Ik weet niet waar ik mee moet beginnen.
Of om te zeggen dat ik er helemaal klaar mee ben, of dat ik toch een aantal dingen heb geleerd sinds we nu ondertussen een jaar met Covid-19 en alle gevolgen daarmee bezig zijn. Laten we in ieder geval duidelijk stellen dat voor wie dan ook Corona of Covid en alles wat daarbij komt kijken, ingrijpend is geweest voor bijna alles in onze maatschappij. Terwijl we in het begin misschien nog wel dachten dat dit een klein virusje zou zijn wat zo voorbij zou gaan, zijn we nu alweer gewend aan het nieuwe leven dat we leiden, of moet ik zeggen lijden met lange ij, omdat veel dingen gewoon niet leuk te noemen zijn.
Maatregelen
Overal verplicht een mondkapje dragen, 1,5 meter afstand houden wat voor de meeste mensen nog veel te moeilijk is. Winkels en horecagelegenheden zijn dicht. Niet meer normaal bij opa en oma op bezoek kunnen. Thuis werken, je baan misschien zelfs verliezen omdat je baas failliet gaat. Er is veel gebeurd het afgelopen jaar en we zijn er waarschijnlijk nog niet vanaf. Is er al voldoende aangetoond of de huidige vaccinaties inderdaad het virus echt kunnen onderdrukken? Werken ze voor iedereen en voor hoe lang? Daar zijn nog geen duidelijke antwoorden voor te krijgen. En dan als klap op de vuurpijl, het speculeren over het vaccineren verplicht te stellen en als het ware een scheiding in de bevolking te creëren door middel van een vaccinatiepaspoort. Ik ben geen complotdenker, maar weet jij nog welk nieuwsbericht tegenwoordig echt betrouwbaar is?
Beperkingen
Maak ik me onnodig druk? Sommige mensen denken van wel, maar dan vraag ik hun of zij ook last hebben van die stoornis in hun hoofd. Die afwijking die Tourette heet en er voor zorgt dat je per definitie al meer wantrouwend en kritisch naar alles om je heen kijkt, snel overprikkeld raakt, ook al toen er nog geen Corona was. Ik was blij dat ik de laatste jaren sinds mijn officiële diagnose heb geleerd om meer mezelf te zijn en al mijn tics en dwang de vrije loop te laten, maar het afgelopen jaar met Corona en alle nieuwe regels en beperkingen zijn voor mij heel pittig geweest en ik weet zeker dat ik niet de enige ben.
Toename tics
Het afgelopen jaar heb ik meer dan ooit last gehad van een grote toename van mijn tics. De dwanggedachten, chaos in mijn hoofd, angst en paniekaanvallen omdat ik ondanks mijn astma toch met een mondkapje mijn boodschappen moet doen. Vocale tics had ik amper, maar nu komen er om de haverklap de meest speciale geluiden en kreten uit mijn mond die ik vaak niet kan tegenhouden. Spastische armbewegingen, zwieptics met mijn nek, mijn hele lijf overspannen en dan niet naar je masseur mogen gaan vanwege de lockdown. Als je dan ‘s avonds voor het slapen gaan een frisse wandeling wilt maken, wordt deze ook nog verboden door de avondklok. Rutte bedankt.
Aanpassen
Ja ik weet het, het is tegenwoordig voor iedereen moeilijk. We kampen allemaal met dezelfde omstandigheden, maar we kunnen er niet altijd hetzelfde mee omgaan. Ik zou willen dat ik makkelijker de rust vond om dingen draaglijker te maken voor mezelf en mijn omgeving, maar het valt nu eenmaal niet altijd mee. Aanpassen is de boodschap, maar het kost moeite. Ik kan tenminste wel met trots zeggen dat ik mijn frustratie niet af reageer op anderen of hun bezittingen ga lopen vernielen, stelletje debielen dat het ook zijn!
Ouderwets kaartje
Ik ben me wat meer gaan toeleggen op het contact houden met anderen. Meer gebruik maken van de digitale middelen die we hebben, ook al ben ik daar niet echt fan van. Appen of een gesprekje via Zoom en soms stuur ik iemand eens een ouderwets kaartje met een leuk berichtje. Ik kijk van dag tot dag hoe ik me voel en wat ik dan kan presteren. Sinds kort ben ik aan een online talencursus begonnen en als het voorjaar binnenkort aanbreekt kan ik weer lekker in mijn tuin rommelen.
Laten we, ja ik ook, er het beste van blijven proberen te maken, ongeacht wat ons nog te wachten staat. Blijf gezond, positief en hoop dat deze gekke tijd snel zijn einde nadert.
Over Eddy (1973):
Je zult jezelf maar opnieuw leren kennen door de diagnose van je zoon van 13 jaar. Door het verdiepen in zijn problematiek en begeleiding daarvan, vallen jouw puzzelstukjes op zijn plek. (H)erkenning en begrip, eindelijk, maar dan pas op je 42e levensjaar, je eigen diagnose. Nu pas alles gaan verwerken en een plek geven, oud leed komt boven, maar ook nieuwe uitdagingen en mogelijkheden komen vrij. Een nieuwe fase in mijn leven waar veel over valt te vertellen.