En daar is het zomaar opeens alweer 2023. Wij willen iedereen eerst even al het goede voor het nieuwe jaar wensen! Tijd om goede voornemens te maken voor dit komende jaar.
Snel
Gek genoeg is deze december snel en rustig voorbij gegaan. Ik vraag ik me echt af hoe dat zo snel kan. Oké, de meiden worden een dagje ouder en ja, we hebben flinke sprongen gemaakt dit jaar. Floortje heeft hard gewerkt aan zichzelf. Zo heeft ze dit jaar met hulp gewerkt aan het luisteren naar haar lichaam. Wanneer heb ik rust nodig en hoe kan ik dit krijgen? Hierdoor voelt ze sneller een paniekaanval aankomen en kan ze eerder haar rustmomentjes pakken. Ook leert ze steeds beter met haar dwang om te gaan, waardoor haar hoofd rustiger is en dus haar tics redelijk onder controle lijken. Natuurlijk is het allemaal niet weg, maar ze leert zichzelf steeds beter kennen.
Sprongen
Als ik heel eerlijk naar mezelf kijk, heb ik dit jaar ook flink wat sprongen gemaakt. Tot nu toe stond ik vooral in de startblokken. Klaar om te vechten en in de aanval te gaan. Vechten voor een zo fijn mogelijk leven voor onze meiden. Steeds maar weer zoeken naar de beste manieren en wegen om te bewandelen. Misschien ietwat naïef, maar ik zag onze dochter niet als een meisje met een rugzak. Nog steeds niet trouwens, maar we merken steeds meer en meer dat deze wereld niet altijd klaar is voor haar en dus ons gezin. Zo moeilijk is het niet, als je het ons vraagt. Maar toch wel.
Energie
Dus ging deze mama weer in de telefoon, pen of op gesprek om het nog maar weer eens duidelijk te maken. Dit alles kostte mij heel veel energie, wat dan weer doorwerkte in ons gezin. Onbewust of eigenlijk min of meer gedwongen heb ik mezelf voorgenomen minder aan te trekken van wat de maatschappij vindt. Want zeg nu zelf, iedereen vindt er altijd iets van. Het hebben van een dochter met een goed gevulde rugzak is niet altijd makkelijk. Zeker niet als de buitenwereld niets aan haar ziet. Wat we niet zien, is er niet. Dan krijg je al snel van die goed bedoelde adviezen en ondertussen merk je thuis dat het niet goed gaat. Krijg je spanning en twijfel je als moeder (ik in elk geval) of je het wel goed genoeg doet. En dus ging ik door en door. Tegelijk kwam ik er achter dat ik echt wel moe werd. Dit wil ik niet langer, dacht ik vaak genoeg. Maar ik kan onze dochter toch niet zomaar opgeven? Als ik stop, gebeurt er niks en wat dan? Ik geloof dat ik onbewust toch anders ben gaan kijken naar alles.
Makkelijker gezegd
Ja, mijn mannetje heeft het vaak genoeg gezegd: “Laat mensen zeggen wat ze zeggen, wij doen het op onze manier.” Maar dat is altijd makkelijker gezegd dan gedaan. Dit jaar kregen we gelukkig hulp, waardoor ik me niet meer alleen voelde in onze zoektocht. Je weet soms echt niet meer wat de mogelijkheden zijn en welke wegen je nog kan bewandelen. Samen kwamen we tot de conclusie dat sommige dingen nu eenmaal niet werken op dit moment. Ook Floortje kreeg een mening in wat ze wel en juist niet meer wilde. En kon ik zachtjes aan dingen loslaten. Loslaten of eindelijk dingen accepteren zoals ze zijn?
Dingen accepteren
Ik merk de laatste tijd dat hoe meer wij de dingen accepteren zoals ze zijn, de dingen steeds makkelijker worden. Heeft Floortje het nodig om zich af te sluiten tijdens een feestje met haar koptelefoon op? Prima. Eet ze slecht op de momenten dat wij vinden dat ze moet eten? Prima. Ongemerkt eet ze tussendoor genoeg andere dingen en als de rust weer terug is in haar koppie, komt het eten ook weer. Lukt het ondanks alle aanpassingen echt niet op school? Wat is er dan wel mogelijk? School komt vast weer als je de rust gevonden hebt.
Accepteer de dingen zoals ze zijn
Ik geloof dat ik mijn goede voornemens gevonden heb. Accepteer de dingen zoals ze zijn. Dus ook als sommige dingen niet gaan zoals ze horen te gaan. Accepteer ze, laat het los en kijk wat er wel mogelijk is. Makkelijker gezegd dan gedaan. Want dit heb ik mezelf al zo vaak horen zeggen! Ik luister en doe wat voor ons gezin goed voelt. En tegelijk ga ik vaker genieten van de kleine geluksmomentjes die er elke dag zijn.
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.