Goede voornemens, ik was er weer ingetrapt. Er is onderzoek gedaan naar het ‘fresh-start-effect’, wat ervoor zorgt dat wij als mensen een splitsing tussen onze ‘oude’ en ‘nieuwe’ zelf maken. Na deze vakantie ga ik … nadat ik dit sporthorloge heb gekocht ga ik … of, zoals in mijn geval, in 2021 ga ik hardlopen! Niet om af te vallen, met die strijd ben ik gestopt. Maar om mijn conditie op peil te houden nu ik ben gestopt met het geven van Zumbalessen.
Maandag 4 januari ging het gebeuren; hardloopschoenen aan, hond aan de elastische riem die om mijn middel kan en de deur uit. En ik ging, een half uur, (met intervallen) heuvel op en heuvel af aangezien mijn vriend toevallig naast een heuvel woont. En het ging best lekker. Tot de volgende dag.
Strompelen
Dinsdag 5 januari, ik moet ’s ochtends vroeg met mijn kat naar de dierenarts. Ik stap mijn bed uit en jemig, wat een pijn in mijn benen. Ik hang aan de leuning terwijl ik naar beneden strompel. Bedenk me dat de ergste spierpijn de tweede dag komt en vervloek mezelf. Alles gaat twee keer zo langzaam, en ik ben al niet zo’n snelle. In de auto krijg ik mijn voeten haast niet op de pedalen en bel ik de dierenarts dat we onderweg zijn maar helaas vijf minuten later komen. Rottig, want mijn andere voornemen voor 2021 was dat ik niet meer te laat zou komen. Gelukkig ligt de focus dan even op de kat en vergeet ik mijn eigen misère. Afrekenen, maar mijn bankpas ligt in de auto. Ik strompel naar de auto, pak mijn pasje, strompel terug naar binnen, reken af en dan wéér terug naar de auto. Voeten óp de pedalen, rijden.
Planning
Het is nog steeds dinsdag 5 januari, om half tien kom ik thuis. Dinsdag is mijn vrije dag, dus ik kan gelukkig mijn planning omgooien. Al sinds augustus ligt er een puzzel die nog afgemaakt moet worden in mijn puzzelkoffer, daar is vandaag een mooie dag voor. Kan ik toch iets afvinken zonder mijn benen te hoeven gebruiken. ’s Middags ga ik met de hond naar het losloopgebied, daar hoeven we ons niet aan elkaars tempo aan te passen. Ik loop er maar belachelijk bij en af en toe zie ik meelijwekkende blikken van mensen die vast denken dat ik revaliderend ben.
Ik loop door het bos en denk: “Dit had toch beter moeten kunnen”. Ik heb verdorie pijn genoeg van mijn Tourette zonder dat ik er zelf ook nog eens een schepje bovenop doe. De angel zit misschien in de ‘zwart-wit-denk-module’ die je gratis bij een ADHD-brein krijgt, waardoor het ‘alles of niets’ is.
Coach
Nu ben ik begin dit jaar ook begonnen als coach met een methode waarbij je juist van kleine stappen uitgaat. En terwijl ik een coachinggesprek aan het voorbereiden ben, denk ik: “Misschien is het tijd om mijn eigen advies op te volgen”. Zaterdag 9 januari ging ik weer pijnvrij de trap op en af. Wat een feest! Maar dit nooit meer, dus we maken een nieuw plan.
Moeiteloos stappen zetten, dat is de gedachte achter NovameeCoaching (de methode waarmee ik coach), waardoor de verandering ook blijft. Vandaag ren ik twee minuten, volgende week misschien tweeënhalf, mits het moeiteloos voelt. Want doordat het moeiteloos voelt, blijf ik het doen. Wie weet waar ik aan het einde van het jaar ben.
Want er zullen altijd dingen zijn die moeten, en natuurlijk ook altijd dingen die moeite kosten, maar we leggen onszelf soms meer op dan nodig is. En afzien, dat wil ik zoveel mogelijk vermijden!
Over Noesjka (1993):
Noesjka heeft op haar 14e de diagnose Gilles de la Tourette gekregen. Haar vader en broer hebben dezelfde diagnose. Ze woont in Weert, samen met haar kat Mooz, en werkt als pedagoge en dansinstructrice. Na meer dan een decennium aan therapieën en coaching heeft ze de theorie aardig te pakken. Het balanceren op een zijden draadje, terwijl alle ballen in de lucht moeten blijven, zorgt echter in de praktijk nog voor wat uitdagingen! Het is vallen en opstaan, en vooral blijven lachen, maar is dat niet voor iedereen zo?