Afgelopen week hadden mijn ouders een vakantie geboekt in Zandvoort. Mijn broer en ik zijn al bijna een decennium uit huis maar genieten nog steeds trouw een aantal nachtjes mee, als er een huisje geboekt wordt. Gezellig samen bij het haardvuur zitten, langs het strand wandelen (rennen) met de hond, lekker eten en ’s avonds tijd voor spelletjes. Het toonbeeld van gezelligheid, allemaal leuk en aardig totdat iemand een Tourette-trigger ontdekt. Maar dan nog steeds wel.
Tourette-trigger
Een voorbeeld van een Tourette-trigger voor mij is het op slot draaien van een (toilet)deur, dit wordt direct gevolgd door een tic. Het einde van een romantische komedie, waar alle stukjes op z’n plaats vallen en de hoofdrolspelers nog lang en gelukkig leven, mis ik vaak voor de helft omdat ik mijn handen voor mijn gezicht heb. Wanneer ik bij andere mensen een tic zie, is ook dit een trigger om zelf te ticcen. Überhaupt denken over tics of een blog schrijven over tics gaat moeizaam als je de helft van de tijd je telefoon tegen je neus duwt (ben ik even blij dat ik niet met een typemachine hoef te werken). Ook het opdoen van dag- of nachtcrème of het palmrollen van mijn dreadlocks zorgt voor tics omdat deze bewegingen lijken op de beweging die ik maak als ik tic. Ook dat triggert.
Hoppa!
Maar -zo bleek dit weekend- ook wanneer mijn altijd schattige broertje Nick ‘hoppa’ roept, kan ik een tic niet onderdrukken. Dit ontstond tijdens een bordspel dat we ’s avonds speelden. De sfeer was goed, het spel was leuk en zorgde voor wat gezonde spanning. Naarmate het spel vordert, het spannender en later wordt, worden de tics van mijn broer en van mij luidruchtiger. Op het moment dat Nick ‘hoppa’ roept, heb ik een behoorlijke harde vocale tic. Stel je een geluid wat tussen een fluitketel, een razende dynamo en een kat die op z’n staart getrapt is voor. Waarop Nick zijdelings opmerkt: ‘Hé, is dat een trigger?’ En als het dat nog niet was, werd het dat op datzelfde moment. Je kunt je misschien voorstellen dat dit even voor hilarische situaties heeft gezorgd. ‘HOPPA’; *IAI*; ‘wie is er aan de beurt’, ‘shit vergeten een kaart te pakken’, ‘HOPPA’, *IAAAAI*. Gezamenlijk geschater: ‘Nou jongens, ff verder’. ‘Ja, HOPPA’ *IAAAI*. Enzovoorts. De buren zullen ook wel een bijzondere avond hebben gehad!
Warm bad
Als je erbij stil staat hoe absurd het is dat je hele lijf op volle spanning staat door één zo’n woordje, vind ik dat zowel fascinerend als echt grappig. De volgende dag heeft een warm bad (wat we hadden in ons vakantiehuisje) geholpen met de spierpijn! Gelukkig kunnen we hier binnen ons gezin enorm om lachen, we voelen ook wel aan wanneer er een grens is bereikt en daar was natuurlijk helemaal geen sprake van.
Maar Nick, wees gewaarschuwd, als ik voor jou een triggerwoord vind, dan zijn de rapen gaar en de poppen aan ’t dansen!
Over Noesjka (1993):
Noesjka heeft op haar 14e de diagnose Gilles de la Tourette gekregen. Haar vader en broer hebben dezelfde diagnose. Ze woont in Weert, samen met haar kat Mooz, en werkt als pedagoge en dansinstructrice. Na meer dan een decennium aan therapieën en coaching heeft ze de theorie aardig te pakken. Het balanceren op een zijden draadje, terwijl alle ballen in de lucht moeten blijven, zorgt echter in de praktijk nog voor wat uitdagingen! Het is vallen en opstaan, en vooral blijven lachen, maar is dat niet voor iedereen zo?