Altijd als ik naar het theater ga, heb ik een beetje moeite om het plot te ontdekken. Met andere woorden, ik snap er meestal geen reet van. Vanmorgen dus even gegoogled hoe die verhaallijn nou liep en of die arme kinderen eigenlijk wel de weg naar Hamelen teruggevonden hadden. Dat bleek zo te zijn. Pak van mijn hart.
Alweer meer dan twee jaar geleden schitterde mijn dochter op het podium in de musical ‘Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer’. Daar liep het uiteraard goed af. Kinderen van zeven hè. Op het podium zag ik mijn dochter op haar best. Ze genoot van het optreden, alle schaamte weg, vol in haar rol en in haar fantasie. Ze was happy.
Maar toen kwam Tourette met zijn comorbiditeit en floot, net als de rattenvanger, op zijn magische toverfluit. Ze zat, net als de kinderen in de musical, opgesloten in de berg ‘Kei’. Het werd haar namelijk allemaal teveel. Na een overprikkelende week op school op zaterdag naar theaterles was al zwaar, maar bleek afgelopen jaar een brug te ver. Uiteindelijk bleek zelfs schoolgang een brug te ver.
Na acht maanden thuis is ze afgelopen week voor 10 minuten de klas in geweest. Een overwinning op ‘ijsheks Wenzela’, een mega stap richting schoolgang en hopelijk zet die stijgende lijn na de zomervakantie door.
Ik ben nu in ieder geval net zo trots en zij zelf ook, als toen ze schitterde op dat podium.
Plotwending
Mijn dochter werd tien midden in de coronalockdown. Met een taartje voor drie en een bij een webwinkel besteld cadeau was dat, na een uurtje plezier, toch wel een deceptie. Afgesproken is haar tien en een half-de verjaardag te gaan vieren.
Bij een onlangs, op 1,5 meter in de tuin, gehouden etentje met mijn vriendinnen rees dan ook de vraag: “Wat wil je graag hebben voor je verjaardag?” Ze rook haar kans en gaf aan dat ze wel Oreo wilde. Oreo kon geregeld worden, maar wat wilde ze dan nog meer? Ik zag een glinstering in haar ogen. Brownie of Marshmallow gaf ze aan. Langzaam werden wat wenkbrauwen gefronst.
Ik legde uit dat Oreo, Brownie en Marshmallow ratten zijn die ze graag zou willen. Nu had ik gehoopt dat mijn vriendinnen zouden zeggen dat ze bij Oreo toch echt wat anders in gedachten hadden. Maar met een biologe als vriendin zat dat er niet in.
Die ratten mogen dan wel Hamelen uitgejaagd zijn, ze lijken hun weg richting huize Toet gevonden te hebben.
Over Brenda Toet-Gemmink (1980):
Brenda is woonachtig in Zuid-Holland en is in 2010 trotse moeder geworden van een prachtige, fantasierijke, creatieve, toneelspelende, boekjes schrijvende, pianospelende, gamende, voorliefde voor insecten en reptielen hebbende, humoristische en slimme dochter met als toetje Tourette. Na jarenlang werk als fysiotherapeut en sportinstructeur met thuis gecombineerd te hebben, heeft ze begin 2019 besloten de focus volledig op thuis te leggen. Waar de ene deur sluit, openen elders nieuwe deuren, zoals het schrijven van blogs voor Stichting Gilles de la Tourette