Aangezien ik afgelopen jaar een keer of vier verhuisd ben, dacht ik na de laatste verhuizing naar Amersfoort: “Laat ik eens even wat rust inlassen”. Uit praktische overweging zou ik nog maar twee dagen in de week werken in Limburg en voor de rest zou ik even kijken wat er op mijn pad zou komen.
De dagen thuis werden in het begin ingevuld met het uitpakken van dozen en een beetje poetsen. Met de hond de nieuwe bossen en stranden in de buurt ontdekken. Maar al snel was de ‘rush’ van de nieuwe omgeving eraf. Steeds vaker zakte mijn energiepeil tot de enige haalbare tijdsbesteding bank en tv leken te zijn. Het schuldgevoel groeide, samen met de negatieve stemmetjes in mijn hoofd. Ik wist dat ik iets moest gaan doen, dat bankhangen enkel leidt tot meer bankhangen.
Ik schreef me in bij de sportschool. Werd, zoals een goede luiaard betaamd, geconfronteerd met mijn belabberde conditie, en had weer drie uurtjes per week gevuld. Ondertussen startte ook de begeleiding hier op. Zij stelden mij de irritante en confronterende vraag: “Waar krijg je dan energie van”?
Waarom is die vraag irritant en confronterend? Omdat het antwoord niet zo simpel is, vrees ik.
Het criterium is simpel: je houdt meer energie over na zo’n activiteit dan je daarvoor had. Maar stel nou dat elke activiteit buitenshuis, hoe leuk ook, energie kost door het inhouden van tics. Dat activiteiten binnenshuis, die superleuk zijn, zoals het bijhouden van je verzameling of het maken van een legpuzzel je een hoop rugpijn opleveren. En dat je, wanneer je rustig op de bank zit, geplaagd wordt door gedachtes die niet het beste met je voor hebben.
Ik ben dus op zoek naar een nieuwe hobby. Mijn gitaar is stofvrij gemaakt en staat weer beneden. De sportschool is er altijd voor me en ik ga met een haakprojectje beginnen! *Niet denken aan wat er gebeurt als ik tic tijdens het haken*
Drie kansen om een nieuwe activiteit te vinden om energie uit te halen!
Weet je wat trouwens het antwoord was op de vraag ‘waar krijg je energie van?’ toen ik met mijn begeleider naar de weekplanning keek? De ochtenden dat ik samen met Laura aan het werk ben om iets moois op te zetten voor mensen met Gilles de la Tourette. Nieuwe plannen, vooral zulke fantastische als wij hebben *kuchkuch*, geven me echt een energieboost!
Misschien hangt dat dan ook wel weer samen met die vier verhuizingen van afgelopen jaar? Waarschijnlijk.
Mochten mensen die dit lezen nog tips hebben waar je energie van krijgt….. ik sta open voor suggesties!
Over Noesjka (1993):
Noesjka heeft op haar 14e de diagnose Gilles de la Tourette gekregen. Haar vader en broer hebben dezelfde diagnose. Ze woont in Weert, samen met haar kat Mooz, en werkt als pedagoge en dansinstructrice. Na meer dan een decennium aan therapieën en coaching heeft ze de theorie aardig te pakken. Het balanceren op een zijden draadje, terwijl alle ballen in de lucht moeten blijven, zorgt echter in de praktijk nog voor wat uitdagingen! Het is vallen en opstaan, en vooral blijven lachen, maar is dat niet voor iedereen zo?