Hallo, mijn naam is Werner en samen met mijn twee kinderen Iris en Sebastiaan (19 en 15 jaar) genieten wij van het leven met Tourette. Onze geweldige vrouw/moeder Nicole is de enige hier thuis die het zonder moet stellen, hetgeen ze heeft gecompenseerd door er alles erover te lezen dat ze kon vinden. Dit stelt haar in staat ons beter te begrijpen en waar nodig te ondersteunen… en dat is haar meer dan goed gelukt.
Een blog schrijven, is dat wat voor mij?
Geen idee, proberen kan geen kwaad toch? Misschien wordt het wel gewaardeerd en vind ik het wel leuk om te doen? We gaan het gewoon eens doen. Laat vooral weten of ik moet stoppen of doorgaan.
Elke schrijver heeft een onderwerp nodig, een startpunt of een ervaring. Ik heb nu eerst gekozen voor een periodieke verslaggeving van het grootste avontuur dat ik mijn kinderen ben gaan aandoen … Een verhuizing! Gaandeweg zal ik nog wel eens van onderwerp afdwalen en een andere typische Tourette-ervaring met je willen delen… we gaan het zien.
Begin april bedachten Nicole en ik dat het wellicht wel een goed idee kan zijn om alles eens om te gooien en te gaan verhuizen naar ‘de natuur’. Vrijstaand wonen in het groene hart. We wonen nu alweer bijna 20 jaar in een op zich prima hoekwoning in Hoofddorp, dus dit wordt wel een aardige verandering. Ik begon de gebruikelijke stappen te ondernemen: Hypotheekadvies, inschatting waarde huidige woning, geld tellen én natuurlijk de bekende eindeloze speurtocht starten op Funda om te kijken wat er zoal te koop is en wat het dan moet gaan kosten. Oh ja, en natuurlijk ook nog even de kinderen vertellen dat ze over een paar maanden waarschijnlijk gaan verhuizen, naar een op dit moment nog onbekende locatie, zo’n 20 tot 30 km van hun huidige wereld, geheel vrijstaand, op afstand van alles wat ze gewend zijn en zeer aannemelijk, compleet onbereikbaar met het openbaar vervoer. Goed verhaal toch, wat kan daar nu mis mee zijn….?
De reacties waren verschillend moet ik zeggen. Mijn zoon was eigenlijk direct enthousiast…, of in ieder geval stond hij wel open voor het verhaal. Nou ja, dat wil eigenlijk zeggen: het leek hem wel leuk, op voorwaarde dat ik zou zorgen voor een leuk visbootje, een brommer voor zijn verplaatsingsmogelijkheden en op voorwaarde dat de zeer waarschijnlijk aanwezige vrijstaande schuur onbeperkt gebruikt zou mogen worden door hem en zijn vriendengroep, die dan vanwege de afgelegen locatie uiteraard ook onbeperkt moeten kunnen blijven slapen. Dan zou hij het zeker wel zien zitten. Later kwam daar nog bij dat een flink deel van die beoogde vrijstaande schuur uiteraard ook ingericht zou kunnen worden als oefenstudio voor zijn nog op te richten bandje. Niets is zo fijn als lekker op je gitaar kunnen knallen wanneer je weet dan niemand je kan horen, nietwaar? Al met al zeer begrijpelijke wensen voor een 15-jarige jongen. Ik was al blij dat hij er geen bezwaar tegen had en zelfs enthousiast begon te worden (ik zat ondertussen wel al wat op te tellen bij het budget, want bootjes, brommers en muziekstudio’s kosten wel geld… laten we zeggen dat ik mijn hypotheekmogelijkheden nog even heb nagekeken).
Mijn dochter is weer een ander verhaal. Die bleef stil na onze eerste uitingen over de plannen en ambities, erg stil. En ook bij latere enthousiaste momenten van onze kant, waarbij we een potentieel pand vonden en de foto’s en voordelen wilden delen met de kids, kwam er weinig tot geen respons. Niet zo gek uiteraard. Veel Touretters houden niet altijd van veranderingen en zaken die ze niet goed onder controle kunnen hebben. Dus ik ben even rustig met haar gaan praten. En inderdaad, het hoge woord kwam eruit. “Ik hoef geen groter huis pap…”. “Ik heb nooit ergens anders gewoond, hier ben ik gewend, dit is eigen terrein…”. “Ik vind het prima hier, van mij hoeft dit niet…”. “Heb ik eindelijk een baantje dat ik leuk vind, gaan jullie gewoon verhuizen, lekker dan!…” Tja, eigenlijk herkende ik alle emoties en weerstand vanuit mijn eigen leven en ervaringen. Dus we besloten eens samen na te denken welke voordelen voor haar te bereiken zijn door zo’n verhuizing. Wat schiet zij er mee op? En wat kunnen wij doen om te zorgen dat er minder negatieve factoren ontstaan voor haar. Volwassen als ze inmiddels is geworden, was ze wel bereid daar over mee te denken.
