Pfff, wat is dát ingewikkeld voor mij geweest: de acceptatie dat ik Tourette heb. Maar het is wel goed als je het op den duur voor elkaar krijgt. Want het geeft zo veel rust en vergroting van je zelfbeeld en zelfvertrouwen.
Basisschool
Begin groep 6 ben ik overgestapt naar een andere basisschool, omdat ik altijd al een beetje ‘anders’ was. Ik had andere interesses, andere fascinaties. Tja, op die school was ik gewoon anders. Daardoor had ik op zich wel kinderen waarmee ik optrok, maar heb mij daar altijd een buitenbeentje gevoeld. Letterlijk. Want ik hield van vies worden, stampen in de plassen en op de kop in de sloot springen op zoek naar kikkerdril. Dat werd op de, toch wel kakschool, niet echt geaccepteerd. Na nog wat andere voorvallen ben ik overgegaan naar een andere school in het dorp. Hier kwam ik in een warm bad terecht. Door alles had ik een aardige achterstand opgelopen met leren, waardoor mijn juf toentertijd samen met mij hard heeft gewerkt om dit bij te spijkeren. En dat is gelukt en kon ik over naar groep 7.
Cito-toets
In groep 7 begint natuurlijk alles rondom de oefencito. Wat een bullshit is dat zeg, maar dat vond ik toen echt anders. Zo, wat was ik streberig. Ik moest en zal VWO en op zijn minst HAVO halen. Ik wilde dierenarts worden. Daarvoor moet je naar de universiteit. En ja hoor, op vakantie, tic nummer één. Dat werden er twee, drie, vier, vijf, zes… Dit was waarschijnlijk in combi met mijn leeftijd een trigger voor mijn tics. Dus besloten wij naar de huisarts te gaan. want dit was niet zo goed. Zo begon mijn reeks van ellenlange therapieën voor mijn tics en alles eromheen.
Uiteindelijk, na een oefencito van inderdaad VWO, naar de ‘echte’ cito van basis kader. Ja, snap je m nog?! Ben ik naar het VMBO gegaan. En toen sloeg het toch wel een beetje om qua openheid richting tics en Tourette. Niemand mocht het weten, op een paar vriendinnen na. Ik was als de dood dat kinderen mij zouden pesten of buitensluiten. Die ervaringen had ik al wel natuurlijk. Maar ja, de tics waren, zeker toentertijd, niet te missen. Dus langzaam begon het op te vallen. Ik had enorme tic-aanvallen op school of hield het enorm in waardoor ik niet meer naar school fietste, uit angst bepaalde kinderen tegen te komen en ook negen van de tien keer niet eens aanwezig was in de lessen. Omdat het gewoon niet te doen was.
Corona: top tijd
Toen brak corona uit. Wat een zegen was dat voor mij zeg! Ik kon mij veel beter concentreren doordat alle lessen online waren. Überhaupt kon ik volledig lessen volgen. Geen gekke stress rondom zitten in een doodstille gymzaal of examen in het algemeen. Al raad ik wel aan om in een apart lokaal je examens te maken. Dit geeft veel rust voor je zelf. Je hebt er een goed argument voor en een school moet dit ook kunnen bieden (wet passend onderwijs). Dit was míjn tijd en met een mooie geslaagde examenlijst vertrok ik naar het MBO. Lekker opnieuw beginnen. Maar ja, dan het dilemma: wel of niet vertellen. Ik heb ervoor gekozen wel te vertellen dat ik Tourette heb. En het was de beste keuze ooit. Mijn klas was super begripvol en accepteerde het enorm. Dit gaf mij een enorme boost.
Delen
Mijn mond ging er niet meer over dicht. Ik wilde dat andere wisten hoe zwaar, grappig, eenzaam, klote, kwalitatief, pijnlijk en vooral hoe mooi het kan zijn. Dit leverde alleen maar positiviteit op. Ondanks dat ik mijn verhaal ook deel op social media. Zou het delen een gouden tip van mij zijn? Weet ik niet… je moet vooral doen wat bij jou past, was jij prettig vindt en waar jij je goed bij voelt. Ik denk dat dat al een begin van acceptatie is.
Yente Ligtenberg (2003):
Het beste maatje van Yente is Nebu, die op een hele speciale manier aan haar zijde staat. Nebu is namelijk in opleiding als hulphond voor Yente. In haar blogs schrijft ze uiteraard ervaringsverhalen, maar ook over het hebben van een hulphond voor haar Tourette, omdat ze denkt dat zo’n bijzonder maatje voor veel meer mensen met Tourette, enorm waardevol kan zijn.