Stel je de volgende situaties eens voor: met een slaperig hoofd stap je uit bed en je voet landt precies in een plasje kattenkots, in de supermarkt schopt je peuter een scène omdat je geen zakje zure matjes voor hem koopt of tijdens je rijexamen zie je die auto die van rechts komt compleet over het hoofd en de examinator kan een botsing nog net voorkomen. Hoewel dit voorbeelden zijn van normale dagelijkse shit die we allemaal kennen, zal (bijna) niemand het in zijn hoofd halen om dit soort pijnlijke momenten wereldkundig te maken. Als je je examen de mist in hebt zien gaan, voel je niet de minste behoefte om dit te delen op Facebook. Je legt de driftbui van je driejarige niet vast om, voorzien van het smeuïge commentaar dat je op dat moment in je hoofd hebt, te uploaden naar je YouTube kanaal. En waarschijnlijk zie je die onsmakelijke verrassing van je huisdier niet als waardevolle aanvulling op je Instagram.
Mislukt
We zijn allemaal maar mensen, behalve op social media. Daar zijn we onaantastbare superwezens, waardoor jij je, als je een off day hebt, nog ellendiger gaat voelen. Want als gewone sterveling kun je soms het gevoel krijgen dat je leven behoorlijk mislukt is als je die zogenaamde perfecte levens van anderen ziet. Want dat is wat we doen: onze beste momenten delen met de wereld.
Huilhoofd
Begrijp me niet verkeerd: ik ga echt niet beweren dat ik mezelf niet op mijn voordeligst in beeld probeer te brengen. Ik ben ook maar een mens en dus gevoelig voor kritiek. Maar toch, ik probeer ook over mijn minder mooie kanten open en eerlijk te zijn. Of liever gezegd: over mijn menselijke kanten. Zo heb ik een keer een foto van mijn huilhoofd op Instagram gepost nadat we onze lieve achttienjarige kater hadden moeten laten inslapen. Compleet van slag was ik en ik vond dat de wereld dat ook best mocht zien. Uit frustratie en verdriet kwakte ik een onflatteuze selfie op mijn feed, compleet met wallen en dikke, rood omrande ogen. Om deze een aantal weken later weer te verwijderen, dat dan weer wel… Steeds als ik die foto zag, werd ik opnieuw in mijn verdriet meegezogen en daar wilde ik vanaf. Maar gestaan heeft ie er en honderden volgers hebben toch maar mooi mijn lelijke maar eerlijke jankgezicht gezien.
Bevrijdend
De echte ommekeer kwam toen ik vijf jaar geleden besloot mijn Tourette in de openbaarheid te brengen. Tot die tijd had ik het altijd verborgen, als iets wat nou eenmaal bij je hoort maar waarvan je liever niet hebt dat iemand het weet. Slechts een handjevol mensen wist van mijn Tourette en dat vond ik meer dan genoeg. Voor mezelf ontkende ik dat het er was. Tot ik op een dag besloot dat het anders moest en het roer omgooide. Ik begon met het schrijven van blogs en werd vrijwilliger bij de Stichting Gilles de la Tourette. Later volgde mijn grotendeels autobiografische roman Brein ontspoord, waarvan inmiddels meer exemplaren zijn verkocht dan ik ooit had durven dromen. Mijn masker viel af en stukje bij beetje liet ik meer van mijn echte ik zien. En hoewel dat rete-eng was, voelde het ook bevrijdend. Want het beste wat je kunt worden, is jezelf.
Over Marion (1974):
Marion woont met haar man en hun twee katten in Brabant. Ze houdt van lezen, schrijven, dansen, zingen, reizen naar zonnige oorden en lange wandelingen in de natuur. Op haar 26e is zij gediagnostiseerd met Tourette en het heeft lang geduurd voordat ze dit een plaatsje kon geven. Nu schrijft ze over haar leven met Tourette, in de hoop anderen te inspireren. Haar blog is te vinden op marionline.nl. In februari 2019 is haar boek ‘Brein ontspoord’ gepubliceerd, over een tiener die worstelt met tics en dwanghandelingen.