Ik heb een schattige vorm van Gilles de la Tourette, volgens de meneer die mij één keer ontmoette. Deze meneer heeft nog nooit een boze tic-aanval meegemaakt waarbij ik verbaal niet eens los ga, maar vooral mezelf blauw en stuk tic. Deze meneer heeft nog nooit mijn ogen gezien wanneer de angsten het overnemen en ik in complete paniek met mijn handen op mijn oren aan het krijsen ben. Deze meneer weet niet hoe ernstig dwanggedachten en -handelingen mij beperken. Deze meneer is niet alleen. Helaas.
Conclusies
Ik hoor vaak mensen conclusies trekken. Dat vind ik vervelend, aangezien ze dat doen zonder mij te kennen. Laat staan dat ze iets weten van mijn Tourette, hoe het zich bij mij uit of waar ik tegenaan loop. Ik snap niet waarom mensen zo snel conclusies trekken, misschien dat het een soort verdediging of bescherming is. Geen idee. Ik snap wel dat mensen mij soms niet begrijpen. Dat is oké, ik accepteer mensen wel, al zijn hun opmerkingen soms nog zo rottig. Het zou tof zijn wanneer mensen elkaar accepteren om wie ze zijn, en dat het niets uitmaakt als je niet goed snapt wie iemand is. Mensen zijn mooi, onbegrijpelijk mooi. Laat ze.