Inmiddels wonen we alweer een paar maanden in ons nieuwe pandje en voelt het al aardig als thuis. Ik zal een paar recente gebeurtenissen beschrijven die ik toch wel toeschrijf aan onze gedeelde Tourette-conditie. Of wellicht deels ook aan een andere conditie die we dan zo mooi benoemen als in hetzelfde ‘spectrum’. Je weet nooit exact welke drie of vier letterige afkorting nu weer van toepassing is op je gedrag, nietwaar? Tourette na de verhuizing.
Obsessie
Eén van de eigenschappen die ik deel met mijn kinderen is dat wij ons enorm kunnen vastbijten in een project, uitdaging, vraagstuk of zelfs een nieuwe hobby. Over dit fenomeen heb ik vaker mede-Touretters horen praten. We slaan als het ware een beetje door, tunnelvisie, oogkleppen op, no limits etc. etc. De één noemt het een flinke focus op de zaak, de ander noemt het ronduit een obsessie. Dit kan voor een buitenstaander opvallende proporties aannemen.
Zo had mijn dochter al maanden voor we gingen verhuizen, haar nieuwe kamer tot in de kleinste details ontworpen en ingedeeld aan de hand van de funda-plattegronden. Daarbij had ze het merendeel van de spullen ook al besteld en ontvangen. Helaas dus nog in het oude huis, wat betekende dat we het ook allemaal moesten verhuizen. Ook waren er meerdere mensen via marktplaats succesvol overgehaald de spullen een paar weken tot twee maanden vast te houden. Toen de nieuwe sleutel kwam, was haar kamer dan ook binnen 48 uur geheel klaar, maar dan bedoel ik ook echt gehéél klaar: van lampjes tot vloerkleed, van bijzettafeltjes tot sierhangplanten. Dit terwijl wij nog druk aan het schoonmaken, witten en verven waren in een verder geheel leeg huis.
Vissen
Ze vond ook dat haar nieuwe kamer zich prima leende voor een nieuw gevonden hobby: het kweken van tropische siervissen. Er stond eerst één klein aquarium, toen een tweede en nu staan er 10 bakken vol met visjes. Alle voorzien van bijpassende verwarming en verlichting en zie ik haar regelmatig de trap op lopen met 20 emmers warm water. Een ander zou al snel denken dat ze wellicht nu toch een ‘beetje doorslaat’. Wij kijken ernaar en vinden het eigenlijk heel normaal. Lekker bezig meid, gaat ie goed?
Energie
Zelf heb ik mij hier ook al een paar keer verloren in nieuwe projecten die veel te veel tijd van mij kregen en een obsessief karakter begonnen te krijgen. Voor de buitenstaander uiteraard, want wij vinden het eigenlijk normaal, leuk en uiteraard van levensbelang. Zo ben ik helemaal doorgeslagen met de keuzes omtrent de 21 zonnepanelen die ik heb geplaatst. Ik heb er weken over gedaan om uit te vinden welke zonnepanelen nu precies het hele schuine dak van mijn garage zouden opvullen. Zonder verlies van enig beschikbaar dakoppervlak. Waarbij ze ook nog eens de beste opbrengst/kostprijs-ratio moesten leveren. Een aardige puzzel geweest, maar het resultaat mag er zijn.
Liander levert mij pas in september een meter die de terug geleverde energie kan registeren. Daarom kijk ik nu naar een elektrische auto die mijn zonne-energie overdag opslaat en ’s avond weer aan mijn huis teruggeeft. Dat opent weer een zoektocht naar de nieuwste techniek achter de EV-auto’s en het verschil in laadtechnieken. Weer een heel universum om uit te zoeken tot vier uur in de ochtend. Yippie (ondertussen wordt mijn vrouw gek van mij als ze de wasmachine wil aanzetten terwijl de zon niet schijnt)!
