Mijn gedeukte, ongewassen, Ford Ka staat geparkeerd in de parkeergarage van de IKEA. We kennen elkaar al een paar weken, het moment is gekomen. Ik heb er al een paar keer over gedacht het je te vertellen, maar nu moet het eruit. Paniek schiet door mijn hoofd: “Ik ben liever bij iemand die wel weet hoe ze op tijd moet komen en een etentje georganiseerd krijgt”, hoor ik een ex zeggen. “Netter werken”, “Dat moet écht sneller, Noesjka”; mijn basisschooljuf. Het bericht dat ik niet langer mijn vaste uren mocht maken bij mijn eerste bijbaantje toen ik na anderhalf jaar verteld had over mijn Tourette. Ik krijg het warm, voel de stress door mijn hele lijf schieten. Hoe ga jij reageren? Ik adem diep in en uit en begin met: “Ik moet nog even wat kwijt”. “Shit, is dat te lichtzinnig?”, schiet door mijn hoofd. “Oké, het is best iets belangrijks. Maak ik het nu te groot? NOESJ, vertel het gewoon!”
Gelukkig ben jij geduldiger dan ik.
“Je weet toch dat ik af en toe super chaotisch ben, hè? En impulsief”.
“Joh”.
“Nou, daar ben ik dus voor gediagnosticeerd, ik heb ADD. Maar dat is nog niet alles…. Als kind had ik tics, bij ons in de familie zit Gilles de la Tourette.”
Ik probeer je reactie te peilen, nog niks….. “en ik heb het ook.”
Hele verhaal
Het hek is van de dam, het hele verhaal komt eruit. Ik houd mijn tics in, wat zorgt voor een hele hoop pijn, daarom doe ik die fysio-oefeningen elke avond en ochtend. Ik leg uit dat ik er redelijk mee om kan gaan, maar dat het evengoed behoorlijke invloed heeft op mijn dagelijks leven én ik vertel over de erfelijke factor. Ik merk dat ik ratel en sluit af met hoe goed ik mijn tics kan inhouden en dat er mensen zijn die het na jaren nog niet gemerkt hebben. Alsof ik iets te bewijzen heb, waarna ik diep zucht.
Brok
Dan voel ik de brok in mijn keel, ik bleef praten om je reactie nog maar niet te hoeven horen, ik zet me schrap en dwing mezelf stil te zijn om je te laten reageren. Je stelt me gerust, vertelt me hoe dapper je het vindt dat ik dit verteld heb, dat je niet schrikt en er graag meer over wilt weten, aangezien je niet zo bekend bent met het onderwerp.
Tranen
Ik voel tranen van opluchting achter mijn ogen branden, wat een ellendig gebeuren toch ook altijd. Ik adem een paar keer diep in en uit terwijl je vraagt of het een beetje oké met me gaat. Ik voel m’n schouders zakken en ontspan een beetje, je geeft me een knuffel: “Bedankt voor het vertellen.”
We zijn ondertussen een paar maanden verder, je hebt hier en daar misschien al wat tics gezien en we hebben hier natuurlijk nog meer over gepraat. Gelukkig is Tourette niet het gesprek van de dag, er is zoveel meer
interessants te bepreken.
Over Noesjka (1993):
Noesjka heeft op haar 14e de diagnose Gilles de la Tourette gekregen. Haar vader en broer hebben dezelfde diagnose. Ze woont in Weert, samen met haar kat Mooz, en werkt als pedagoge en dansinstructrice. Na meer dan een decennium aan therapieën en coaching heeft ze de theorie aardig te pakken. Het balanceren op een zijden draadje, terwijl alle ballen in de lucht moeten blijven, zorgt echter in de praktijk nog voor wat uitdagingen! Het is vallen en opstaan, en vooral blijven lachen, maar is dat niet voor iedereen zo?