De vakantie is voorbij en de school is weer begonnen. Voor Floortje betekent dit het derde jaar op het speciaal voortgezet onderwijs. Het derde jaar met de taxi heen en weer terug. Bekend, eigen en de Coronaregels zijn wat meer naar de achtergrond gegaan.
Floortje stapt vrolijk de taxi in, Maud is weer blij naar school en mama maakt stiekem een klein vreugdedansje want deze maandag ochtend ging ‘Appeltje eitje’. Het afgelopen schooljaar was behoorlijk heftig voor Floortje. Veel achter de laptop en een korte periode naar school om vervolgens toch weer veilig vanuit huis verder te gaan. Door haar angst en de daarbij horende paniekaanvallen lukte het niet om naar school te gaan. Haar dwang en tics slokten haar op en vaak mocht en kon ze niks meer doen. Behalve op haar veilige stoel aan tafel zitten.
Eindelijk kwam de vakantie en we besloten om thuis te blijven. Even geen extra prikkels en veranderingen, maar vooral werken aan de rust in huis. We waren er dan ook helemaal klaar voor om naar school te gaan. Floortje had er zin in en doordat de regels wat versoepeld waren ging ze maandag vol goede moed de taxi in. Dit jaar zijn ze drie kwartier later uit. Dus later thuis. De taxi’s moeten zich aanpassen en dit kost heel wat tijd en moeite, begrijpen we na de eerste schoolweek. Op dag één kwam ze via ‘Timboektoe’ pas tegen 17.00 uur thuis. Dik anderhalf uur in de taxi gezeten wat met een half uur kan. Als er iets is waar ze moeite mee heeft, is niet dezelfde weg heen en terug rijden. Dus in paniek thuis.
Dag 2. Op school is een lerarentekort dus veel tussenuren helaas. Goed bedoeld en heel leuk maken ze uitstapjes door de buurt. Helaas voor Floortje kwamen er precies op dat moment een ambulance, politie en een traumahelikopter voorbij. Haar grootste angst. Gevolg: een flinke paniekaanval en omdat ze niet rustig werd kon ik gelukkig een vriendin zo ver krijgen om haar op te halen van school. De volgende dag moest ze bijkomen, want ze was gesloopt.
Donderdag weer proberen, maar nee. Met één been in een paniekaanval stapt ze de taxi in en zodra ze op school is bellen ze of ik haar op kom halen want er is niks mee te beginnen. Dus weer wat regelen en onderweg naar school. Thuis besluiten we dat ze eerst goed tot rust moet komen. Niet alleen Floortje is kapot, maar ook onze jongste dochter gaat met verdriet naar school, omdat ze haar zus zo ziet worstelen.
Week 2 proberen we weer, maar ze kan zichzelf niet naar buiten krijgen, bang voor een paniekaanval. De angst is zo groot dat ze weer helemaal terug bij de laatste schoolweek van het jaar is. Vol met angst, dwang en haar tic. Hebben we zo hard gewerkt naar rust en ritme, kunnen we opnieuw beginnen na één schoolweek.
Meteen in overleg met de taxi, school en de psychologen. Hoe kunnen we haar het vertrouwen geven en wat zijn de mogelijkheden. Ze wil heel graag, maar kan haar hoofd niet stop zetten, zoals ze zelf zegt. Thuis achter de laptop is lastig voor school om te regelen. Naar school toe komen is voor haar haast niet te doen, en op school met tussenuren (waar ze juist gaat malen) maakt het nog lastiger. Vandaag is het vrijdag en ben ik vrij. Vanmorgen is ze met veel pijn en moeite de taxi in gestapt, en ik krijg net bericht dat ze graag tot het eind wil blijven. Of ik haar aan het eind van de dag op kom halen. Volgende week proberen we ook de terugweg met de taxi. Want met school hebben we besproken het langzaam op te bouwen. De donderdag en vrijdag proberen we met mama op de achtergrond als het niet goed gaat. Zo kan ze langzaam het vertrouwen weer terugkrijgen.
Maakte ik die maandagochtend nog een vreugdedansje en dacht ik: “Appeltje eitje”, zo blies ik die vrijdag echt een diepe zucht. “Yes, deze schoolweek hebben we overleefd.”
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.