Deze moederdag kreeg ik twee mooie zelfgemaakte cadeaus. Dit maakt me zo trots! Iedere ouder wil koste wat kost het allerbeste voor zijn of haar kind. In de 16 jaar dat wij ouders zijn, kan ik dit zeker bevestigen. Als we voor kinderen gaan, dan moeten we ze echt alles geven. Dan doel ik vooral ook op liefde en geluk. Ook als het een rugzakje mee zou nemen.
Pittig
Onze oudste dochter blijkt een pittig rugzakje mee te dragen. Langzaam en zeker leren we hoe we haar het beste kunnen begeleiden. We komen in contact met verschillende psychologen, krijgen gesprekken met school en verschillende vormen van therapie. En steeds krijgen we te horen dat ze erg wisselend is in haar gedrag. Hoe ouder ze wordt, hoe lastiger het wordt. Na de basisschool gaat ze naar het speciaal voortgezet onderwijs. Helaas, door de pubertijd en door Corona, redt ze het niet op school. Ze komt thuis te zitten. En nu? Er volgen gesprekken tot het mijn oren uit komt. Iedereen doet echt wel zijn best, maar wat we ook bedenken: het geeft veel stress.
Verstrikt
Ondertussen raakt onze mooie dochter steeds meer in haar eigen wereldje verstrikt met zichzelf. Haar gevoel zegt dat ze waardeloos is. Corona zorgt voor angsten en de dwanghandelingen volgen om dit enigszins recht te breien. Die volgen zich weer op door tics, die haar weer veel pijn in haar lichaam geven. Dan vraagt school dat ze zich gedraagt en haar huiswerk maakt. En stages lopen, hoort hier ook nog bij. Tussendoor ben je ook nog maar gewoon een kind en mag je echt wel plezier maken en lol hebben met vrienden. Alleen de momenten dat je thuis bent ben je zo moe van alles, dat je lichaam het niet meer aankan. Het liefst wil je alleen maar slapen en met rust gelaten worden.
Afglijden
Zo gebeurt het dat wij ouders een mooie energieke meid steeds verder zien afglijden naar een stille depressieve meid die het leven helemaal niet meer zo mooi en gezellig vindt. Dus zoeken we als ouders nog harder naar de juiste hulp. Er moet toch iemand zijn die weet wat we hier mee kunnen? Wie kan ons helpen? Wie kan ons vertellen wat we moeten doen? Alles en alleen maar voor een glimlach op het gezicht van onze dochter? Steeds als we aan haar vroegen ‘wat ze nodig heeft’ en ”hoe wij haar kunnen helpen’ was haar antwoord: “Laat me met rust. Mijn hoofd loopt vol. Ik wil alleen maar rust en weer genieten.”
Rust
Tja, daar konden we niks mee. Dus bellen, regelen en zoeken. Uiteindelijk na de zoveelste dichte deur, want zo voelt het als je weer te horen krijgt dat ze je dochter vooral te complex en ingewikkeld vinden, riepen we: “Nu is het genoeg.” We willen inderdaad alleen maar rust. Ik heb geen zin in nog meer gesprekken en geregel om na een half jaar weer een deur tegen mijn neus aan te krijgen. Het heeft geen zin. Dus rust. We laten het even. En wachtten af. Voor nu is het dit schooljaar geregeld. Ze geniet vier dagen in de week van de zorgboerderij. Volgend schooljaar? Zien we dan wel.
Glimlach
Nu zijn we een paar maanden verder en wat zien we? Een glimlach op het gezicht van onze dochter! Ze heeft weer zin om dingen te ondernemen en schildert de muur in haar slaapkamer in een nieuwe kleur. Ze leest het ene boek na het andere. Gewoon omdat het lekker rustgevend is. Ze heeft de wens een eigen boek te schrijven en is er aan begonnen. Ze geniet van een stukje fietsen (ook door de regen) en ze gaat de wereld weer met een glimlach op haar gezicht tegemoet.
Rust, dat is alles wat ze nodig had. Rust in haar hoofd, even niemand die haar vertelt hoe de dingen moeten. Geen stress van school en de wereld om haar heen. Haar tics komen en gaan, maar inhouden hoeft niet meer. De dwanghandelingen die haar angsten in bedwang houden, zijn opeens niet meer zo nodig en bouwt ze langzaam af naar ‘normale’ proporties. Stukje bij beetje krijgen we onze mooie dochter terug en dat maakt ons gelukkig! Meer heb je als ouder niet nodig. De glimlach op het gezicht van je kind.
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.