Me druk maken omdat ik Tourette heb en welke vervelende en negatieve gevoelens dat met zich mee kan brengen, heb ik nu wel gehad. Ik heb mijn betere en mindere dagen, die dan zowel voor mijzelf als mijn nabije omgeving prettig of minder prettig kunnen zijn. Ook al doe ik voor veel dingen bewust en hard mijn best, niet alles komt zo uit zoals ik het zou willen, maar ik merk dat ik nu in een positieve flow zit.
Duidelijkheid
Tourette hebben heeft zo zijn uitdagingen, maar ik heb de afgelopen paar jaar sinds mijn officiële diagnose er mee leren omgaan. Het heeft voor een hoop duidelijkheid gezorgd en dat neemt spanning weg. Zo heb ik tegenwoordig ook veel minder last van depressieve periodes, luister ik stukken beter naar mezelf, of het nu gaat om rust nemen en bijtanken of juist vooral ook dingen toelaten die ik interessant vind en waar ik wel wat mee wil gaan doen, in plaats van te denken dat het me toch niet lukt.
Het word steeds prettiger. Ik ben mezelf opnieuw gaan leren kennen en heb zaken ontdekt, ook al vond ik ze eerst misschien vreemd of niet haalbaar. Ik ga er nu gewoon voor.. Het is een prettige ervaring om dingen te doen die in me opkomen zonder mezelf te beoordelen, of iets wel of niet bij me past.
Open
Ik ben ook een stuk opener geworden over mijn Tourette. Ik durf er makkelijker over te praten en mensen mogen zien en horen dat ik tics heb. Als vrijwilliger doe ik regelmatig klusjes bij senioren in de buurt. Als ik daar op mijn ‘gepensioneerde tempo’ bezig ben, krijg ik vragen over mijn tics en ik kan ze het dan rustig uitleggen. Vaak hebben ze er niet van gehoord, maar hebben ze wel begrip en respect dat ik, ondanks dat het niet altijd gemakkelijk is, me niet schaam ook al ben ik een beetje anders. Van deze positieve commentaren groei ik dan weer.
Positief zijn is de boodschap. Ik zeg vaker tegen mezelf dat ik ergens goed in ben, dat ik iets wel kan waar ik vroeger over zou twijfelen. Ik geef mezelf meer ruimte om er te mogen zijn. En eerlijk gezegd is dit nieuwe geloven in mezelf mooier dan dat een ander het tegen me zegt.
Over Eddy (1973):
Je zult jezelf maar opnieuw leren kennen door de diagnose van je zoon van 13 jaar. Door het verdiepen in zijn problematiek en begeleiding daarvan, vallen jouw puzzelstukjes op zijn plek. (H)erkenning en begrip, eindelijk, maar dan pas op je 42e levensjaar, je eigen diagnose. Nu pas alles gaan verwerken en een plek geven, oud leed komt boven, maar ook nieuwe uitdagingen en mogelijkheden komen vrij. Een nieuwe fase in mijn leven waar veel over valt te vertellen.