Vakantie is heerlijk. Nee, dat zeg ik fout, vakantie is ver-schrik-ke-lijk. Begrijp me niet verkeerd; aan een zwembad liggen met een lees- of puzzelboek is natuurlijk heerlijk, nieuwe culturen en mensen leren kennen, even echt tijd om samen met vrienden of je partner/gezin weg te zijn. Maar voor mensen die zich nogal op hun gemak voelen bij zaken die voorspelbaar verlopen, zoals ik, is alle stress die ermee gemoeid is nogal een opgave! Maar, vraag je dan, vakantie is toch geen stress? Voor de meeste mensen zal dit wel bekend klinken, maar wellicht is niet iedereen er bewust mee bezig. Ten eerste: Waar ga je heen? Wat is leuk, betaalbaar, ‘veilig’. Keuzestress! Ten tweede: Wat moet er mee? Inpakstress! Wat vergeten we dít jaar mee te nemen. Ten derde: Hóe komen we op de plaats van bestemming? Op een plek waar je wellicht niet eerder geweest bent, het wellicht smoorheet is en je wellicht met een loeizware rugzak op je rug loopt. Ten vierde: Je lijf functioneert de eerste dagen gewoon niet, je slaapt nooit goed in een vreemd bed en vergeet een ontspannen toiletbezoek maar. Ten víjfde: Op dag drie of vier word je lakser met insmeren en verbrand je, waardoor je de rest van de vakantie met een shirt het zwembad in moet. Vergeet niet dat je al die dagen je tics loopt in te houden, elke dag wordt de rug- en hoofdpijn een beetje ondraaglijker. Tenslotte zie je elkaar zoveel dat je je reisgezelschap ook uitkotst en kun je de zooi weer bij elkaar rapen om terug naar huis te keren.
Thuis
En dan, kom thuis maar weer eens in dat ritme, dat zalige ritme, waarin alles zo vanzelfsprekend liep. Het geen moeite kost om drie keer per week naar de sportschool te gaan, dagelijks je Spaans en fysio-oefeningen te doen, jezelf negen keer per week naar je werk te slepen, voor een hond en kat te zorgen en er toch redelijk verzorgd bij te lopen elke dag. Nou, pak dat maar weer allemaal op na twee weken stressen en lamballen.
Stap voor stap
Ik besluit het dit jaar stap voor stap aan te pakken. Normaal word ik in of direct ná de vakantie ziek, dat probeer ik dit jaar te voorkomen. Ik begin met het oppakken van werk, daar kom ik niet onderuit, en mijn slaapritme. Ik probeer gezond te eten om mijn energie op peil te houden, maar vraag verder nog even niet teveel van mezelf.
Het zalige ritme
Op vrijdag had ik me verheugd, mijn favoriete dag uit het weekschema! ’s Ochtends een zumbalesje geven, daarna naar de sportschool, even wat krachtoefeningen, rekoefeningen en lekker de sauna in, douchen, lunchen en op visite bij mijn oma. Met de hond natuurlijk, want ik heb me er ondertussen bij neergelegd dat de hond 80% van de blijheid met het bezoek van oma bepaalt. Daarna met de hond naar een losloopgebied, tanken en aan het begin van de avond nog drie uurtjes werken in de thuisbegeleiding. Om half negen plof ik op de bank tussen hond en kat en heb ik lekker vrij. Doordat deze dag voor mij perfect op maat is en ik geen energie hoef te verspillen aan zelfdiscipline of het plannen van mijn dag gaat dit hartstikke moeiteloos! Het zalige ritme. En als we dan eenmaal op gang zijn en de wielen weer beginnen draaien wordt het steeds makkelijker. Zo kan ik me al verheugen op het terugkrijgen van mijn weekritme en is het beste van vakantie écht het thuiskomen.
Edit op de dag van het uitkomen van deze blog: in de tweede week na de vakantie ben ik toch ziek geworden. Kan iemand me vertellen wat ik volgend jaar anders kan doen? Bovenstaand doet anders vermoeden, maar wil toch wel graag op vakantie blijven gaan. Tot de volgende!
Over Noesjka (1993):
Noesjka heeft op haar 14e de diagnose Gilles de la Tourette gekregen. Haar vader en broer hebben dezelfde diagnose. Ze woont in Weert, samen met haar kat Mooz, en werkt als pedagoge en dansinstructrice. Na meer dan een decennium aan therapieën en coaching heeft ze de theorie aardig te pakken. Het balanceren op een zijden draadje, terwijl alle ballen in de lucht moeten blijven, zorgt echter in de praktijk nog voor wat uitdagingen! Het is vallen en opstaan, en vooral blijven lachen, maar is dat niet voor iedereen zo?