Zoekende naar inspiratie om over te bloggen. Soms weet je gewoon niet waarover je moet schrijven zonder in herhaling te vallen. Maar mensen vragen me: hoe gaat het nu? Eigenlijk gaat het best wel goed. Die van ons heeft nu de overstap gemaakt naar het voorgezet onderwijs. Weg van die veilige basisschool waar hij acht jaar zat. Super spannend, heb echt mijn hart wel vastgehouden voor het hele voortgezet onderwijs. Meerdere keren heb ik gevraagd aan zijn juf van groep 8: “Weet je echt heel zeker dat hij hier klaar voor is?”
Het is nog kort natuurlijk, maar voor nu heeft hij het naar zijn zin in de 1e klas op de mavo/havo. Hij vindt zijn klas super tof, heeft gelijk allemaal nieuwe vrienden. Natuurlijk moet hij even wennen aan het vele huiswerk en sommige leerkrachten (hij vindt ze niet allemaal tof), maar ook dat gaat eigenlijk best goed, met de nodige hulp van ons natuurlijk. De eerste strubbelingen betreffende het huiswerk en de hoeveelheid ervan, hebben wel al plaatsgevonden. Plannen, plannen en nog eens plannen is het woord voor onze voortgezetters, en dat moeten ze echt allemaal nog leren. Ineens hebben we een echte beginnende prepuber in huis.
Sommige momenten zijn echt heel grappig en leuk, andere momenten onuitstaanbaar. Ineens leidt ie helemaal zijn eigen leven en horen wij er ‘een soort van’ niet meer bij. WhatsApp, Facetime en bellen is wat hij nu veel doet met zijn nieuwe klasgenoten.
Schooldruk
Wat wij er thuis van zien, is dat er wel veel op hem afkomt. Hij krijgt echt wel veel huiswerk gelijk. Niets even rustig opstarten, wennen of opbouwen. Gelijk volle bak. Het tempo ligt een stuk hoger dan in groep 8, en dat is wennen. Aan het eind van week 3 vroeg hij al: “Wanneer is het weer vakantie?”
Hij is ook heel streng voor zichzelf. Ik heb een paar keer moeten opsommen dat fouten maken mag en moet en dat hij daar juist van leert. Maar van zichzelf moet alles altijd alles in één keer goed gaan en anders laat maar. Maar dat gaat natuurlijk niet, die tijd is nu echt geweest. Op de momenten dat hij tv gaat kijken, nemen zijn tics echt wel flink toe. Hieraan zien wij dat de hele nieuwe situatie veel met hem doet. Ook ‘s morgens als hij opstaat is hij ‘Symphonica in Rosso’ himself. Fluitjes, tuutjes, gilletjes, van alles tegelijk. Hier kunnen we dan ook wel weer om lachen, want het klinkt soms echt super grappig.
Prepuberaal gedrag
Verder in het weekend is het nu ook reuze gezellig. Voorbeeldje: “Mam, jullie gaan naar een verjaardag toch? Hoe laat ga je weg? Ik ga echt niet mee hoor. Ga je nu?” Vriend S. komt ‘spelen’ dus….uhh. Ohh nee, spelen mag je nu ook niet meer zeggen. Technisch gezien spelen ze ook niet meer, het is meer hangen. Dus S. komt hangen!
“Maar hoe laat ga je nou, gaan jullie nu weg!?” Grrrr, zou je hem niet….? Of: “Wij gaan even naar de stad, lunchen, beetje winkelen. Ga je mee?” Antwoord: “Wat denk jezelf, niet natuurlijk!! Ik ga afspreken met vrienden. Trouwens, wanneer gaan we weer vuurwerk halen, mam?!”
Over Debbie (1981):
De positief ingestelde Debbie uit Delft heeft een zoon van 12 jaar met Tourette/ADHD, die de nodige aandacht vergt. Haar man en zij hebben een eigen bedrijf. Zelf staat zij graag in de keuken en andere hobby’s zijn zwemmen, cardio/fitness, lezen en schrijven over van alles wat zij met haar gezin mee maakt. Een aangeboren heupdysplasie houdt haar flink bezig en beheerst een groot deel van haar leven. Zij houdt van gezelligheid en humor en dat is wat ze thuis belangrijk vindt. Sinds januari 2018 schrijft ze blogs voor Stichting de la Tourette en hoopt hiermee een herkenning te zijn voor andere ouders.