Op het moment dat ik mijn mond opendeed, wist ik het. Nee, niet doen, fout, hier krijg je spijt van. Ik hoor het Hans Eijsackers nog zo zeggen tijdens een regenachtige regiocontactavond in Nieuw Vennep: “Als je kind weet dat het Sinterklaascadeau bovenin de kamerkast ligt, geef het dan maar, je wordt er anders gek van”.
In haar hoofd
Maandenlang heeft onze dochter het er al over. Haar twee beste vriendinnen uit de klas hebben er één. Al bij de eerste aanblik was het liefde op het eerste gezicht en zat het in haar hart en zoals het een echte Touretter betaamt, ook in haar hoofd. Ook al zijn mijn man en ik van mening dat materialistisch gezien wij niet hoeven te hebben wat de buren hebben, wist ik dat het in dit geval uitstel van executie zou zijn.
Ik weet ook waar het misgegaan is. Hoewel ik vind, om mijzelf een hart onder de riem te steken, dat er verzachtende omstandigheden zijn. De periode van de meivakantie tot aan de zomervakantie is nog nooit zo lang geweest. Elf weken om precies te zijn, waar normaliter een week of zes à zeven tussen de vakanties in liggen.
Hoewel ik zeer tevreden ben met school. School staat open voor suggesties. Heeft op eigen initiatief Laura Beljaars uitgenodigd om te observeren in de klas (waar zeer concrete informatie en handvatten uit voortkwamen), heeft externe begeleiding voor twee keer in de week geregeld en een ochtend vrij in de week om op te laden. Blijft school uiteindelijk school. Zeker de laatste weekjes was het elke ochtend alarmfase 1 om onze dochter naar school te krijgen. Dit was niet alleen voor haar een uitputtingsslag, ook voor mij als ouder.
Verhuisperikelen
Daarnaast zitten we midden in de verhuisperikelen. Verhuizen schijnt in de top 3 van meest stressvolle gebeurtenissen in het leven te staan. Hoewel de impact op onze dochter mee lijkt te vallen. Ze maakt zich vooral druk of haar verzameling poppetjes in het geheel meegaan naar het nieuwe huis en er niet één vergeten wordt. Ben ik na acht weken ritjes grofvuil, kringloop, tig vuilniszakken troep en wat likjes verf her en der best moe.
Het ging dus mis in week vier van de zomervakantie. Ik weet het nog goed, maandagochtend 12 augustus, 10.13 uur. Na ruim drie weken non-stop Minecraft en Enzo Knol was ik enigszins lichtelijk gestoord aan het worden. Ik hou het maar op een generatiekloofje. Tot mijn dochter enthousiast naar beneden kwam met een vrolijk hamsterfilmpje en mijn brein opfleurde bij het feit dat ik even het deuntje van KnolPower niet hoefde te horen: Mam, kijk eens hoe leuk, ik wil echt zo graag een hamster.” En toen gebeurde het, het floepte er uit voor ik er erg in had: “Zet het maar op je verlanglijstje voor Sinterklaas, dan komt het wel goed.”
Snoopy de hamster
Nu is het eerste gedeelte van die zin begin augustus al een no-go, het tweede gedeelte is desastreus. Na twee minuten was het verlanglijstje gemaakt en na de eerste euforie kwamen na drie minuten de tranen van oprecht verdriet. Mama, dat duurt nog vier maanden, hoe krijg ik het nu uit mijn hoofd?
Diezelfde middag is bij een niet nader te noemen webwinkel de hamsterkooi besteld en de dag erna heeft Snoopy de hamster zijn intrede gedaan in huize Toet.
Over Brenda Toet-Gemmink (1980):
Brenda is woonachtig in Zuid-Holland en is in 2010 trotse moeder geworden van een prachtige, fantasierijke, creatieve, toneelspelende, boekjes schrijvende, pianospelende, gamende, voorliefde voor insecten en reptielen hebbende, humoristische en slimme dochter met als toetje Tourette. Na jarenlang werk als fysiotherapeut en sportinstructeur met thuis gecombineerd te hebben, heeft ze begin 2019 besloten de focus volledig op thuis te leggen. Waar de ene deur sluit, openen elders nieuwe deuren, zoals het schrijven van blogs voor Stichting Gilles de la Tourette