Rond de kerst vind ik het altijd zo’n moment om eens even te reflecteren op voorgaande periode. Het was er één met pieken en dalen. Kenji is begonnen op de middelbare en Yentl zit in nu in het examenjaar. Voor beide kids spannende periodes en voor mij dus ook.
Kenji zit ook nu op Speciaal Onderwijs en volgt hier VMBO basis/kader. Hij kwam in een klas terecht met in totaal vijf leerlingen. In het begin heeft Kenji moeite gehad om zijn plekje te vinden. Hij wil er graag het liefst vanaf dag één bij horen en stelt dan al vrij vroeg de vraag of iemand zijn vriend is. Dit leidt natuurlijk wel vaker tot rare reacties, wat dan vervolgens Kenji weer onzeker maakt.
Aantrekkingskracht
Het stoere, extremere gedrag van medeleerlingen heeft op Kenji best wel een grote aantrekkingskracht. Hij weet dat het eigenlijk fout is, maar kan het dan toch niet laten om ditzelfde gedrag te kopiëren. Met name het k-woord, welke ik verschrikkelijk vind, komt er als een stortvloed aan tics uit. Gebeurt dit bewust? Onbewust? Feit is wel dat ik het als moeder zijnde soms moeilijk vind om aan te pakken. Ik ga graag met Kenji in gesprek, maar krijg soms ook te horen dat ik strenger voor hem moet zijn, wetende dat dit juist vaak averechts werkt. Opvoeden… kregen we er bij de geboorte (overigens met of zonder Tourette) maar een gebruiksaanwijzing bij…. haha.
Zorgen
Gelukkig krijgen we Kenji vaak weer op het juiste pad. Soms maak ik me zorgen over de toekomst, maar besef al snel dat dit nu geen enkel nut heeft. Niemand kan immers in de toekomst kijken. Inmiddels gaat het op school redelijk goed. Er blijven natuurlijk altijd momenten onder de puberende jongelui, maar ze zitten tenslotte ook niet voor hun zweetvoeten op Speciaal Onderwijs.
Zoals Kenji vaak zegt: maak je niet druk mam, het komt allemaal wel goed. En met deze wijze woorden wil ik deze blog afsluiten en willen wij jullie allemaal hele fijne feestdagen toewensen en tot volgend jaar!