Na een lange periode echt enorm diep gezeten te hebben, kan ik nu sinds een jaartje zeggen dat ik in mijn “herstel” een stijgende lijn zie! Tuurlijk: tics en Tourette is en blijft een onderdeel van mij. Het zorgt o.a. voor een zeer lijf, moeilijke concentratie en een snel overprikkeld brein. Maar ook voor creativiteit, humor en de lol om “out of the box” te kunnen denken (hoor mij eens positief zijn over mijzelf hehe;)). Tourette heb ik geaccepteerd! Dat het nu goed gaat, is niet vanzelf gegaan.
Therapie-moe
Voornamelijk afgelopen jaar was ik enorm therapie-moe. Ik deed altijd mijn best, maar kon het gewoon niet meer opbrengen. Na ruim tien jaar hulpverlening goede, maar ook zeker geen pareltjes te mogen ervaren, vind ik dat ik nog gelijk heb ook.
Maar, wat dan? Ik had mijn leven nog niet op de rit, school lukte helaas nog niet. Er is veel shit bijgekomen en ik kan nog niet goed zelfstandig reizen. Dankzij Nebu wel weer met de bus, maar de trein is echt nog een not done. Dus rigoureus stoppen met therapie zou niet zo slim zijn.
Passie
Zoals jullie nu onderhand wel weten (denk ik), ben ik GEK van dieren en dan specifiek honden. Training en gedrag vind ik super leuk. Ook al kon het soms zo donker zijn in mijn hoofd, de honden moesten uitgelaten worden, mentale en fysieke uitdaging krijgen, en ze hadden natuurlijk ook eten nodig. Dit was voor mij écht dé motivatie om bezig te blijven! Hierdoor werd het iets lichter in mijn hoofd en kwam er ook weer een beetje ruimte om het gedeelte “hond” meer op te pakken. Dat begon al met dat een docent van mijn studie toendertijd, toen hij met collega’s bezig was om een MBO-opleiding op te starten, gericht op werkhonden. Dat is zoooooo vet! Mijn klas heeft al een paar keer bij politiehonden mogen kijken/helpen, iets wat mij waanzinnig leek. Maar helaas kon ik niet mee die keren (thanks FNS). Dus ging ik maar zelf opzoek, hihi.
Nu ga ik zelf regelmatig het pak in, en help ik met het trainen van de herders (en een van mijn eigen mini aussies, die het speurgedeelte leert voor de leuk). Ik vind het geweldig en het doet mij zo goed! De mensen daar en het werken met de honden zorgt bij mij voor enorm veel zelfvertrouwen en plezier. Samen met de honden zijn/samen trainen en er écht een spelletje voor allebei van maken. Heel tof!
Bij het pakwerk moet ik mij heel erg focussen en concentratie is niet mijn sterkste eigenschap. Maar op de een of andere manier ben ik dan zo met de hond bezig dat de narigheid écht even weg lijkt. Ook geeft het spanning (weliswaar positief, maar toch). Op deze spanning heb ik controle en ik zoek het zelf op. Ook leer ik mijn grenzen kennen en aangeven. Ik leer hier op persoonlijk vlak zo veel van. Maar buiten dat ben ik de momenten daar ook echt aan het genieten. Kan geen therapie tegenop!
“Gezinsuitbreiding”
En misschien viel jullie het woord mini aussieS wel op. Ja, inderdaad! De ‘gang’ bestaat nu uit vier! Natuurlijk Lars (vlinderhondje X) en Nebu (MAS/mini aussie). Er zijn alleen twee lieve meiden bijgekomen. Welkom Syl en Ninya!
Syl is de mini van mijn vader en Ninya ook een mini van mij. Ninya lijkt onwijs veel op mij toen ik veel jonger was… Ik hoop door haar mijzelf steeds weer een beetje meer terug te vinden. Want na veel zware jaren was ik het vaak kwijt. En dat lijkt nog te lukken ook. Want door alle leuke en fijne dingen heb ik het gevoel dat ik weer kan leven!
En echt niet al mijn problemen zijn weg, sommige zijn nog in volle gang. Maar ik heb nu belangrijke dingen om door te gaan. Dat is zo belangrijk en heeft mij heel erg geholpen. Fijne dingen doen!
Doe dus echt dat waar je hart ligt, dan doe ik dat ook 🙂
Liefs van Yente
Yente Ligtenberg (2003):
Het beste maatje van Yente is Nebu, die op een hele speciale manier aan haar zijde staat. Nebu is namelijk in opleiding als hulphond voor Yente. In haar blogs schrijft ze uiteraard ervaringsverhalen, maar ook over het hebben van een hulphond voor haar Tourette, omdat ze denkt dat zo’n bijzonder maatje voor veel meer mensen met Tourette, enorm waardevol kan zijn.