Ik kan inmiddels ook exact vertellen hoeveel gram pellets onze houtkachel verbrandt per uur en welke stand het meest effectief is bij welke buitentemperatuur. En dan heb ik het nog niet over de velen uren zelfstudie die ik heb geïnvesteerd in het fenomeen warmtepompen. Want tja, ik ga natuurlijk niet verhuizen en op gas blijven stoken voor 2 euro per kuub. Dat moet anders toch?! En zo is het ook gegaan. In de tweede week na de verhuizing kon het gas eraf en werden de warmtepompen geïnstalleerd. Kortom, mijn focus op het energieverbruik van ons nieuwe pandje is achteraf gezien ook best wel wat doorgeslagen. Qua tijd, aandacht en investeringen. Maar ja, wel weer met een positief eindresultaat.
Eerlijkheid en de vogeltjesdans
Mijn dochter moest nieuw werk zoeken in onze nieuwe omgeving. Eerst nam ze nog een riante periode de tijd om even bij te komen van alle verhuisstress en emoties. Iets waar ik mij vroeger druk om kon maken. Maar inmiddels weet ik dat iedere Touretter anders omgaat met zijn of haar eigen energieniveaus, drempels en vermogen om nieuwe prikkels goed te verwerken. Toen ze eenmaal ging zoeken, vond ze vrij snel een baantje in de buurt. Het betrof een relatief klein en gezellig bedrijf op fietsafstand. Ze had er een goed gevoel bij en besloot te er voor te gaan.
Ze wil graag 24 uur werken per week. Dat ervaart ze als optimaal en daarbij blijft ze redelijk goed in haar energie. Haar werkgever zocht ook hulp voor die 24 uur per week, dus dat kwam prima uit. Na enkele dagen begon ze toch last te krijgen van overprikkeling en vermoeidheid.
Die dagen van 8 uur vielen haar helemaal niet mee.
Ik attendeerde haar op het feit dat werkgevers soms liever iemand vier dagen van 6 uur laten werken dan drie dagen van 8 uur. Dit in verband met piekdrukte op het midden van een werkdag en relatieve rust aan het einde van een dag. “Geen idee hoe jouw nieuwe werkgever dit ziet, maar je zou het kunnen bespreken”, suggereerde ik. En dat deed ze ook meteen.
Ze hadden al gezien dat er ‘iets’ anders was aan Iris. Ze heeft nogal zichtbare tics die nog het meest doen denken aan een slechte imitatie van de vogeltjesdans. Beide ellebogen gaan regelmatig omhoog, vaak nog gevolgd door een uitslaande hand links of rechts. Ik zit niet voor niets al jaren tegenover haar in plaats van naast haar tijdens het avondeten, zeker als ik een wit overhemd aan heb. Dus toen Iris uitlegde dat ze Tourette had en daarom slim moet omgaan met prikkels en energie, werd dat meteen aangenomen en zelfs begrepen door haar werkgever en collega’s.
Sterker nog, haar verzoek of ze de 24 uur mocht verspreiden over vier dagen in plaats van drie werd ook direct positief ontvangen. Ook is ze een keer of twee met permissie iets eerder vertrokken vanwege overprikkeling en vermoeidheid. Iets dat ze dan weer probeert te compenseren door een flink hoog werktempo tijdens aanwezigheid. Haar werk bevat veel sorteren en logisch verpakken of plaatsen en dat is iets waar ze dan juist weer bovengemiddeld goed en snel in is.
Dus applaus voor de werkgever en fijn om te kunnen zeggen dat Tourette toch echt wel meer erkenning en bekendheid geniet dan in het verleden! De opmerkelijke lezer zou mij kunnen vragen waarom mijn zoon geheel geen vermelding heeft in deze editie. Kort gezegd: Hij zit in een zware periode waar hij enorm mee worstelt. Het voelt niet goed daar op dit moment over te schrijven.
Over Werner (1968):
Werner is zelfstandig ondernemer, Touretter, getrouwd met Nicole. Samen hebben zij twee kinderen met Tourette, die nu 15 en 19 zijn. Wij hebben onze kinderen altijd verteld dat ze hun Tourette moeten zien als een onderdeel van hunzelf: Kom ervoor uit, houd er een spreekbeurt over op school. En zij laten mij nog elke dag zien hoe je dat dan in de praktijk kunt brengen.