De meeste mensen van mijn generatie kennen dit verhaal wel van de middelbare school. Het stond bij menigeen op de verplichte leeslijst van school. Niet dat we allemaal het boek lazen. De film kijken en dan de samenvatting uit de bieb halen voldeed ook.
Het verhaal over de psychiatrie en de kliniek toen gaf wel een afschrikwekkend beeld. Ik moet eerlijk bekennen dat enkele beelden van die film wel even op mijn netvlies stonden toen we het parkeerterrein van ‘de kliniek’ opreden.
Geschenk uit de hemel
Maar deze kliniek is een geschenk uit de hemel. Het mooie aan de afdeling waar onze dochter is geplaatst, is dat ze thuis slaapt en het weekend thuis is. Ze in de ochtend, met een opbouw, onderwijs krijgt op een leslocatie op hetzelfde terrein en in de middag dagbesteding en behandeling. Een betere combinatie bestaat er in mijn ogen voor onze dochter niet.
Ze is er nu anderhalve week. Ze heeft al een vriendinnetje gemaakt, ze vindt het er niet leuk, maar superleuk. Heeft een klik met de begeleiders en kan zich terugtrekken in een aparte kussenruimte indien nodig. Na 15 maanden niet de klas in durven, niets met andere kinderen te maken willen hebben en het vertrouwen in volwassenen verloren te hebben is dit voor ons als ouders, maar helemaal voor haar heel erg fijn.
Omgevingsfactoren
Het doet ons wel beseffen hoe de omgeving bepalend is voor het welzijn van onze dochter. Niet dat alles gelijk vloeiend verloopt hoor. Ook hier heeft ze haar moeilijke momenten al gehad. Het verschil is dan dat ze hier gelijk opgevangen, begrepen en begeleid wordt. Hier zijn twee begeleiders en een vaste stagiair op zes kinderen. Een juf met 25 andere kinderen op een reguliere school is hier uiteraard niet (altijd) toe in staat.
Great minds think alike
Maar ook de andere kinderen in deze groep vindt ze heel fijn. Ze geeft thuis aan dat deze kinderen net als haar zijn. Ze voelt zich in deze groep ‘normaal’. Qua spelen, taken uitvoeren en denken zit ze op één lijn met de anderen. Alleen qua emotieregulatie is ze een vreemde eend in de bijt. Waar de anderen hun onvermogen op dat moment voornamelijk uiten door boosheid, uit onze dochter dat in angst en verdriet.
Zowel de afdeling als wij als ouders vonden dit vooraf het spannendste gedeelte en mogelijk bottleneck voor een succesvolle plaatsing. In de praktijk gaat het verrassend goed. Vanaf dag één hebben we uitgelegd dat bij overprikkeling, onvermogen, frustratie of wat dan ook elk kind zijn eigen emotie heeft. Met haar bovengemiddeld tot hoog IQ snapt ze dit in theorie feilloos. Maar wat ook echt een verschil is dat ze hier precies begrijpt wat de reden is dat een kind boos kan reageren. In de reguliere klas begreep ze dit vaak niet, snapte ze de context niet waarom kinderen met elkaar vochten, boos op elkaar werden, elkaar uitscholden of uitlachten. Of wat de reden was dat de juf boos kon reageren. Persoonlijk vind ik dit een hele interessante waarneming.
Verdriet
Toch doet deze waarneming mij ook verdriet. Wat als ze wel een jaar geleden geplaatst was op het SO?! Ik heb gevochten voor een plek, het is mij niet gelukt.
Over Brenda Toet-Gemmink (1980):
Brenda is woonachtig in Zuid-Holland en is in 2010 trotse moeder geworden van een prachtige, fantasierijke, creatieve, toneelspelende, boekjes schrijvende, pianospelende, gamende, voorliefde voor insecten en reptielen hebbende, humoristische en slimme dochter met als toetje Tourette. Na jarenlang werk als fysiotherapeut en sportinstructeur met thuis gecombineerd te hebben, heeft ze begin 2019 besloten de focus volledig op thuis te leggen. Waar de ene deur sluit, openen elders nieuwe deuren, zoals het schrijven van blogs voor Stichting Gilles de la Tourette