De laatste weken heb ik die donkere blik in de ogen van mijn dochter vaker gezien dan mij lief is. Die blik van ‘wat jij nu denkt te verwachten van mij, dat wil, kan en doe ik niet’. Voortkomend uit te veel prikkels, vermoeidheid, angst en paniek. Die blik die we al jaren met veel rust, reinheid en regelmaat en de juiste mensen om ons heen proberen te voorkomen. Het is die blik die alleen voor ons bestemd is als ze uit school komt na een sportdag of na een feestje, waarvan iedereen zegt: “Dat is toch leuk?”
Of door elke dag net iets te veel van haarzelf te vergen. In een maatschappij waarin zij zich aanpast aan de verwachtingen die deze aan haar stelt, elke dag weer. Na die blik komen de tranen van machteloosheid, tranen die dan moeilijk te stoppen zijn.
Buitenwereld
Probeer dit maar uit te leggen aan de buitenwereld. Ik heb het geprobeerd. Het is niet te doen. Mensen horen het wel en proberen het oprecht te begrijpen, dat geloof ik ook echt. Ze zien en voelen echter niet hoeveel energie het voor haar en ons kost om dag in dag uit de figuurlijke weegschaal te moeten laten balanceren. Of in medische termen: de belasting en belastbaarheid op elkaar af te moeten stemmen.
Maling
Dat gaat meestal goed. Zeker in de loop der jaren hebben wij binnen ons gezin geleerd wat voor haar wel werkt en wat niet. Daarnaast heb ik ook echt geleerd maling te hebben wat anderen daar dan van vinden. Dat vindt ze zelf nog wel een uitdaging. Soms zijn er echter periodes waar er factoren een rol spelen waar ook ik geen invloed op heb, hoe hard ik mijn best ook heb gedaan. Dat kost haar veel energie. Op dit moment zodanig veel dat ze thuis is. De plek waar zij zich veilig voelt en tot rust kan komen. Waar zij haar tics laat zien als ze moe is. Waar ze durft te zeggen dat ze bang is voor clowns en niet alleen naar boven wil. Waar ze alleen in slaap valt als er iemand naast haar ligt en haar hand vasthoudt.
Creativiteit
Het is ook de plek waar ze volledig opgaat in haar fantasiewereld met haar speelgoed. Waar ze haar creativiteit laat zien in de boekjes die ze schrijft en tekent en ook in Minecraft of Super Mario maker 2 op de Switch. We zien het gemak waarmee ze piano speelt en puzzeltjes oplost. Waar ze zich uren kan concentreren op de dingen die haar interesseren. Waar ze haar humor en liefde voor dieren laat zien. Waar ze zingt als ze vrolijk is. Kortom: waar ze zichzelf kan zijn en wij haar true colors zien.
Veerkracht
Aan ons de taak haar zodanig te begeleiden dat ze haar true colors ook aan de buitenwereld kan laten zien. Als ik haar veerkracht zie, weet ik zeker dat ze gaat komen waar zij wil komen, daar ben ik van overtuigd. Misschien bewandelt ze dan niet het pad wat de gemiddelde persoon bewandelt, maar er leiden altijd meer wegen naar Rome en daarbij, ook Rome is niet in één dag gebouwd.
Over Brenda Toet-Gemmink (1980):
Brenda is woonachtig in Zuid-Holland en is in 2010 trotse moeder geworden van een prachtige, fantasierijke, creatieve, toneelspelende, boekjes schrijvende, pianospelende, gamende, voorliefde voor insecten en reptielen hebbende, humoristische en slimme dochter met als toetje Tourette. Na jarenlang werk als fysiotherapeut en sportinstructeur met thuis gecombineerd te hebben, heeft ze begin 2019 besloten de focus volledig op thuis te leggen. Waar de ene deur sluit, openen elders nieuwe deuren, zoals het schrijven van blogs voor Stichting Gilles de la Tourette