Het schooljaar is weer begonnen. Onze jongste dochter zet haar eerste stappen op het VMBO, daar waar onze oudste dit jaar officieel niet meer naar school hoeft. Oké, ze is nu 16 jaar en heeft nog leerplicht maar dit schooljaar gaat ze naar de zorgboerderij. Dit jaar staat in het teken van aan zichzelf werken en vooral ook toewerken naar de toekomst. Een relaas over het schoolse leven.
Zoektocht
Vorig jaar hebben we echt heel veel gesprekken gehad. School ging echt niet meer. Maar wat dan? Ik kan je vertellen dat het een flinke zoektocht was, gevolgd door heel veel gesprekken. Uiteindelijk hebben we voor elkaar gekregen dat ze dit komende jaar op de zorgboerderij haar ding kan gaan doen. Vervolgens kostte het nog wat meer moeite, maar we hebben een mooie tas met ‘proefexemplaren’ van schoolboeken meegekregen van de vorige school. Zo kan ze op de boerderij evengoed nog haar schooldingen blijven doen. We vinden het zonde als ze het leren afleert. Wat nu als ze straks naar het MBO gaat? Dan is ze toch nog gewend om iets te doen aan school. Op de boerderij houdt ze dus haar schoolritme iets aan en ze wordt hierin begeleid. Het is geen school, maar geprikkeld blijft ze.
Rustiger
In de vakantie merkten we dat ze rustiger werd. Ze durfde dingen op te pakken en heeft hard gewerkt aan haar dwang. Zo mocht ze eerst niet mee naar buiten zonder bepaalde rituelen en met vakantie gaan met onze vouwwagen was altijd een hele opgave. Dit jaar hebben we een heerlijke vakantie gehad samen! We hebben dingen gedaan die we lang niet konden als gezin. Langzaam krijgen we onze dochter weer terug en zij haar zelfvertrouwen. Thuis zet ze dit door en probeert stukje bij beetje haar wereld te vergroten. Ze gaat makkelijker mee de tuin in, probeert het dorp door te lopen met de hond. En ze heeft zomaar superveel lol gehad samen met haar zusje op de kermis! Alleen maar omdat de druk van school weg is gevallen. Haar tics worden nu ook meer zichtbaar. Voor haar minder fijn, maar voor ons een teken dat ze goed in haar velletje zit. Ze durft zichzelf te zijn en dat is zo mooi!
Keerzijde
Het heeft helaas ook zo zijn keerzijde. Vooral voor haarzelf dan. Ze ziet haar zusje nu naar school gaan en merkt dat ze het contact met leeftijdsgenoten mist. Het samen afspreken of blijven hangen na school op het plein. Het sociale zeg maar. Ze heeft op de boerderij echt wel contact en ze is niet alleen, maar het hele schoolse is toch echt wat ze mist. Het zien van haar zusje die zelf op de fiets stapt. Veertig minuten heen en veertig minuten weer terug. Die afspreekt om na school nog even de stad in te gaan. Dat zijn dingen die ze zelf niet zou kunnen, zoals ze zelf zegt. Dat doet haar verdriet. Opeens merk je wat een verschillende meiden we hebben. Het is ook niet gek dat school niet lukt. Maar is het erg? Het is anders, maar zeker niet erg.
Mogelijkheden
Voor nu echt leren wat ze wel kan en vooral wat ze leuk vindt om te doen? Waar krijgt ze energie van? En wat zou ze eventueel volgend schooljaar willen doen? Een nieuwe zoektocht voor haar en ook voor ons. Wat zijn haar mogelijkheden wat betreft school en werk? Houdt ze het wel vol? Nu zijn vier dagen echt wel het maximale. En dan: hoe gaat ze er heen? Fietsen is echt wel lastig aan het worden. Met een taxi of het openbaar vervoer is vooral een ‘no go’ voor haar. Als er toch eens iemand was die precies wist te vertellen welke wegen we moeten bewandelen en vooral welke personen we kunnen benaderen om ons de goede weg te wijzen…. Dat zou zo veel tijd en energie schelen! Er is zeker weten nog heel veel winst te behalen wat betreft de bekendheid van Gilles de la Tourette.
Goed, we hebben een grote hobbel genomen vorig jaar door te stoppen met school. En we zien nu al echt vooruitgang bij haar. Vanaf hier alleen maar vooruit! De volgende hobbels komen we zeker en vast steeds makkelijker over.
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.