Wat als niemand begrijpt wat er echt in je hoofd om gaat? Wat als je rust in je hoofd wilt maar het niet rustig krijgt? Dat is hoe ik mij voel de laatste tijd. Ik heb een overvol hoofd en krijg hem niet leeg. Als je vraagt wat er in mijn hoofd zit, heb ik gewoon geen antwoord. Voor mijn gevoel moet ik elke dag weer de marathon lopen voor mezelf en zitten er te weinig uren in een dag. Ik ben de hele dag aan het opruimen en aan het eind van de dag ben ik nog niet klaar, heb ik niets af kunnen maken en baal ik van mezelf dat ik geen momentje voor mezelf heb gehad. Of eigenlijk dat ik geen moment voor mezelf heb genomen. Hoe kan dit?
Herkenbaar
Volgens mij is dit heel herkenbaar in veel gezinnen. En zeker in gezinnen die werken met een ‘soort van gebruiksaanwijzing’. Laten we het zo maar noemen. Als ik ’s ochtends om 6 uur op sta, beginnen de ritueeltjes. Ik sta op, maak iedereen wakker, zorg dat alle broodtrommels gevuld zijn zoals iedereen dit graag heeft en we zwaaien papa uit, volgens ritueel. Floortje doet haar dingetjes en na de derde keer schoenen aan en uit, in en uit huis, 9 kusjes en knuffeltjes kunnen we ook haar bij de taxi uitzwaaien.
Gastkinderen
Door naar de gastkinderen: die komen binnen en Maud moet naar school. Gelukkig pikken we dit moment samen lopen naar school nog even mee. Iedereen weg, de gastkinderen binnen en mijn werkdag begint. Tijdens de pauzes van Floortje de gebruikelijke berichtjes om haar rustig te houden. En voor je het weet is het alweer tijd om naar school te lopen. Luisteren naar de druk kletsende Maud en met zijn allen drinken en eten we wat voor Maud ook haar ding gaat doen: lekker buiten spelen met of zonder de gastkinderen.
Schakelen
Rond 15.00 uur komt de taxi alweer met Floortje. Even snel schakelen weer, want we moeten nu weer opletten hoe we de dingen doen. Floortje zelf heeft vaak even tijd nodig om bij te komen en wil graag rust om zich heen. Ook wil ze haar ei kwijt over school en de vervelende tics waar ze last van heeft. Ondertussen worden de gastkinderen weer opgehaald en kook ik het eten. En zodra papa thuis is kunnen we eten. Na het eten ruimen we samen alles op en mag Maud nog even buiten spelen.
Hoofd loopt over
Om 19.00 uur start hier het douche-ritueel en ook dan ben ik vooral bezig om alles voor iedereen soepel te laten verlopen. Geen ruziënde meiden. Alles ligt op de goede plek voor Floortje. Aandacht voor Maud en na de knuffel- en kroelronde op bed is het alweer 20.30 uur. Eindelijk even mijn beentjes omhoog. Heel even want Guus, onze hond, wil ook nog een rondje om voor we gaan slapen. Stiekem een klein rustpuntje voor mezelf. Even buiten genieten van de rust om me heen. Dan lig ik eindelijk zelf om 21.30 uur in bed en loopt mijn hoofd nog over van alles wat er niet goed ging en wat ik morgen anders wil doen. Tegelijk bedenk ik me: wat heb ik écht voor mezelf gedaan vandaag? Oké, dat moet ook anders. Nu slapen. Als dat lukt tenminste. Nog maar even een boekje lezen.
Dwangdingetjes
Als ik dit zo opschrijf, is het niet zo dat mijn hoofd vol zit. Dan heb ik heb zelf ook zo mijn dwangdingetjes. Ik wil bijvoorbeeld heel graag dat alles op dezelfde plek ligt. Best een ding als je altijd wel mensen en kinderen over de vloer hebt. Baan ik (en niet alleen ik) me een weg tussen de ritueeltjes van Floortje door. En ik wil nu eenmaal heel graag dat iedereen het naar zijn zin heeft. Ons gezin is nu eenmaal allesbehalve standaard. Dat mijn hoofd vol zit en dat ik hem niet altijd even makkelijk leeg krijg, is niet gek. Ik moet het zo nu en dan op papier zetten en mijn hoofd legen. Proberen van de kleine dingen te genieten die elke dag brengt.
Hoe doen jullie dat eigenlijk? Zorgen dat je hoofd leeg wordt? Ik ga ervan uit dat ik echt niet de enige ben.
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.