaat. Door hier dan samen over te praten maakt het voor iedereen meteen duidelijk.
Door de Corona heeft ze totaal geen controle over dingen. Ze moet een mondkapje dragen op school, moet bepaalde routes lopen, hoort via allerlei kanalen dat het misschien weer uitdraait tot een sluiting van scholen, mensen om haar heen moeten worden getest. Allemaal redenen voor haar om extra dwanghandelingen te ontwikkelen. Met haar dwang heeft ze voor haar gevoel ergens controle over. Het voelt veilig. Alleen bepaalde dwanghandelingen kunnen niet gedaan worden vanwege opgelegde regeltjes. Hier krijgt ze vervolgens angsten van en die angsten worden steeds meer, tot haar hoofd in paniek schiet. Dit gebeurde eerst alleen thuis, maar nu dus ook op school. Daarbij heeft ze ook nog last van haar tics die steeds heftiger worden. Ik denk ook omdat haar hoofd te vol zit en dat ze haar tics minder goed tegen kan houden.
Kortom: ik had een vol hoofd, maar ik geloof dat dit niets vergeleken met het hoofd van Floortje is. Zo fijn dat we hier samen goed over kunnen praten en dat ze hier op deze school leert wat haar rustig maakt. Zo vindt ze het fijn om te lezen of tekenen als het even niet gaat. Na een half uurtje zakt dit gevoel en kan ze de les weer volgen.
Ik vind het maar lastig haar zo te zien en het doet ons verdriet als ouders om er niet voor haar te zijn. Maar ik weet ook dat het goed is. Uiteindelijk zal ze vaker in deze situaties terecht komen. Papa en mama kunnen er niet altijd zijn om te helpen. Hoe fijn is het dat ze nu op school kan leren hoe ze zich voelt en wat ze nodig heeft om weer rustig te worden.
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.