Beste mensen,
Allereerst bedankt voor de leuke reacties op mijn eerste blog, dat geeft deze aspirant-schrijver, blogger en Touretter moed!
In mijn vorige blog kondigde ik aan dat we met drie Touretters, mijn echtgenoot en een drukke hond een midweekje in een vakantiechalet gingen vertoeven. Niet omdat we dit nu zien als onze ideale vakantie, maar omdat we de bezichtigingen van ons huis wilden ontvluchten. Ik had beloofd daar nog iets over te schrijven.
Pilsje
Nou, ik moet je zeggen, het viel eigenlijk wel mee. De hond was opvallend relaxed. Alsof hij wist dat hij zich beter even rustig kon houden. Best knap voor een Dobermann. Ik kon mij over al mijn tegenzin en drempels heen zetten en met wat meer tics in de nek, rond de ogen en hier en daar een pilsje extra, kwam ik er eigenlijk goed doorheen.
Lachen
Mijn dochter heeft ons dagelijks aan het lachen gekregen. Ze heeft dezelfde dwang die ik vroeger had: Wat je met de ene kant van je lichaam aanraakt, móet je ook met de andere kant aanraken!
Wij noemen dat hier: De symmetrie neurose.
Meestal verloopt dit allemaal vrij onschuldig en zelfs grappig, maar ik herinner mij toch ook een middag in mijn jeugd waarop ik met mijn blote rechtervoet tussen de spaken van mijn voorwiel terecht kwam. Hoppa, zo van het pedaal afgegleden… het lot voor mijn linkervoet kunt u dan misschien zelf wel raden. Ook heel leuk is het om per ongeluk met je linkerhand tegen je glas met drinken aan te stoten, waarbij hij nog nét niet omvalt… tot je dezelfde tic ook met je rechterhand moet uitvoeren. Of je trekt al fietsend even naar rechts met je stuur (richting de berm) en voelt je vervolgens gedwongen dezelfde slinger ook naar links te maken, waar de rest van het verkeer net voorbij giert. Zoals gezegd, vaak grappig, maar niet altijd.
Bonken
Dochterlief wilde per se in het bovenste bedje van het bekende ‘chalet-stapelbed’. Al snel hoorden wij een eerste keiharde bonk door het kartonnen wandje heen toen ze met een elleboog tegen het plafond stootte. Deze bonk werd uiteraard direct gevolgd door een vergelijkbare bonk met de andere elleboog. Dan werd het in principe weer even rustig, tenzij het geluid geheel anders uitpakte, dan moesten beide bonken opnieuw en dat gaat dan zo nog wel even zo door. Deze geluiden werden dan weer gevolgd door schaterend gelach van beide kinderen, luid klinkend door dat kartonnen binnenwandje en waarschijnlijk ook wel door de buitenwand van de PVC-caravan.
IJzige gil
Er was wel één moment waarop een ijzige gil uit de badkamer mij door merg en been ging. Ik schoot direct in de alarmfase. Toen werd duidelijk dat ze slechts haar oorbel had laten vallen op de douchevloer, waardoor ze gedwongen werd deze vloer ook fysiek aan te raken. Het bleek dat ze tot dat moment slippers droeg in de douche, om elk contact met de vloer te vermijden. Ik was snel gerustgesteld en kon deze krijsimpuls-stress weer snel laten afzakken. Tja, die zag ik dan zo ook weer even niet aankomen.
Smetvrees
Blijft een bijzonder iets, smetvrees. Nooit zal ze haar armen op een plakkerige tafel in een restaurant leggen. Maar als ze spareribs heeft verorberd en de saus zit van oor tot oor en zoekt inmiddels zijn weg achter de haargrens, dan schijnt dat weer niets uit te maken. Een geheel andere beleving kennelijk. Uiteraard zijn er ook zaken die ik nooit zal aanraken zonder handschoenen, maar bij een verstopt doucheputje heb ik dan weer nergens last van. Smetvrees. Het is er, maar echt begrijpen kan ik het zelf eigenlijk ook niet.
Scooterrijbewijs
Mijn zoon was meer onrustig in algemene zin. Weg van zijn gewoontes, routine, afleiding en vriendenkring. Hij loste dat o.a. op door stevige wandelingen alleen te maken in de avond en door zich te interesseren voor zaken die hij tot dan had uitgesteld of compleet had genegeerd, zoals bijvoorbeeld de theorie voor zijn scooterrijbewijs. Hij had wel duidelijk wat meer zichtbare tics, maar verder geloof ik dat hij de minste stress heeft ervaren. Nu zit hij natuurlijk wel in een bijzonder coole fase, meer daarover meer als ik zijn toestemming heb verkregen om dat te beschrijven.
Gezinsmomenten
Ook al is zo’n verblijf in een relatief kleine en intensief gebruikte ruimte voor ons nooit helemaal ontspannen of echt leuk, eigenlijk heeft het deze keer ook veel gezellige gezinsmomenten opgeleverd. We hebben veel gelachen, veel gepraat, gewandeld, gezwommen en weer meer over onszelf en onze gedeelde conditie kunnen leren! Zo zie je maar. Wij kunnen misschien niet zo goed omgaan met onzekerheden en ad-hocveranderingen, maar soms pakken die juist extra leuk of interessant uit.
Praten
Let wel, onze kinderen zijn nu 15 en 19, daar kun je natuurlijk al best goed mee praten. Dat was wel anders toen ze klein waren en de Tourette-stress elke buitenlandse vakantiedag domineerde.
Maar dat is weer een mooi onderwerp voor een andere keer.
(Mijn excuses dat mijn vrouw Nicole dit keer geen rol heeft gekregen in het epos, zij heeft gewoon genoten van een midweekje eruit. Tja, dat kan natuurlijk ook, en gelijk heeft ze.)
Over Werner (1968):
Werner is zelfstandig ondernemer, Touretter, getrouwd met Nicole. Samen hebben zij twee kinderen met Tourette, die nu 15 en 19 zijn. Wij hebben onze kinderen altijd verteld dat ze hun Tourette moeten zien als een onderdeel van hunzelf: Kom ervoor uit, houd er een spreekbeurt over op school. En zij laten mij nog elke dag zien hoe je dat dan in de praktijk kunt brengen.