Vakantie. Het woord alleen al klinkt zo fijn! Niks moeten en je vooral nergens druk om maken. Helaas voor ons niet altijd realistisch. Dit jaar gingen we voor safe. Een zomerhuisje in plaats van de vouwwagen. Op voor ons bekend terrein, dichtbij het strand, kort in de auto, fietsen mee en vooral genieten. Klinkt goed, zou je zeggen. Maar voor Floortje geeft het evengoed onrust in haar hoofd. Alles is nieuw, dus nieuwe dwanghandelingen. Slecht slapen (niet slapen) en wakker worden met paniekaanvallen en tics. Toch moeten we er even doorheen en ondertussen genieten we van de dingen die wel goed gaan. Want hoe klein die momenten ook zijn, ze zijn er echt wel! De deur uit lopen op ontdekking in de natuur, genieten van de zee en vooral even helemaal niks moeten.
Afbreken
Door omstandigheden (of eigenlijk door Corona in onze naaste omgeving) hebben we besloten de vakantie na een week af te breken. Terug naar ons veilige en vertrouwde huis. Nog even twee weken geen extra spanningen en stress, alleen maar rust. Toch was het echt wel een teleurstelling dat ook deze vakantie niet gelukt is zoals we die in ons hoofd hadden. Zo verdrietig dat we hem hebben moeten inkorten. Ligt het dan toch niet aan ons? Na een paar dagen verdriet, malen en balen, komen we samen tot de conclusie dat het niet aan ons ligt. En zo slecht was de vakantie ook weer niet. We hebben het ook echt wel fijn gehad samen. Hebben mooie herinneringen gemaakt en ook al moesten we de dingen soms met een omweg doen., we hebben ze wel samen gedaan en overwonnen. Zo werd Floortje op de vierde ochtend wakker zonder flinke paniekaanval en kon ze met weinig extra dwanghandelingen in en uit het huisje lopen.
Vasthouden
Thuis namen we ons voor dat gevoel vast te houden. Tot de laatste vrijdag voor de school weer begon, want al snel was dat gevoel ver te zoeken. Vorig schooljaar spraken we af dat Floortje twee dagen in de week zelf op de fiets naar de zorgboerderij gaat, één dag thuis en de andere twee dagen naar school zou gaan. Dus oefenen we het fietsen deze vakantie extra. Door de tics en dwanghandelingen moeten we dit inderdaad oefenen. Komen we er vrijdag achter dat de route die we geoefend hebben, dicht gaat komende week! Oeps.. gelukkig komen we er nu achter en niet maandag als ze onderweg is. Nog een geluk: de andere route is bekend en hoeven we dus niet extra te oefenen. Ook de taxi mailt alweer. Wegens personeelsgebrek zijn er aanpassingen en wisselingen met de haal- en brengtijden. Ook school heeft opeens andere plannen. En dus begint deze vrijdag alweer met het nodige geregel. Oh ja, dan heb ik nog niet gezegd dat de therapie ook weer is begonnen.
Ver te zoeken
Ondertussen hebben we de eerste week alweer gehad. Wauw. De zorgboerderij is een mega succes en het fietsen is top gegaan. School? De eerste week nog niet, want de begeleiding heeft Corona. En week 2? Tja, wat zal ik zeggen. Het woordje Corona zorgt nog steeds voor heel veel stress bij Floortje en dus ook bij ons. Zo zou onze jongste dochter met schoolkamp gaan, maar ze krijgt Corona. Voor Floortje is het even te veel allemaal. Ons voornemen om het vakantiegevoel zo lang mogelijk vast te houden, was dus na een paar dagen alweer ver te zoeken. Maar we houden de moed er in en genieten nog steeds van al die kleine geluksmomentjes. Want als je goed kijkt, zijn die er elke dag weer opnieuw!
Over Brenda (1982):
De Noord-Hollandse Brenda woont samen met haar man en twee dochters Floortje en Maud, en dan is er ook nog hun lieve golden retriever Guus.
Zelf heeft Brenda OCD en dochter Floortje heeft nu alweer een aantal jaren de diagnose Gilles de la Tourette, angst en OCD. De zoektocht naar informatie, de ups en downs en alles wat ze verder nog meemaakt in haar gezin, zijn de redenen dat ze blogt voor Stichting Gilles de la Tourette. Als een soort dagboek voor haarzelf én zeker ook als herkenning voor andere gezinnen.