Speciaal onderwijs! Of moet ik zeggen ‘een speciale manier van onderwijs geven’? Een groot doolhof en de uitgang? Die moet je zelf zien te vinden.
Mazzel
Beginnend bij het begin. We hebben de mazzel gehad dat Floortje op een kleine basisschool zat, met een fijne meedenkende meester. In groep 7 werd het lastig en hebben we de hulp ingeroepen van het Samenwerkingsverband. Voor diegenen die niet weten wat het Samenwerkingsverband is: dit zijn mensen vanuit het regulier en het passend onderwijs. Maar ook mensen vanuit de gemeente. Samen kijk je wat er nodig is voor passend onderwijs. Het was snel duidelijk dat Floortje ritme en structuur nodig had. Dus het Speciaal onderwijs. Wat we toen niet wisten, is dat we een doolhof met vele doodlopende paden binnenstapten. Hopend in één rechte lijn naar het einddoel te gaan, maar niets was minder waar.
Eerste jaar
Het eerste jaar ging nog redelijk. Ze had een vast lokaal en mentoren. De lessen werden in hetzelfde lokaal gegeven alleen de docenten wisselden van lokaal. Helemaal top! Ze deed het goed en had het naar haar zin. Natuurlijk begon ze haar eigen ‘ik’ te leren kennen en het puberen hoorde hier ook bij. Het werd al snel duidelijk dat ze via de reguliere weg overspoeld zou worden door haar Tourette. Tussendoor hadden we gesprekken over hoe ze het deed en of er nog hulp nodig was om het nog beter vol te houden. Zo kreeg ze een scherm op tafel en een koptelefoon om zich voor prikkels af te kunnen sluiten.
Tweede jaar
Het tweede jaar. Corona. Online les, naar school maar volgens bepaalde regels, lijnen op de grond enz. Voor Floortje heel moeilijk. Het werd haar te veel en ze kroop in haar eigen wereldje. De psychoog van school kon haar niet voldoende bereiken, dus trokken papa en mama maar weer aan een bel. En met resultaat!
Derde jaar
Jaar drie begon goed. Een dag minder school, hopend deze online te mogen volgen, wat helaas geen optie is voor school. En zo bedachten we nog vele weggetjes om het haar makkelijker te maken. Hopend dat school hierin mee zou werken, maar dat is niet altijd zo vanzelfsprekend weten we nu. Aan het eind van het jaar een oplossing. Volgend schooljaar twee dagen naar een zorgboerderij, werken aan zichzelf en rust in haar hoofd. Woensdag rustdag, en de andere twee dagen school. In een klas waar het rustig is en waar ze aan drie vakken kan werken om certificaten te halen. Hierna kan ze door naar een Entree-opleiding om vervolgens MBO te kunnen volgen.
Optimistisch
Dus we begonnen (te) optimistisch. Ook dit bleek doodlopend. Oké, eerlijk is eerlijk. Het pad naar de zorgboerderij zorgt voor licht in het doolhof! Ze groeit en geniet van het leven en in combi met de therapie bloeit ze helemaal op. Een mooi zijpad om te blijven volgen. Het pad speciaal onderwijs is met recht speciaal te noemen. De boeken zijn er nu pas. Les krijgen? Geen optie. Vermaak jezelf en maak je eigen werk in je boek. Je raadt het al: gesprekken. Ze zien ons ondertussen liever gaan dan komen.
Jammer
Zo jammer dat het Speciaal Onderwijs onze dochter niet kan geven waar ze recht op heeft. Onderwijs! Zo vermoeiend om er elke keer weer achter te komen dat het gekozen pad dood loopt. Wetend dat wij niet de enigen zijn in dit doolhof. Maar dat maakt deze mama zo verdrietig en vooral BOOS. Hoe kan dit in een land als Nederland? Speciaal onderwijs is met recht Speciaal te noemen.
Toch ook dankbaar
Tegelijk zijn we ook dankbaar dat er mensen met ons mee lopen. Samen lopen is zoveel fijner. Dankbaar dat we een mooi zijpad hebben gevonden naar de zorgboerderij. Hier kan en mag Floortje echt Floortje zijn. Jammer dat we vastzitten aan regeltjes van het onderwijs. Moet ik ook toegeven dat Floortje leren echt leuk vindt en het zo graag wil. Maar waarom is het zo moeilijk om rust, ritme en regelmaat te geven op school? Wij vervolgen ons pad door het doolhof. Maar vaker gebruik makend van een zijpad, nu we weten dat deze er zijn.
Met dit blog wil ik alle ouders en kinderen laten weten dat je niet alleen hoeft te lopen. Wetend hoe frustrerend het is als je weer een doodlopend pad in geslagen bent. Maar weet ook: er zijn zijpaden! Je moet ze soms even zoeken, maar het zonnetje schijnt voor iedereen. Ook voor jullie!
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.