Na 22 maanden gespecialiseerde GGZ ervaar ik voor het eerst weer rust. Zittend in het gras, onder een boom in de schaduw, een meter of tien van mijn dochter vandaan. Zij is met een visnetje in de weer aan de rand van de sloot. Ze zit in haar eigen wereld, in de natuur, bezig met visjes, slakken, insecten en allerlei andere beestjes die ik nog nooit heb gezien en liever ook niet wil zien. In haar wereld is ze happy. Doet ze een tic zonder dat ze er last van heeft of zich schaamt. Ervaart ze geen angst of andere vorm van stress door iets wat moet.
Stress die ook ik van mij af voel glijden, voor het eerst in 22 maanden voel ik hoeveel spanning ik in mijn lijf had en heb. Ik stond continu aan, overdag en ook menig uur in de nacht. Aan in een poging om mijn dochter te helpen om gericht behandeld te worden voor haar angsten. Aan om haar brein te kalmeren om daarmee te voorkomen dat ze alles zwart ziet en niet meer op deze wereld wil zijn.
Langzaam is haar brein aan het kalmeren. Niet zozeer door de behandeling, maar doordat ze thuis is (na klinische opname), even letterlijk en figuurlijk klaar is met de GGZ en door medicatie. Dat laatste zullen de psychiaters farmacotherapie noemen. Niet dat ik tegen medicatie ben, integendeel, maar zelf ben ik er nog niet over uit of ik dat therapie wil en kan noemen. Wie weet met de tijd.
Mijn God, wat is het fijn om even in dit moment te zijn en te genieten van de mentale rust. Met volle teugen geniet ik van elke seconde die deze 1,5 uur duurt. Na 1,5 uur gaat mijn brein langzaam weer aan. Ik zie dat haar schouders lichtroze worden en geef aan dat we echt even naar huis moeten voor een nieuwe ronde zonnebrand. Iets wat tegenwoordig op haar kledingthermometer en pictoblad staat. Net als ik, haat ze dat geplak van zonnebrand aan haar lijf en schiet een beetje in haar dwangmatige ‘nog even dit en nog even dat’.
Eenmaal thuis smeert papa haar in, de taken zijn hier goed verdeeld. Dan gaat ze opnieuw richting sloot, maar nu met papa. Ik ga zitten op de bank en voel even helemaal niets. Ik ben compleet leeg. Ik vond en vind het systeem van de gespecialiseerde GGZ als ouder heftig. Maar op dit moment vind ik er even helemaal niets van en dat is ook best lekker, eerlijk gezegd.
We hebben nog drie weken zomervakantie. We genieten ervan dat ze op dit moment vier nachten op rij op haar eigen slaapkamer, in haar eigen bed de nacht doorgeslapen heeft. Slapen is echt de basis van alles en zo vreselijk onderbelicht. We genieten er ook van dat er een school is na de zomer. Het hebben van een zinvolle dagbesteding en toekomstperspectief is ook zó noodzakelijk voor een kind. Nog 1,5 uur en dan ga ik waarschijnlijk weer aan, maar NU even niet.
Over Brenda Toet-Gemmink (1980):
Brenda is woonachtig in Zuid-Holland en is in 2010 trotse moeder geworden van een prachtige, fantasierijke, creatieve, toneelspelende, boekjes schrijvende, pianospelende, gamende, voorliefde voor insecten en reptielen hebbende, humoristische en slimme dochter met als toetje Tourette. Na jarenlang werk als fysiotherapeut en sportinstructeur met thuis gecombineerd te hebben, heeft ze begin 2019 besloten de focus volledig op thuis te leggen. Waar de ene deur sluit, openen elders nieuwe deuren, zoals het schrijven van blogs voor Stichting Gilles de la Tourette