Zo gezegd, zo gedaan. We probeerden maximaal met elkaar mee te denken en kwamen tot allerlei praktische oplossingen en invullingen. Tijdens zo’n proces leer je elkaar ook weer eens anders kennen, soort opfriscursus ‘hoe zitten mijn kinderen inmiddels in elkaar’. Ook niets mis mee. Zo kwamen we tot de afspraak dat zij een kamer mocht kiezen waar ze haar schilderhobby goed kan uitoefenen. Ze zou van ons een elektrische fiets krijgen om haar actieradius te vergroten. Ze mag ook een brommertje of snorfiets kiezen, maar ze vertrouwt zichzelf niet op gemotoriseerde voertuigen. We vragen ons wel eens af of meerdere Touretters dat hebben? Ik weet wel dan mijn vader en oma (ook Touretters met flink veel tics) beiden geen rijbewijs konden halen, maar ikzelf vind autorijden erg leuk. Mijn zoon heeft die weerstand ook niet. Ook spraken we af dat we voor haar en haar vriend regelmatig een studio van de nog te bouwen B&B kunnen reserveren, zodat ze niet altijd bij hem thuis hoeven te logeren in het weekend. We hebben daar straks immers zelf ook de ruimte voor. Uiteindelijk besloot haar verstand dat het acceptabel werd, een soort van onvermijdelijk en misschien op een bepaalde manier zelfs wel leuk en interessant. Haar gevoel is tot op de dag van vandaag echter nog aan het knokken om er vrede mee te krijgen. Ik vermoed dat dat pas gebeurt als we hier de deur dichttrekken en definitief over gaan, of een jaar of twee later.
De maanden daarna vulden zich met het bezoeken van panden waar wij enthousiast over waren en het regelen van de financiële randvoorwaarden. De eerste paar panden zijn het niet geworden, daar gaat nu iemand anders hopelijk heel gelukkig worden, maar onlangs is het dan toch gelukt om een deal te sluiten. We vonden in juli ons droomplekje en hebben het gekocht. Oplevering pas zeven maanden daarna, dus tijd genoeg om naar toe leven.
Voor mij is het hebben van Tourette een duidelijk voordeel in dit hele verhuis/aankoop proces. Ik kan enorm gefocust zijn op een uitdaging die overwonnen moet worden om daarmee weer een stap verder te komen. De manier waarop mijn geest en emotie dan werkt, zorgt ervoor dat ik creatieve oplossingen blijf bedenken die ik dan met veel motivatie en energie kan inzetten tot het probleem of de onmogelijkheid is opgelost. Het ‘vastbijt principe’ zal ik maar zeggen. Dat zijn de omstandigheden waaronder ik het best fijn vind dat mijn brein net iets anders werkt. Ik merk dan wel dat al die creatieve daadkracht ergens vandaan moet komen, want ik stort dan ook net zo makkelijk helemaal in gedurende de middag of de avond. Niet dat ik dan goed kan slapen, dat lukt eigenlijk nooit, maar ik merk gewoon dat ik geen informatie of prikkels meer wil of kan verwerken. Even verplicht rust nemen dus.
Mensen hebben ook mij wel eens gevraagd of ik het niet vervelend vind om Tourette te hebben. Het mooiste antwoord heb ik van mijn dochter geleerd: “Nee, want ik héb het niet, het is wie ik bén. Ik weet niet beter, dus heb ik er ook geen moeite mee. Het hoort gewoon bij mij.” Ik ben het helemaal met haar eens! Bovendien, zoals ik hierboven met een simpel voorbeeld probeer toe te lichten, soms heeft het ook echt voordelen. Je creativiteit, je focus, je vastberadenheid, je gevoeligheid en empathie. Ze kunnen ook allemaal in je voordeel werken, ook bij een zakelijk traject of doel.
Maar goed, pand gekocht dus en nu moet ons huis eerst worden verkocht. Dat geeft weer andere uitdagingen voor ons Touretters, want dan raken wij onze draai even serieus kwijt in ons eigen huisje. Voor de fundafoto’s en de bezichtigingen moet je huis er tegenwoordig uitzien of er al drie jaar niemand heeft gewoond. Less is More, zo legt mijn makelaar het uit. Leeg en steriel, kun je ook zeggen. Zeker, wij houden hier van overzichtelijk en geordend, maar juist weer niet van veranderingen. Bovendien, iedereen loopt straks door je huis en kamer. Al je spullen waarvan je zo perfect weet waar ze precies liggen zijn weg, misplaatst tijdens het opruimen of in de opslag gezet. Weg controle, weg routine, weg rust. Ook hier meer weerstand bij dochterlief dan bij mijn zoon, die bleef er redelijk kalm onder. Dochter en paps vinden dit een redelijk lastige fase en zijn beiden blij als de verkoop straks gedaan is en we weer terug naar normaal kunnen.
Nu is het dan zover dat de bezichtigingen volgende week allemaal gaan plaatsvinden. Het halve huis staat in de opslag en ik heb misschien wel het meest strakke huis van de hele wijk. Je kunt hier geen tosti meer maken, want niet alleen is het tosti apparaat ergens verstopt, het brood en de kaas zijn ook weg. Alles voor de verkoop zullen we maar zeggen. En wij? Wij hebben besloten tijdens de drie bezichtigingsdagen maar even weg te gaan. Dat wil dus zeggen dat wij met zijn allen en onze geliefde hond (Dobermann, stuiter, stuiter), 3 nachten en 4 dagen in een chalet op een vakantiepark gaan zitten, wachtend tot de bezichtigingsstorm voorbij is.
Hoe dat precies verloopt wanneer drie Touretters, één echtgenoot en een hyperactieve Dobermann vier dagen in een caravan zitten? Geen idee nog, maar ik vertel het je graag later!
Over Werner (1968):
Werner is zelfstandig ondernemer, Touretter, getrouwd met Nicole. Samen hebben zij twee kinderen met Tourette, die nu 15 en 19 zijn. Wij hebben onze kinderen altijd verteld dat ze hun Tourette moeten zien als een onderdeel van hunzelf: Kom ervoor uit, houd er een spreekbeurt over op school. En zij laten mij nog elke dag zien hoe je dat dan in de praktijk kunt brengen.