En dan is er weer een schooljaar voorbij gevlogen. Kenji gaat volgend jaar beginnen in de 2e op een nieuwe school, IVOO VMBO op het Bonnefantencollege. Dit omdat binnen CSN VSO (waar hij nu zat), vanaf schooljaar 24-25 geen VMBO-lijn meer is. Dit wordt voor hem de 7e (!!) overstap in zijn schoolcarrière. Gelukkig gaat hij er zelf redelijk relaxed mee om.
Op en neer
Met de tics gaat het ook op en neer. Er zijn wat moeilijke perioden geweest op school en dat is dan ook meteen te merken. Dit tot ergernis van zijn zus, die daar dan ook weer wat van zegt, waardoor het vaak alleen maar erger wordt of Kenji ontzettend boos wordt. Zucht! En dan was er nog het leed dat medicijntekort heet! Iedere keer dat ik opnieuw medicatie voor Kenji moet bestellen, ben ik bang of het wel leverbaar is. Eerst met de Clonidine, nu weer met de Methylfenidaat. Ik kan eigenlijk gewoon ook niet begrijpen dat dit mogelijk is.
Stoppen
Kenji heeft het er steeds vaker over dat hij eigenlijk wel zou willen stoppen met de medicatie. Enerzijds begrijp ik dit volkomen en wil ik hem daar ook in steunen, anderzijds maakt het me bloednerveus, wetende hoe hij wás voordat we aan medicatie begonnen. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Gelukkig hebben we een hele lieve psychiater die goed met Kenji overweg kan, en hij met haar. Ik ben er dan ook van overtuigd dat dit gesprek, ongeacht de uitkomst, goed gaat komen. Verder geniet ik met volle teugen van deze jongen, die zich nu echt aan het ontwikkelen is. Mijn ‘kleine’ jongen, die me inmiddels qua lengte al bijna voorbij is, waar ik steeds vaker mee in een deuk lig, maar die ik ook nog steeds weleens achter het behang kan plakken vanwege zijn typische pubergedrag.
En ook al is het met veel obstakels en omwegen, uiteindelijk komt ie wel waar hij wil zijn, daar ben ik van overtuigd.
Wij wensen jullie allen een hele fijne zomer toe!